ΚΕΙΜΕΝΟ
“Καί ὑμεῖς οὖν λύπην μέν νῦν ἔχετε· πάλιν δέ ὄψομαι ὑμᾶς καί χαρήσεται ἡμῶν ἡ καρδία, καί τήν χαράν ὑμῶν οὐδείς αἵρει ἀφ’ ὑμῶν”.
ΕΡΜΗΝΕΙΑ
“Καί σεῖς λοιπόν τώρα μέν, πού ἀποχωριζόμεθα, ἔχετε λύπην· θά σᾶς ἴδω ὅμως πάλιν, ὄχι μόνον ὅταν μετά τήν ἀνάστασίν μου θά ἐμφανισθῶ εἰς σᾶς, ἀλλά κυρίως ὅταν διά τῆς νέας ζωῆς καί κοινωνίας μετ’ ἐμοῦ θά μέ αἰσθάνεσθε ἑνωμένον μέ σᾶς. Καί τότε θά χαρῇ ἡ καρδία σας καί τήν χαράν σας πλέον δέν θά ἠμπορῇ κανείς νά σᾶς τήν πάρῃ, ἀλλά θά εἶναι παντοτινή καί διαρκής” (Ἀπό τήν “Καινή Διαθήκη μετά συντόμου ἑρμηνείας” τοῦ Π.Ν.Τρεμπέλα, ἔκδοση “Ο ΣΩΤΗΡ”).
ΣΧΟΛΙΟ
Ὁ Κύριος τό εἶχε πεῖ στούς Μαθητές Του ἀπό προηγουμένως. “Κλαύσετε καί θρηνήσετε ὑμεῖς”. Καί ἡ προφητεία του αὐτή πραγματοποιήθηκε, ὅταν τόν εἶδαν νά πεθαίνει πάνω στό Σταυρό μέ τόσο ὀδυνηρό τρόπο. Πολύ σύντομα ὅμως, μέσα σέ τρεῖς ἡμέρες, τά πράγματα ἄλλαξαν τελείως. Οἱ θρῆνοι τους μεταβλήθηκαν σέ χαρά. Τά δάκρυά τους σέ ἀγαλλίαση. Μήπως καί γι’ αὐτό δέν τούς εἶχε διαβεβαιώσει ὁ στοργικός τους διδάσκαλος; “Πάλιν, τούς εἶπε, ὄψομαι ὑμᾶς καί χαρήσεται ὑμῶν ἡ καρδία, καί τήν χαράν ὑμῶν οὐδείς αἵρει ἀφ’ ὑμῶν”.
Πραγαμτικά. Τόν εἶδαν τόν Ἀναστάντα καί χάρηκαν. Οἱ Μυροφόρες ἄκουσαν πρῶτες καί δέχτηκαν τήν ἀναστάσιμη εὐλογία του, τό “χαίρετε”. Καί αὐτό βέβαια ἦταν ἡ ἀρχή. Στή συνέχεια ἑνωμένοι οἱ Ἀπόστολοι, οἱ Μυροφόρες, οἱ πιστοί ὅλων τῶν αἰώνων, ἑνωμένοι μέ τόν Ἀναστάντα σέ μιά πνευματική ἑνότητα καί τροφοδοτούμενοι ἀπό Ἐκεῖνον, ὅπως τά κλήματα ἀπό τή ρίζα, ἀντλοῦν τούς πνευματικούς χυμούς τῆς θείας χάριτος καί ἀπολαμβάνουν μαζί μέ τίς τόσες ἄλλες δωρεές καί τή χαρά “τήν ἀνεκλάλητον καί δεδοξασμένην” (Α΄Πέτρ. α΄8).
Παράδοξο πρᾶγμα ὅμως! Ἡ χαρά τήν ὁποία χαρίζει ὁ ἀναστάς Κύριος στούς ὀπαδούς του εἶναι ἐντελῶς διαφορετική ἀπό τή χαρά τοῦ κόσμου αὐτοῦ. Ἡ χαρά τῶν χριστιανῶν δέν εἶναι “ἐκ τῶν κάτω”, ἀπό τή γῆ. Εἶναι “ἐκ τῶν ἄνω”, ἀπό τόν οὐρανό. Εἶναι χαρά πού συνδυάζεται μέ ἀγῶνες καί μάχες. Εἶναι ἡ χαρά πού συντροφεύεται ἀπό ἀδυναμία καί ἀσθένεια. Εἶναι ἡ χαρά πού τήν ἀπολαμβάνουν οἱ πιστοί μέσα στήν ἀβεβαιότητα καί τήν ἀστάθεια τῶν πραγμάτων τοῦ κόσμου αὐτοῦ. Εἶναι ἡ χαρά πού ἔρχεται ὡς συνέπεια καί καρπός τῶν πόνων καί τῶν δακρύων……………………………….
Κλαίεις καί θρηνεῖς τά παραπτώματά σου. Συντρίβεσαι καί ταπεινώνεσαι. Καί ἀνάμεσα ἀπό τούς στεναγμούς καί τούς θρήνους σου ἀκοῦς τή φωνή τοῦ Ἀναστάντος νά σέ ἐρωτᾶ: “Τί κλαίεις”; Ἡ συγγνώμη ἀνέτειλε ἀπό τόν τάφο μου. …………………………………………………………………………………
Τοῦ Θεοῦ τό στόμα στόν κῆπο τῆς Ἐδέμ εἶχεν ὁρίσει τόν πόνο καί τά δάκρυα σάν κλῆρο τῶν ἀνθρώπων πάνω στή γῆ ἐξ αἰτίας τῆς ἁμαρτίας πού διέπραξαν. Τοῦ Θεοῦ τό στόμα καί τώρα, τοῦ Ἀναστάντος Σωτῆρος καί Λυτρωτοῦ ὁ λόγος, μετατρέπει τή λύπη σέ χαρά καί δίνει τό αἰώνιο σύνθημα “χαίρετε”.
Νά λοιπόν ποιά εἶναι ἡ ἐπίγεια ζωή μας. Ἀγώνας καί πάλη κατά τοῦ κακοῦ καί τῆς ἁμαρτίας. Πόνος καί δάκρυα, πού θά μᾶς προκαλεῖ ἠ προσπάθεια γιά τήν ἐκπλήρωση τοῦ καθήκοντος, γιά τήν πιστή μαθητεία καί ἀκολουθία τοῦ Ἰησοῦ. Ἀλλά συγχρόνως χαρά καί εἰρήνη καί ἀγαλλίαση ἐσωτερική, ἡ ὁποία θά ἔρχεται ὡς παντοτινή πραγματοποίηση σέ κάθε χριστιανική ψυχή τῶν λόγων τοῦ Κυρίου πρός τούς Μαθητές Του· “πάλιν ὄψομαι ὑμᾶς καί χαρήσεται ὑμῶν ἠ καρδία, καί τήν χαράν ὑμῶν οὐδείς αἵρει ἀφ’ ὑμῶν” (Ἀπό τό βιβλίο “Χαριστός Ἀναστάς”, σ. 131-134, ἔκδοση “Ο ΣΩΤΗΡ”).
