Τά πράγματα τοῦ παρόντος κόσμου εἶναι ἀβέβαια
Ἁγίου Ἰωάννου Χρυσοστόμου Ὁμιλία «Εἰς Εὐτρόπιον»
Πάντοτε μέν, ἰδιαιτέρως ὅμως τώρα εἶναι κατάλληλος ὁ καιρὸς νὰ ποῦμε: Ματαιότητα ματαιοτήτων, καὶ ὅλα εἶναι ματαιότητα. Ποῦ εἶναι τώρα ἡ ἐντυπωσιακὴ πρωθυπουργικὴ στολή; Ποῦ εἶναι οἱ πανηγυρικοὶ φωτισμοί, τὰ χειροκροτήματα, οἱ χοροί, τὰ συμπόσια καὶ τὰ πανηγύρια; Ποῦ εἶναι τὰ στεφάνια καὶ οἱ πολύτιμες χλαμύδες καὶ ὁ θόρυβος τῆς πόλεως καὶ οἱ ζητωκραυγὲς τοῦ ἱπποδρόμου καὶ οἱ κολακεῖες τῶν θεατῶν; Ὅλα ἐκεῖνα χάθηκαν. Φύσηξε ὁ ἄνεμος καὶ σκόρπισε τὰ φύλλα καὶ μᾶς παρουσίασε γυμνὸ τὸ δένδρο νὰ σείεται μέχρι τὶς ρίζες του… Νύχτα ἦσαν ὅλα ἐκεῖνα καὶ ὄνειρο, καὶ μὲ τὸ ποὺ ἦρθε ἡ ἡμέρα ἐξαφανίστηκαν. Ἄνθη ἀνοιξιάτικα ἦσαν καὶ περνῶντας ἡ ἄνοιξι μαράθηκαν ἐντελῶς. Σκιὰ ἦσαν, καὶ πέρασε. Καπνός, καὶ διαλύθηκε. Σαπουνόφουσκες ἦσαν, καὶ ἔσπασαν. Ἀράχνη, καὶ διαλύθηκε… Δὲν σοῦ ἔλεγα συνέχεια ὅτι ὁ πλοῦτος εἶναι δραπέτης; Ἐσὺ ὅμως δὲν μὲ ἀνεχόσουν. Δὲν σοῦ ἔλεγα τότε ποὺ συνεχῶς μὲ μάλωνες ἐπειδὴ σοῦ ἔλεγα τὴν ἀλήθεια, ὅτι ἐγὼ σὲ ἀγαπῶ περισσότερο ἀπὸ ἐκείνους ποὺ σὲ κολακεύουν; Ἐγὼ ποὺ σὲ ἐλέγχω, σὲ φροντίζω περισσότερο ἀπὸ ἐκείνους ποὺ παραβλέπουν τὰ λάθη σου; Δὲν πρόσθετα στὰ λόγια αὐτὰ ὅτι εἶναι περισσότερο ἄξια ἐμπιστοσύνης τὰ τραύματα ποὺ σοῦ προξενοῦν οἱ φίλοι παρὰ τὰ πρόθυμα φιλήματα τῶν ἐχθρῶν; Ἂν ἀνεχόσουν τὰ δικά μου τραύματα, δὲν θὰ σοῦ προξενοῦσαν τὰ φιλήματα τῶν ἐχθρῶν αὐτὸν ἐδῶ τὸν θάνατο. Διότι τὰ δικά μου τραύματα προξενοῦν ὑγεία, ἐνῶ τὰ φιλήματα τῶν ἐχθρῶν δημιούργησαν ἀθεράπευτη ἀσθένεια.
