ΚΕΙΜΕΝΟ
«Ἰδοὺ δὴ τί καλὸν ἤ τί τερπνόν, τὸ κατοικεῖν ἀδελφοὺς ἐπὶ τὸ αὐτό;»
ΕΡΜΗΝΕΙΑ
«Ἰδοὺ λοιπὸν συνηνώθη τὸ ἔθνος μας ἐν ὁμόνοιᾳ καὶ εἰμεθα ὅλοι μαζὶ ὡς μία οἰκογένεια εἰρηνικῶς συγκατοικοῦσα. Τί ὡραιότερον καὶ τί τερπνότερον ὑπάρχει παρὰ νὰ συγκατοικοῦν οἱ ὁμογενεῖς ἀδελφοὶ ὅλοι μαζί;» ( Ἀπό τήν «ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ μετά συντόμου ἑρμηνείας», τ. 10ος, ἔκδοση «Ο ΣΩΤΗΡ».
ΣΧΟΛΙΟ
«Σκορπισμένα σὲ διάφορα μέρη τῆς γῆς τὰ τέκνα τοῦ Ἰσραὴλ ἔρχονταν τὶς ἡμέρες τῶν μεγάλων ἑορτῶν καὶ κυρίως τὴν ἑορτὴ τοῦ Πάσχα στὴν ἔνδοξη πρωτεύουσά τους, τὴν Ἱερουσαλήμ. Ἔρχονταν ἐκεῖ, γιὰ νὰ λατρεύσουν τὸν Θεὸ τῶν πατέρων τους, στὸν ἕνα καὶ μοναδικὸ ναό, τὸν περίφημο ναὸ τοῦ Σολομῶντος. Καθῶς ξεκινοῦσαν γιὰ τὴν ἱερὴ ἀποδημία ἀπὸ διάφορα μέρη οἱ εὐσεβεῖς προσκυνητές, χαρὰ καὶ ἀγαλλίαση γέμιζε τὴν ψυχή τους. Ὅταν μάλιστα συναντιοῦνταν μὲ συντροφιὲς ἄλλων προσκυνητῶν, μαζὶ μὲ τὴν αὔξηση τοῦ πλήθους μεγάλωνε καὶ ἡ χαρά τους. Ὅσο μάλιστα πλησίαζαν στὴν ἁγία πόλη τὰ καραβάνια τῶν τέκνων τοῦ Ἰσραὴλ καὶ σὰν κύματα ἀλλεπάλληλα κατέφθαναν ἀπὸ ὅλα τὰ μέρη τῆς γῆς τὸ ἕνα κατόπιν τοῦ ἄλλου, μιὰ φωνὴ ἀγαλλιάσεως ἔβγαινε ἀπὸ τὰ στήθη ὅλων. Νά, ἔρχονται κι ἄλλοι ἀδελφοί μας! Καὶ ἄλλοι! Καὶ ἄλλοι! Καὶ σὰν ἐπιφώνημα βαθιᾶς ψυχικῆς ἀνακούφισης ἀκουγόταν ἀπό τὸ στόμα ὅλων ἡ χαρμόσυνη ὠδή: «Ἰδού δὴ τί καλὸν ἤ τί τερπνόν, ἀλλ’ ἢ τὸ κατοικεῖν ἀδελφοὺς ἐπί τὸ αὐτό;»· Τί πιὸ ὡραῖο,τί πιὸ τερπνὸ ἀπό τὸ νὰ εἶναι μαζὶ ὁμογενεῖς ἀδελφοὶ καὶ νὰ ἔρχονται, γιὰ νὰ ὑμνήσουν τὸν Θεὸ καὶ νὰ πάρουν ὅλοι μαζὶ τὴν εὐλογία Του! «Ἰδοὺ δὴ τί καλόν…» Τί χαρὰ δοκιμάζουν πρῶτα οἱ ἴδιοι οἱ ἀδελφοὶ καὶ τί ἱκανοποίηση προκαλοῦν καὶ στοὺς ἄλλους! Παιδιὰ τῶν ἴδιων γονέων, μὲ τὴν ἴδια ἀνατροφή, τὴν ἴδια πίστη, μὲ κοινὰ ἰδανικὰ συνεργάζονται ἀδελφωμένοι χωρὶς διαφορές, χωρὶς προστριβὲς καὶ διενέξεις. Ὁ κόπος τοὺς εὐλογημένος ἀπό τὸν Θεὸ ἀποδίδει πλούσια κέρδη! Καὶ προκόβουν καὶ εὐημεροῦν καὶ ζοῦν καὶ οἱ ἴδιοι ἄνετα καὶ στοὺς ἄλλους γίνονται εὐεργετικοί. Πῶς νὰ μὴν ἐπαναλάβεις μὲ τοὺς εὐλογημένους αὐτοὺς ἀνθρώπους τὸ θεόπνευστο λόγο: «Ἰδού δὴ τί καλὸν ἢ τί τερπνόν, ἀλλ’ ἢ τὸ κατοικεῖν ἀδελφοὺς ἐπί τὸ αὐτό;» Θὰ ἔρθει χωρὶς ἄλλο καὶ ὁ καιρὸς τῆς θλίψεως, τῆς ἀρρώστιας, τῆς δοκιμασίας. Πόσο πιὸ πικρὸ καὶ πιὸ βαρὺ αἰσθάνεται τὸ ποτήρι τῆς θλίψεως καὶ τὸ βάρος τῆς δοκιμασίας ὁ ἄνθρωπος, ὅταν εἶναι μόνος, ἔρημος, ἀποξενωμένος, χωρὶς συμπαραστάτες καὶ βοηθούς, χωρὶς ἀδελφοὺς καὶ φίλους! Καὶ πόσο πιὸ ἐλαφρὺ γίνεται τὸ φορτίο της, ὅταν συμμετέχουν περισσότεροι στὴ θλίψη καὶ γεύονται μαζὶ τὴν πίκρα της! Ὁ πόνος μοιράζεται· καθένας ἀπό τούς μονοιασμένους καὶ συνεργαζόμενους βαστάζει ἕνα μικρὸ μερίδιο ἀπό ὅλο τὸ βάρος τῆς δοκιμασίας.
«Ἰδού δὴ τί καλόν…»!
Σκεφθεῖτε τώρα τοὺς ἀδελφούς, τοὺς συνεργάτες, ὅλους μαζὶ νὰ προσεύχονται στὸ Θεό, νὰ τὸν δοξολογοῦν, νὰ τὸν εὐχαριστοῦν γιὰ τὶς δωρεές Του, νὰ τὸν ἱκετεύουν νὰ τοὺς χαρίζει πάντοτε τὴν εὐλογία Του! «Ὡς δρόσος Ἀερμών ἡ καταβαίνουσα ἐπί τὰ ὄρη Σιών». Ὅπως ἡ δροσιὰ ποὺ κατεβαίνει ἀπὸ τὸ ὄρος τῆς Παλαιστίνης Ἀερμών στὰ ὄρη τῆς Σιών, δηλαδὴ στὴν Ἱερουσαλήμ, ἔτσι καὶ ἡ θεία εὐλογία κατεβαίνει ἀπὸ τὸν οὐρανὸ σ’ ἐκείνους ποὺ προσεύχονται ὅλοι μαζὶ στὸν Θεὸ τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῆς γῆς. Σὲ ἐκείνους ποὺ μελετοῦν τὸν ἅγιο νόμο Του καὶ προσπαθοῦν νὰ γνωρίσουν καλύτερα τὸ πανάγιο θέλημά Του. Μήπως δὲν ὑποσχέθηκε ὁ ἴδιος ὁ Κύριος ὅτι, ὅπου εἶναι πολλοὶ μαζὶ ἑνωμένοι στὸ ὄνομά Του, ἐκεῖ ἀνάμεσά τους βρίσκεται καὶ Αὐτός; Τί δροσιὰ πνευματική,τί ἀγαλλίαση ψυχική, τί