ΚΕΙΜΕΝΟ
«Ἀλλ’ ὁ παρακαλῶν τούς τατεινούς παρεκάλεσεν ἡμᾶς ὁ Θεός ἐν τῇ παρουσίᾳ Τίτου».
ΕΡΜΗΝΕΙΑ
«Ἀλλ’ ὁ Θεός, πού παρηγορεῖ τούς ταπεινωμένους, μᾶς ἐπαρηγόρησε μέ τήν παρουσία τοῦ Τίτου» ( Ἀπό τήν «Καινή Διαθήκη μετά συντομου ἑρμηνείας» τοῦ Π.Ν. Τρεμπέλα, ἔκδοση «Ο ΣΩΤΗΡ»).
ΣΧΟΛΙΟ
«Ὁ θεῖος ἀπόστολος Παῦλος διέθετε πλούσια προσωπικὴ πείρα καὶ στὴν περίπτωση αὐτή. Ἀπό τότε ποὺ ὁ Κύριος τὸν κάλεσε στὸ ἀποστολικὸ ἀξίωμα καὶ τὸν ἀνέδειξε κήρυκα τοῦ Εὐαγγελίου καὶ διδάσκαλο τῆς Ἐκκλησίας, ἀντιμετώπιζε ἀναρίθμητες θλίψεις. Ὁ ἴδιος ἀναφέρει ὅτι ἐξάσκησε τὸ ἀποστολικό του ἔργο «ἐν κόποις περισσοτέρως, ἐν πληγαῖς ὑπερβαλλόντως, ἐν φυλακαῖς περισσοτέρως, ἐν θανάτοις πολλάκις» (Β’ Κορινθ. ια’ 23). Συκοφαντημένος ἀπό τους συμπατριῶτες του, ἐγκαταλειμμένος ἀπό τούς συνεργάτες του, διωγμένος ἀπό τους ἐχθροὺς τοῦ Εὐαγγελίου βρισκόταν ἀνθρωπίνως σὲ ἀπελπιστικὴ κατάσταση. Ἄλλες φορὲς σιδηροδέσμιος στὶς φυλακές, ἄλλοτε ραβδιζόμενος καὶ λιθοβολούμενος, καὶ ἄλλοτε συρόμενος μπροστὰ στοὺς δικαστὲς καὶ ἀπολογούμενος ἔφθανε στὸ ἔσχατο σημεῖο κακοπάθειας καὶ ἐξευτελισμοῦ. «Καθ’ ὑπερβολὴν ἐβαρήθημεν ὑπὲρ δύναμιν, ὥστε ἐξαπορηθῆναι ἡμᾶς καὶ τοῦ ζῆν», ἔγραφε. Θλίψεις πολλὲς καὶ βαριὲς ἔπεσαν πάνω μας, λέει, ποὺ ξεπερνοῦσαν τὶς δυνάμεις μας. Τὰ γόνατά μας λύγισαν. Οἱ πειρασμοὶ ποὺ ἀντιμετωπίζαμε ἦταν πρωτοφανεῖς. Καμιὰ ἐλπίδα σωτηρίας δὲν ὑπῆρχε. Εἴχαμε πιὰ πάρει τὴν ἀπόφαση ὅτι ὁ θάνατος ἦταν κοντά.
Εἶναι κοινὸ μυστικό. Εἶναι προσωπικὴ πείρα ὅλων τῶν ἀνθρώπων. Φροντίδες καὶ κίνδυνοι, ἀγωνίες, ἀδικίες καὶ κάθε εἴδους θλίψεις συντρίβουν πολλὲς φορὲς τὸν ἄνθρωπο καὶ τὸν ταπεινώνουν. Φτερὸ ποὺ τὸ σέρνει ὁ ἄνεμος ἐδῶ κι ἐκεῖ μοιάζει ὁ ἄνθρωπος. Καράβι ποὺ τὸ χτυποῦν μὲ μανία τὰ κύματα καὶ ἀπό στιγμὴ σὲ στιγμὴ κινδυνεύει νὰ βουλιάξει. Πόσο μικρός, πόσο ἀδύνατος καὶ μηδαμινὸς αἰσθάνεται τότε ὁ ἄνθρωπος! Ποιὸς θὰ τὸν προστατεύσει; Ποιὸς θὰ τὸν παρηγορήσει; Ποιὸς θὰ τὸν ἐνισχύσει; Ποιὸς θὰ δυναμώσει τὸ φῶς τῆς ἐλπίδας στὴν ἄθυμη ψυχή του;
Ἕνας καὶ μόνο εἶναι «ὁ παρακαλῶν τοὺς ταπεινούς». Αὐτὸς ποὺ παρηγορεῖ τοὺς συντετριμμένους. Αὐτὸς ποὺ βοηθᾶ καὶ ἐνισχύει αὐτοὺς ποὺ πιέζονται κάτω ἀπό τὸ βάρος τῆς θλίψεως, ποὺ συναισθάνονται τὴν ἀδυναμία τους, ἀνυψώνουν τὴν ψυχή τους στὸν οὐρανὸ καὶ ζητοῦν ἀπό ἐκεῖ ἐνίσχυση, παρηγοριά, εἰρήνη. Αὐτὸς θὰ λαλήσει μὲ θαυμαστοὺς τρόπους στὴν ψυχὴ κάθε λυπημένου «λόγους παρακλήσεως».
