ΚΕΙΜΕΝΟ
«Λόγοι στόματος σοφοῦ χάρις, καί χείλη ἄφρονος καταποντιοῦσιν αὐτόν»
ΕΡΜΗΝΕΙΑ
«Τά λόγια τοῦ σοφοῦ δίδουν χάριν, ἐνῶ τά λόγια τοῦ ἄφρονος θά τόν βουλιάξουν» ( Ἀπό τήν «ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ μετά συντόμου ἑρμηνείας», τόμος 12ος, ἔκδοση «Ο ΣΩΤΗΡ»).
ΣΧΟΛΙΟ
«Μᾶς τὸ λέει ὁ θεόπνευστος σοφὸς συγγραφέας τοῦ Ἐκκλησιαστοῦ, ἑνὸς δηλαδὴ ἀπὸ τὰ βιβλία τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. Μᾶς βεβαιώνει ὅτι τὰ λόγια ποὺ βγαίνουν ἀπὸ τὸ στόμα κάθε σοφοῦ κατὰ Θεὸν ἀνθρώπου, κάθε δηλαδὴ συνετοῦ, φρόνιμου καὶ εὐσεβῆ, εἶναι λόγια χάριτος. «Λόγοι στόματος σοφοῦ χάρις».
Ἔλα, ἀδελφέ μου, νὰ δοῦμε τί χάρη ἔχουν τὰ λόγια του σοφοῦ κατὰ Θεὸν ἀνθρώπου καὶ ποῦ βρίσκει ὁ σοφὸς τὴ χάρη αὐτή.
«Λόγοι στόματος σοφοῦ χάρις». Γιατί νὰ τὸ λησμονοῦμε; Ὑπάρχουν ἄνθρωποι ποὺ τὰ λόγια τοὺς κάθε ἄλλο παρὰ χάρη ἔχουν. Ἀκοῦς νὰ βγαίνουν ἀπό τὸ στόμα πολλῶν ἀνθρώπων λόγια βλάσφημα γιὰ τὸν Θεὸ καὶ ὑβριστικὰ γιὰ τοὺς ἀνθρώπους. Σὰν μαχαίρι δίκοπο ἡ γλώσσα τους κινεῖται κι ὅλο λέει, λέει, χωρὶς αὐτὰ ποὺ λέει νὰ περνοῦν ἀπό τὸ λογικὸ καὶ τὸν ἔλεγχο τῆς συνειδήσεως. Ἔτσι πληγώνουν τοὺς ἄλλους ἀνθρώπους μὲ τὶς εἰρωνεῖες καὶ τὶς συκοφαντίες ποὺ σπέρνουν. Τὰ σάπια καὶ δυσώδη λόγια τοὺς σκανδαλίζουν καὶ διδάσκουν τὸ κακὸ καὶ τὴν ἁμαρτία. Δὲν ἔχουν μέτρο οὔτε στὸ τί λένε οὔτε στὸ πόσα λένε. Σίγουρα δὲν ἔχει καμιὰ σχέση μὲ αὐτοὺς ὁ λόγος τῆς Γραφῆς «Λόγοι στόματος σοφοῦ χάρις».
Ποιοὶ λοιπὸν εἶναι οἱ πραγματικὰ σοφοί; Εἶναι οἱ ἄνθρωποι ποὺ ἔχουν φόβο Θεοῦ. Αὐτοὶ ποὺ καθημερινὰ μελετοῦν τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ. Μέσα τους ὑπάρχει πλοῦτος γνώσεων καὶ θησαυρὸς εὐσέβειας, τὸν ὁποῖο ἀποκόμισαν ὄχι μόνο ἀπό τὴ θεωρητικὴ μελέτη τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ, ἀλλά καὶ ἀπό τὴν ἐφαρμογή τους στὴν καθημερινὴ ζωή. Ἀνοίγουν τὸ στόμα τους, γιὰ νὰ μιλήσουν, ὅταν πρέπει. Αὐτὸ ποὺ θὰ ποῦν εἶναι καλὰ ζυγισμένο. Εἶναι μετρημένο. Εἶναι ὅ,τι χρειάζεται γιὰ κάθε περίσταση.
Ἀπευθύνονται σὲ κάποιον ψυχρὸ καὶ ἀδιάφορο; Θὰ προσπαθήσουν νὰ ζεστάνουν μὲ τὸν λόγο τους τὴν παγωμένη καρδιὰ τοῦ συνομιλητῆ τους καὶ νὰ τοῦ ἀνάψουν τὴ φλόγα τῆς ἀγάπης καὶ τῆς εὐγνωμοσύνης στὸ Θεό.
Συνομιλοῦν μὲ κάποιο πληγωμένο καὶ πονεμένο ἀπό τὰ ἀλλεπάλληλα θλιβερὰ χτυπήματα τῆς ζωῆς; Τὰ λόγια του σοφοῦ θὰ εἶναι σὰν θεραπευτικὸ φάρμακο ποὺ σταλάζει στὴν πονεμένη καρδιὰ τὴ γλυκιὰ παρηγοριά. Θὰ μεταδίδουν στὴ μελαγχολικὴ καὶ ἀπογοητευμένη ὕπαρξη τὴν ὑπομονὴ καὶ τὴν αἰσιοδοξία ἀνάβοντας στὴ σκοτεινιασμένη ἀπό τὸν πόνο καὶ τὰ δάκρυα ψυχῆ τὸ ἱλαρὸ καὶ γλυκὸ φῶς τῆς χριστιανικῆς ἐλπίδας.
