Ἁγίου Ἰγνατίου Μπριαντσανίνωφ «Ἀσκητικές ἐμπειρίες Α’»
«Πῶς θά ἀκολουθήσουμε καί θά μιμηθοῦμε τόν Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό» Β΄
«Γιὰ ν’ ἀκολουθήσουμε τὸν Χριστό, πρέπει πρῶτα ν’ ἀρνηθοῦμε τὸν κόσμο. Ὁ Χριστὸς δὲν ἔχει τόπο στὴν ψυχή, ἂν μέσα σ’ αὐτὴν δὲν συντελεστεῖ ἡ ἀποταγή τοῦ κόσμου. «Ὅποιος θέλει νὰ μὲ ἀκολουθήσει, ἄς ἀπαρνηθεῖ τὸν ἑαυτό του, ἄς σηκώσει τὸν σταυρό του καὶ ἂς μὲ ἀκολουθεῖ. Γιατί ὅποιος θέλει νὰ σώσει τὴ ζωή του, θὰ τὴ χάσει• ὅποιος, ὅμως, χάσει τὴ ζωή του γιὰ χάρη μου καὶ γιὰ χάρη τοῦ Εὐαγγελίου, αὐτὸς θὰ τὴ σώσει». «Ἂν κάποιος ἔρχεται κοντά μου καὶ δὲν ἀπαρνιέται τὸν πατέρα του καὶ τὴ μητέρα του, τὴ γυναίκα του καὶ τὰ παιδιά του, τοὺς ἀδελφοὺς καὶ τὶς ἀδελφές του, ἀκόμα καὶ τὴν ἴδια του τὴ ζωή, δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι μαθητής μου».
Πολλοὶ πλησιάζουν τὸν Κύριο, λίγοι ὡστόσο ἀποφασίζουν νὰ Τὸν ἀκολουθήσουν. Πολλοὶ εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ διαβάζουν τὸ Εὐαγγέλιο, ποὺ εὐφραίνονται μὲ τὰ ὑψηλὰ νοήματά του καὶ ἐνθουσιάζονται μὲ τὴν ἁγία διδασκαλία του, λίγοι ὡστόσο ἀποφασίζουν νὰ ζήσουν σύμφωνα μὲ τὸν εὐαγγελικὸ νόμο.
Ὁ Κύριος σ’ ὅλους ὅσοι Τὸν πλησιάζουν καὶ ποθοῦν νὰ ἑνωθοῦν μαζί Του, δηλώνει: Ὅποιος ἔρχεται κοντά μου καὶ δὲν ἀπαρνιέται τὸν κόσμο καὶ τὸν ἑαυτό του, δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι μαθητής μου. «Σκληρὰ εἶναι τοῦτα τὰ λόγια», ἔλεγαν ἀκόμα κι ἐκεῖνοι ποὺ ἐξωτερικὰ Τὸν ἀκολουθοῦσαν, οἱ μαθητές Του. «Ποιὸς μπορεῖ νὰ τ’ ἀκούει;». Ἔτσι κρίνει γιὰ τὰ λόγια του Θεοῦ ἡ ἀνθρώπινη σοφία μὲ τὴν ἐλεεινὴ διάθεσή της. Ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ εἶναι ζωή, ζωὴ αἰώνια, ζωὴ ἀληθινή. Μ’ αὐτὸν τὸν λόγο θανατώνεται ἡ ἀνθρώπινη σοφία, ποὺ γεννήθηκε ἀπό τὸν αἰώνιο θάνατο καὶ ποὺ κρατᾶ τοὺς ἀνθρώπους στὸν αἰώνιο θάνατο. Ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ «γι’ αὐτοὺς ποὺ πᾶνε πρὸς τὸν χαμὸ τους» ἑκούσια, ἀπό τὴν ἀνθρώπινη σοφία, «εἶναι μωρία», ἐνῶ «γι’ αὐτοὺς ποὺ βρίσκονται στὸν δρόμο τῆς σωτηρίας εἶναι ἡ δύναμη τοῦ Θεοῦ».
Ἐξαιτίας τῆς προπατορικῆς πτώσεως οἰκειοποιηθήκαμε τόσο πολὺ τὴν ἁμαρτία, ὥστε ὅλα τὰ χαρακτηριστικά καὶ ὅλα τὰ κινήματα τῆς ψυχῆς εἶναι διαποτισμένα πιὰ ἀπ’ αὐτήν. Ἔτσι, ἡ ἀπόρριψη τῆς ἁμαρτίας, ποὺ ἔχει γίνει στοιχεῖο τῆς ψυχῆς, σημαίνει ἀπόρριψη τῆς ἴδιας τῆς ψυχῆς. Αὐτὴ ἡ ἀπόρριψη τῆς ψυχῆς εἶναι ἀπαραίτητη γιὰ τὴ σωτηρία τῆς ψυχῆς. Ἡ ἀπόρριψη τῆς φύσεως ποὺ μολύνθηκε ἀπό τὴν ἁμαρτία, εἶναι ἀπαραίτητη γιὰ τὴν οἰκείωση τῆς φύσεως ποὺ ἀνακαινίστηκε ἀπό τὸν Χριστό». (Τά κείμενα πού δημοσιεύονται σέ συνέχειες στήν ἱστοσελίδα μας εἶναι παρμένα ἀπό τό ὁμώνυμο βιβλίο τῶν ἐκδόσεων Ἱερᾶς Μονῆς Παρακλήτου)