«Ὁ παρακαλῶν τοὺς ταπεινούς»! Ὁ στοργικὸς καὶ φιλάνθρωπος Θεὸς χύνει βάλσαμο παρηγοριᾶς στὶς καρδιὲς τῶν θλιβομένων καὶ ἐνισχύει τὰ «παραλελυμένα» τους γόνατα. Ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ παρηγορεῖ, στηρίζει, οἰκοδομεῖ πνευματικὰ ἐκεῖνον ποὺ ἀγωνίζεται νὰ προκόψει στὴν ἀρετή. Προτρέπει σὲ μετάνοια τὸν βυθισμένο στὴν ἁμαρτία ἄνθρωπο παρέχοντάς του βέβαιη ἐλπίδα σωτηρίας. Αὐτοὶ οἱ λόγοι τῆς Γραφῆς δείχνουν ὅτι πραγματικὰ εἶναι «λόγοι παρακλήσεως». Λόγοι παρηγοριᾶς καὶ ἐνισχύσεως στοὺς ἀγωνιστὲς τῆς ἀρετῆς.
Ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ γίνεται γιὰ κάθε ὁδοιπόρο τῆς κοιλάδας αὐτῆς τοῦ κλαύθμωνος ὁδηγὸς ποὺ δείχνει τὸν φωτεινὸ ὁρίζοντα τῆς αἰώνιας ἀναπαύσεως καὶ χαρᾶς.
Ποιὸς θλιμμένος δὲν παρηγορήθηκε ἀπὸ τὴ μελέτη τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ; Ποιὸς ναυαγός της ζωῆς δὲν ὁδηγήθηκε σὲ σωτηρία; Ποιὸς ἀγωνιστής τοῦ καθήκοντος δὲν ἐνισχύθηκε; Καὶ ποιὸς πιστὸς δὲν στερεώθηκε ἀκόμη πιὸ πολὺ στὴν ὁδό της ἀρετῆς; Ποιὸς ἀπογοητευμένος καὶ ἀποθαρρυμένος ὁδοιπόρος τῆς ζωῆς μελέτησε στό βιβλίο τοῦ Θεοῦ, τὴν Ἁγία Γραφή, «λόγους παρακλήσεως» καὶ δὲν βρῆκε ἀνάπαυση, εἰρήνη καὶ χαρά;
Κύριε, προσπίπτουμε ἐνώπιον τῆς Μεγαλοσύνης Σου καὶ ζητᾶμε τὴν προστασία καὶ παρηγοριά. Μή μας ἀφήνεις νὰ δοκιμαζόμαστε παραπάνω ἀπό τὶς δυνάμεις μας. Μὴν ἀποστρέψεις τὸ πρόσωπό Σου ἀπό πάνω μας. Φύλαξέ μας ἀπό δυσάρεστα καὶ ἀνεπιθύμητα περιστατικά. Σὲ Σένα ἀναθέτουμε ὅλη μας τὴν ἐλπίδα. Σὺ νὰ γίνεις βοηθὸς καὶ συμπαραστάτης κυβερνώντας μέ εἰρήνη τή ζωή μας. Σύ «ὁ παρακαλῶν τούς ταπεινούς»καί ἐξουθενωμένους. Σύ ὁ φιλόστοργος καί πανάγαθος Θεός μας, στήριζέ μας. Ὁδήγησέ μας στό ἅγιο θέλημά Σου. Λάλησε στίς ψυχές μας «λόγους Παρακλήσεως». Ἀμήν. ( Ἀπό τό βιβλίο «Λόγοι Παρακλήσεως» τοῦ Ἀρχ.Χριστοφ.Παπουτσοπούλου, ἔκδοση «Ο ΣΩΤΗΡ», σελ. 152)
