Ἅγιος Ἰωάνης ὁ Δαμασκηνός.
«Ἔκδοσις ἀκριβής Ὀρθοδόξου Πίστεως».
Ἡ μετάφραση εἶναι τοῦ Ἀρχ.Δωροθέου Πάπαρη, καί εἶναι παρμένη ἀπό τήν ἰστοσελίδα www.phys.uoa.gr.
Ἡ μετατροπή στό σύστημα πολυτονικῆς γραφῆς εἶναι δική μας.
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 75
Γιὰ τὸ ὅτι κάθεται στὰ δεξιά του Πατέρα του.
Λέμε ὅτι ὁ Χριστὸς ἔχει καθίσει μὲ τὸ σῶμα του στὰ δεξιά του Θεοῦ καὶ Πατέρα του, ἀλλὰ δὲν ἐννοοῦμε τὴ δεξιά του Πατέρα ὡς τόπο. Διότι, πῶς ὁ ἀπερίγραπτος (Θεός) θὰ εἶναι δεξιὰ ἐνὸς τόπου; Τὸ «δεξιά» καὶ «ἀριστερά» ἀνήκουν στὰ περιορισμένα ὄντα. Λέγοντας «δεξιά του Πατέρα», ἐννοοῦμε τὴ δόξα καὶ τὴν τιμὴ τῆς θεότητος, στὴν ὁποία ἐνῶ ἦταν προαιώνια ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, σὰν ὁμοούσιος μὲ τὸ Θεὸ Πατέρα του, τοὺς ἔσχατους καιροὺς σαρκώθηκε καὶ κάθησε (στὴν ἴδια δόξα) μὲ τὸ σῶμα, ἀφοῦ καὶ ἡ σάρκα τοῦ δοξάστηκε μαζί· καὶ ὅλη ἡ κτίση τὸν προσκυνᾶ μαζὶ μὲ τὴ σάρκα μὲ τὴν ἴδια προσκύνηση.
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 76
Σ’ αὐτοὺς πού μας λένε ὅτι, ἐὰν ὁ Χριστὸς ἔχει δυὸ φύσεις, τότε συμβαίνει ἕνα ἀπὸ τὰ δυό: ἢ λατρεύετε καὶ τὴν κτίση, προσυνώντας τὴν κτιστὴ φύση, ἢ θεωρεῖτε ὅτι μία φύση πρέπει νὰ προσκυνεῖται καὶ μία δὲν πρέπει.
Προσκυνοῦμε τὸν Υἱὸ τοῦ Θεοῦ μαζὶ μὲ τὸν Πατέρα καὶ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα· πρὶν ἀπὸ τὴν ἐνανθρώπηση βέβαια (τὸν προσκυνοῦμε) ἀσώματο, ἐνῶ τώρα τὸν ἴδιο σαρκωμένο καὶ ὁλοκληρωμένο ἄνθρωπο μαζὶ μὲ τὴ θεότητά του. Ἡ σάρκα τοῦ βέβαια, σὲ ὅ,τι ἀφορᾶ στὴ φύση της, ἂν ἀφαιρέσεις μὲ ἰσχυρὴ φαντασία τὸ φαινόμενο ἀπὸ τὸ νοούμενο, σὰν κτίσμα πού εἶναι δὲν προσκυνεῖται· ἐπειδὴ ὅμως ἑνώθηκε μὲ τὸ Θεὸ Λόγο, ἐξαιτίας του καὶ στὸ πρόσωπό του προσκυνεῖται. Διότι, ὅπως ὁ βασιλιάς, εἴτε γυμνὸς εἶναι εἴτε ντυμένος, προσκυνεῖται· καὶ ἡ πορφύρα, σὰν ἁπλὴ πορφύρα τὴν πατᾶμε καὶ τὴν πετᾶμε, ἀλλὰ μόλις γίνει ἔνδυμα τοῦ βασιλιὰ τῆς ἀποδίδουμε τιμὲς καὶ δόξες, ἐνῶ, ἂν κάποιος τὴν περιφρονήσει, καταδικάζεται συνήθως σὲ θάνατο· τὸ ἴδιο, ὅπως κάποιος μπορεῖ νὰ πιάσει ἕνα ἁπλὸ ξύλο, ἀλλὰ ἂν ἑνωθεῖ μὲ τὴ φωτιὰ καὶ γίνει κάρβουνο, ὄχι ἐξαιτίας τῆς φύσεώς του ἀλλὰ ἐξαιτίας τῆς ἑνωμένης μαζί του φωτιᾶς, τότε γίνεται ἀπλησίαστο· καὶ δὲν εἶναι ἀπλησίαστη ἡ φύση τοῦ ξύλου, ἀλλὰ τὸ κάρβουνο, δηλαδὴ τὸ πυρωμένο ξύλο· ἔτσι καὶ ἡ σάρκα, σύμφωνα μὲ τὴ φύση της, δὲν εἶναι ἀπὸ μόνη της ἄξια προσκυνήσεως· τὴν προσκυνᾶμε ὅμως ὄχι γιὰ χάρη της, ἀλλὰ χάρη στὸ σαρκωμένο Θεὸ Λόγο, τὸ Θεὸ Λόγο ποὺ ἑνώθηκε ὑποστατικὰ μαζί της. Καὶ δὲν λέμε ὅτι προσκυνᾶμε ἁπλὴ σάρκα, ἀλλὰ τὴ σάρκα τοῦ Θεοῦ, τὸ Θεὸ δηλαδὴ ποὺ σαρκώθηκε.