Βρίσκονται μπροστὰ σὲ νεαρὸ πλάσμα ποὺ ἀπόνηρευτο καὶ ἄπειρο κινδυνεύει νὰ παρασυρθεῖ στὸ ὕπουλο καὶ ἀπατηλὸ ρεῦμα τῆς ἁμαρτίας; Τὸ στόμα τοῦ σοφοῦ μὲ γλυκύτητα, πειστικότητα, σύνεση καὶ σοβαρότητα θὰ ὑποδείξει στὸν ἄπλαστο καὶ ἀδιαφώτιστο νέο ποιὸς εἶναι ὁ πραγματικὸς φίλος ποὺ τὸν ἀγαπᾶ καὶ ἐνδιαφέρεται γιὰ τὸ καλὸ καὶ τὴν ἐπιτυχία του. Θὰ προσπαθήσει νὰ τὸν συνδέσει μὲ τὸν γνήσιο καὶ εἰλικρινῆ φίλο τῆς νεότητας, τὸν Ἰησοῦ Χριστό.
Συναντοῦν κάποιον ποῦ ἔχει ἀνάγκη ἀπὸ μετάνοια, γιατί ἐνδεχομένως ἔχει πέσει σὲ ἁμαρτία ποῦ τὸν ἔχει πληγώσει σοβαρά; Καὶ γι’ αὐτὸν ὁ σοφὸς θὰ βρεῖ λόγους παρακλήσεως, λόγια ἐνθαρρυντικά, γιὰ νὰ τοῦ μεταδώσει ἐμπιστοσύνη στὸ ἀνεξιχνίαστο ἔλεος καὶ τὴν ἄπειρη συγκατάβαση Ἐκείνου, ὁ Ὁποῖος οὐκ ἦλθε κάλέσαι δικαίους, ἀλλά ἁμαρτωλοὺς εἰς μετάνοιαν (Ματθ. θ’ 13). Ἔτσι θὰ ἀποδείξει πραγματικὰ ὅτι «λόγοι στόματος σοφοῦ χάρις».
Θέλεις τώρα νὰ μάθεις, ἀδελφέ μου, ποῦ βρίσκει ὁ σοφὸς αὐτὴ τὴ χάρη στὰ λόγια του; Ποῦ ἀλλοῦ παρὰ κοντὰ σὲ Ἐκεῖνον ποὺ εἶναι ἡ πηγὴ τῆς χάρης καὶ τῆς εὐλογίας!
Λέει χαρακτηριστικὰ ἡ Ἁγία Γραφὴ γιὰ τὸν Κύριο ὅτι ἀπὸ τὸ στόμα Του ἔβγαιναν «λόγοι χάριτος». Ὅταν δίδασκε στὴ συναγωγὴ τῆς Ναζαρέτ, πάντες ἐθαύμαζον ἐπί τοῖς λόγοις τῆς χάριτος τοῖς ἐκπορευομένοις ἐκ τοῦ στόματος αὐτοῦ (Λουκ. δ’ 22). Ἀπορία, θαυμασμὸς καὶ ἔκπληξη εὐχάριστη κατέλαβε τοὺς Ναζαρηνούς, ὅταν ἄκουγαν τὰ γεμάτα θεία χάρη καὶ γλυκύτητα λόγια του Κυρίου.
Ναί, ἀδελφέ μου, κοντὰ στὸν Χριστὸ ὁ πιστὸς ἑνωμένος μαζί Του, παίρνει χάρη ἀπὸ τὴ χάρη Του, δύναμη ἀπὸ τὴ δύναμή Του καὶ σοφία ἀπὸ τὴ σοφία Του. Παίρνει κάθε καλό, κάθε ἀρετὴ ἀπό τὸν ὠκεανὸ τῶν χαρίτων καὶ τῆς ἁγιότητας τοῦ Κυρίου μας. Θέλεις νὰ γίνεις κι ἐσὺ ἕνας τέτοιος σοφὸς κατὰ Χριστόν; Δὲν ἔχεις καὶ σὺ κι ἐγὼ παρὰ νὰ τὸ ζητᾶμε θερμὰ καὶ ἐπίμονα ἀπό τὸν Κύριό μας.
Ναί, Κύριέ μου, ἐπιθυμῶ καὶ θέλω τὰ λόγια μου νὰ ἀποπνέουν τὴ χάρη τὴ δική Σου. Γιὰ νὰ γίνει ὅμως αὐτό, πρέπει νὰ κατοικεῖς μέσα μου. Μετάδωσέ μου τὸν ἁγιασμὸ τὸ δικό Σου. Ἅγνιζε τὴν καρδιά μου, γιατί μόνο ἀπό ἁγνὴ καὶ καθαρὴ καρδιὰ βγαίνουν λόγια χάριτος, ἀφοῦ τὸ στόμα λαλεῖ ἀπό τὸ περίσσευμα τῆς καρδιᾶς. Μὴ μὲ ἀποστρέφεσαι, Κύριε, γιὰ τὶς ἁμαρτίες μου. Μὴν ἀπομακρύνεσαι, μὴ χωρίζεσαι ποτὲ ἀπό τὸ δοῦλο Σου. Ἀξίωσέ με τὰ λόγια μου νὰ εἶναι λόγια χάριτος, λόγια ὠφέλιμα γιὰ τὸν πλησίον μου, λόγια δοξολογίας καὶ εὐχαριστίας στὴ θεία Σου Μεγαλειότητα. Ἀμήν. ( Ἀπό τό βιβλίο «Λόγοι παρακλήσεως» τοῦ Ἀρχ.Χριστοφ.Παπουτσοπούλου, ἔκδοση «Ο ΣΩΤΗΡ»).