κατάσταση τρισευτυχισμένη θὰ ὑπάρχει στὴν ψυχὴ τοῦ καθένα χωριστὰ καὶ ὅλων μαζὶ τῶν εὐλογημένων αὐτῶν ἀνθρώπων. Τί νὰ πεῖ κανένας γιὰ ἐκείνους ποὺ ὅλοι μαζὶ συγκεντρωμένοι στὸν οἶκο τοῦ Θεοῦ ὑμνοῦν καὶ εὐλογοῦν καὶ δοξάζουν τὸν ὑπερύμνητο Κύριο; Σ’ αὐτοὺς ἐφαρμόζεται πέρα γιὰ πέρα τὸ «Ἰδοὺ δὴ τί καλὸν ἢ τί τερπνόν, ἂλλ’ ἢ τὸ κατοικεῖν ἀδελφοὺς ἐπί τὸ αὐτό». Ἐκεῖ στὸ ναὸ τοῦ Θεοῦ, ἐνώπιον τοῦ ἐπίγειου θυσιαστηρίου πλούσιοι καὶ φτωχοί, σοφοὶ καὶ ἀγράμματοι, συναδελφωμένοι δέχονται μὲ τὶς εὐλογίες τοῦ ἱερέα τὴ δωρεὰ τῆς εἰρήνης, τὴ χάρη τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ,τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καὶ Πατέρα καὶ ὅλα τὰ δῶρα καὶ χαρίσματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Σὰν μαγνήτης ἰσχυρὸς ἡ ὁμόνοια, ἡ ἑνότητα καὶ ἡ συναδέλφωση τῶν ἀνθρώπων προσελκύει τὴν ἀγάπη, τὴν εὔνοια καὶ τὶς πλούσιες δωρεὲς τοῦ Θεοῦ. Πανάγαθε Κύριε, δῶσε τὴ χάρη Σου πλούσια καὶ δραστική, γιὰ νὰ ἑνωθοῦν οἱ ἄνθρωποι καὶ ὅλοι μαζὶ ἀδελφωμένοι καὶ συνδεδεμένοι μὲ τοὺς ἀκατάλυτους δεσμοὺς τῆς ἴδιας πίστεως, τῆς χριστιανικῆς ἀγάπης, τῆς εἰλικρίνειας καὶ ἀνιδιοτέλειας νὰ Σὲ λατρεύουν σὰν μιὰ οἰκογένεια ἀγαπημένων ἀδελφῶν «ἐν ἑνί στόματι καὶ μιᾷ καρδίᾳ». Καὶ Σύ, ἀφοῦ ἐκδηλώσεις ὅλη τὴν εὐαρέσκειά Σου, νὰ προσθέσεις νέες εὐλογίες καὶ νὰ χορηγήσεις νέες χάριτες, γιὰ νὰ ἔχουμε μύριες ἀφορμές, ὥστε νὰ ἐπαναλαμβάνουμε τὰ λόγια τοῦ Ψαλμωδοῦ: «Ἰδοὺ δὴ τί καλὸν ἢ τί τερπνόν, ἂλλ’ ἢ τὸ κατοικεῖν ἀδελφοὺς ἐπί τὸ αὐτό;» Καὶ τότε ἀπὸ τὴν καρδιὰ καὶ τὸ στόμα ὅλων μας νὰ ἀναπέμπεται αἶνος καὶ δοξολογία, εὐγνωμοσύνη καὶ εὐχαριστία σ’ Ἐσένα, ποὺ εἶσαι ἡ αἰτία τῆς συναδέλφωσης τῶν ἀνθρώπων. Ἀμήν.( Ἀπό τό βιβλίο «Λόγοι Παρακλήσεως» τοῦ Ἀρχ. Χριστοφ.Παπουτσοπούλου, ἔκδοση «Ο ΣΩΤΗΡ»).
