Ἅγιος Ἰωάνης ὁ Δαμασκηνός.
«Ἔκδοσις ἀκριβής Ὀρθοδόξου Πίστεως».
Ἡ μετάφραση εἶναι τοῦ Ἀρχ.Δωροθέου Πάπαρη, καί εἶναι παρμένη ἀπό τήν ἰστοσελίδα www.phys.uoa.gr.
Ἡ μετατροπή στό σύστημα πολυτονικῆς γραφῆς εἶναι δική μας.
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 91 (β)
Γι’ αὐτά πού λέγονται γιά τό Χριστό
” Εἶναι πάλι τρεῖς οἱ τρόποι γι’ αὐτά πού ἀποδίδονται μετά τήν ἕνωση. Πρῶτος εἶναι αὐτός πού δείχνει τή θεία φύση, ὅπως «ἐγώ εἶμαι μέ τόν Πατέρα καί ὁ Πατέρας μέ μένα» ἤ «ἐγώ καί ὁ Πατέρας εἴμαστε ἕνα»• καί ὅλα ὅσα τοῦ ἀποδίδονται πρίν τήν ἐνανθρώπηση, ἐκτός του ὅτι δέν προσέλαβε σάρκα καί τά φυσικά της ἰδιώματα, αὐτά θά τοῦ ἀποδοθοῦν καί μετά τήν ἐνανθρώπηση. Δεύτερος τρόπος εἶναι αὐτός ποῦ δείχνει τήν ἀνθρώπινη φύση, ὅπως «γιατί ζητᾶτε νά μέ σκοτώσετε, ἕναν ἄνθρωπο ποῦ σᾶς εἶπα τήν ἀλήθεια;» ἤ τό «ἔτσι ὁ υἱός τοῦ ἀνθρώπου πρέπει ν’ ἀνυψωθεῖ», καί τά παρόμοια. Ἀπ’ αὐτά πάλι πού ἔχουν λεχθεῖ καί γραφεῖ γιά τό Σωτῆρα Χριστό, μέ ἀνθρωπομορφικό τρόπο, εἴτε στά λόγια εἴτε στά γεγονότα, οἱ τρόποι ἔξι εἶναι. Ἄλλα, δηλαδή, ἀπ’ αὐτά ἔχουν γίνει καί λεχθεῖ σύμφωνα μέ τό φυσικό σχέδιο τῆς θείας οἰκονομίας, ὅπως ἡ γέννηση ἀπό τήν Παρθένο, ἡ σωματική ἀνάπτυξη καί πρόοδος, ἡ πεῖνα, ἡ δίψα, ὁ κόπος, τά δάκρυα, ὁ ὕπνος, τό τρύπημα τῶν καρφιῶν, ὁ θάνατος καί τά παρόμοια, ὅσα ἀποτελοῦν τά φυσικά καί ἀδιάβλητα πάθη. Διότι σ’ ὅλα αὐτά ἑνώνεται ἡ θεία μέ τήν ἀνθρώπινη φύση• θεωρεῖται ὅμως ὅτι ἀνήκουν πραγματικά μόνο στό σῶμα, χωρίς τό θεῖο νά παθαίνει τίποτε ἀπ’ αὐτά, ἀλλά οἰκονομεῖ μέ αὐτά τή σωτηρία μας. Ἄλλα λέγονται προσποιητά, ὅπως τό ἐρώτημα «ποῦ θάψατε τό Λάζαρο;», ἤ ὅπως ἡ πορεία μέ τή συκιά, ἡ φυγή κρυφά, δηλαδή ἡ ἀποχώρηση, ἡ προσευχή, «ἡ προσποίηση ὅτι θά πορευθεῖ μακρύτερα». Διότι ἀπ’ αὐτά καί τά παρόμοια δέν εἶχε ἀνάγκη οὔτε ὡς Θεός οὔτε ὡς ἄνθρωπος, ὅμως προσποιοῦνταν μέ τρόπο πού ταιριάζει στούς ἀνθρώπους, ἀνάλογα μέ τήν ἀνάγκη• καί ἀπαιτοῦσε τό ὠφέλιμο, ὅπως τήν προσευχή, γιά νά δείξει ὅτι δέν εἶναι ἀσεβής καί ὅτι τιμοῦσε τόν Πατέρα του ὡς αἴτιό του. Ρωτοῦσε ὄχι ἀπό ἄγνοια, ἀλλά γιά νά δείξει ὅτι, ἐκτός του ὅτι εἶναι Θεός, εἶναι καί ἀληθινά ἄνθρωπος. Καί ἀποχώρησε κρυφά, γιά νά διδάξει νά μήν εἴμαστε ἀπερίσκεπτοι στούς κινδύνους καί νά μήν παραδίνουμε τόν ἑαυτό μας στούς ἐχθρούς. Ἄλλα πάλι λέγονται οἰκεῖα καί ἀναφορικά μέ τήν ἀνθρώπινη φύση, ὅπως τό (χωρίο) «Θεέ μου, γιατί μ’ ἐγκατάλειψες;», τό «αὐτός πού δέ γνώριζε τήν ἁμαρτία, ἔκανε τήν ἁμαρτία γιά μας», τό «ἔγινε καταραμένος ἐξαιτίας μας» καί τό «ὁ ἴδιος ὁ Υἱός θά ὑποταγεῖ σ’ αὐτόν πού ὑπόταξε τά πάντα». Διότι ποτέ, οὔτε σάν Θεό οὔτε σάν ἄνθρωπο, ὁ Πατέρας τοῦ τόν ἐγκατάλειψε, οὔτε ἔκανε ἁμαρτία, οὔτε ἔγινε καταραμένος, οὔτε χρειάζεται νά ὑποταγεῖ στόν Πατέρα. Ἐπειδή εἶναι Θεός, εἶναι ἴσος μέ τόν Πατέρα καί δέν εἶναι ἀντίθετος ἤ δοῦλος• καί ἐπειδή εἶναι ἄνθρωπος ποτέ δέν ἔγινε ἀνυπάκουος στό γεννήτορά του, γιά νά χρειασθεῖ τήν ὑποταγή.»
