Ἁγίου Ἰγνατίου Μπριαντσανίνωφ «Ἀσκητικές ἐμπειρίες Α’»
«Πῶς θά ἀκολουθήσουμε καί θά μιμηθοῦμε τόν Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό» Δ΄
«Τί ἀλλόκοτος, τί παράδοξος ποὺ εἶναι ὁ ἀγώνας γιὰ ἐπίγεια ἐπιτυχία! Ζητᾶμε πάντα μὲ μανία νὰ πετύχουμε κάτι. Καὶ μόλις τὸ βροῦμε, παύουμε πιὰ νὰ τὸ θέλουμε μὲ τόσο πόθο, ὅσο πρὶν τὸ ἀποκτήσουμε. Ἔτσι μὲ νέα φλόγα ἀρχίζουμε ν’ ἀναζητᾶμε κάτι ἄλλο. Μὲ τίποτα δὲν εἴμαστε ἱκανοποιημένοι. Ζοῦμε μόνο μὲ τὴν προσδοκία τῆς μελλοντικῆς ἐπιτυχίας. Διψᾶμε μόνο γι΄ αὐτὸ ποὺ δὲν ἔχουμε. Τὰ ἀντικείμενα τῆς ἐπιθυμίας μας ἑλκύουν τὴν καρδιά μας μὲ τὴ φαντασία καὶ τὴν ἐλπίδα τῆς ἀπολαύσεως. Διαρκῶς ἀπατημένοι, τρέχουμε πίσω ἀπό τὰ ποθητὰ αὐτὰ ἀντικείμενα σ’ ὅλη τὴ διάρκεια τῆς ἐπίγειας ζωῆς μας, ὥσπου νὰ μᾶς ἁρπάξει ὁ ἀπροσδόκητος θάνατος.
Πῶς νὰ ἐξηγήσουμε αὐτὴ τὴ συνεχῆ ἀναζήτηση ὅλων μας; Στὶς ψυχές μας φυτεύθηκε ἡ ἀναζήτηση τῶν αἰώνιων ἀγαθῶν. Μετὰ τὴν πτώση μας, ὅμως, ἡ τυφλωμένη ἀπό τὴν ἁμαρτία καρδιά μας ψάχνει ἀδιάκοπα στὴ γῆ αὐτὰ ποὺ ὑπάρχουν στὴν αἰωνιότητα, στὸν οὐρανό.
Ὁ κλῆρος ποὺ ἔλαχε στοὺς προγόνους μου καὶ στ’ ἀδέλφια μου, θὰ λάχει καὶ σ’ ἐμένα: Πέθαναν ἐκεῖνοι, θὰ πεθάνω κι ἐγώ. Θ’ ἀφήσω τὸ κελί μου, θ’ ἀφήσω τὰ βιβλία μου, θ’ ἀφήσω τὰ ροῦχα μου, θ’ ἀφήσω τὸ γραφεῖο μου, ὅπου περνοῦσα πολλὲς ὧρες. Ὅλα ὅσα εἶχα ἀνάγκη ἤ νόμιζα ὅτι εἶχα ἀνάγκη στὴν ἐπίγεια ζωή μου, θὰ τ’ ἀφήσω. Θὰ βγάλουν τὸ σῶμα μου ἀπ’ αὐτὸ τὸ κελί, ἀπ’ αὐτὸν τὸν προθάλαμο τῆς ἄλλης ζωῆς καὶ χώρας, θὰ βγάλουν τὸ σῶμα μου καὶ θὰ τὸ παραδώσουν στὴ γῆ, τὴ γῆ ἀπό τὴν ὁποία πλάστηκε τὸ σῶμα τοῦ πρώτου ἀνθρώπου. Τὸ ἴδιο θὰ συμβεῖ καὶ σ’ ἐσᾶς, ἀδελφοί, ποὺ διαβάζετε τοῦτες τὶς γραμμές, θὰ πεθάνετε κι ἐσεῖς, θ’ ἀφήσετε ἐδῶ ὅλα τὰ γήινα, θ’ ἀφήσετε τὰ σώματά σας καὶ μὲ τὶς ψυχές σας θὰ μπεῖτε στὴν αἰωνιότητα.
Ἡ ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου ἀποκτᾶ ἰδιότητες ἀντίστοιχές της δραστηριότητάς της. Ὅπως σ’ ἕναν καθρέφτη εἰκονίζονται τὰ ἀντικείμενα ἐκεῖνα ἀπέναντι στὰ ὁποῖα αὐτὸς τοποθετεῖται, ἔτσι καὶ σὲ μία ψυχὴ δημιουργοῦνται ἐντυπώσεις ἀντίστοιχες τῶν ἐνασχολήσεων καὶ τῶν ἔργων της. Οἱ εἰκόνες ἐξαφανίζονται ἀπό τὸν ἀναίσθητο καθρέφτη, ὅταν τὰ ἀντικείμενα ἀπομακρυνθοῦν ἀπό μπροστά του. Οἱ ἐντυπώσεις, ὅμως, παραμένουν στὴ λογικὴ ψυχή. Μποροῦν, βέβαια, νὰ ἐξαλειφθοῦν ἤ νὰ ἀντικατασταθοῦν ἀπό ἄλλες, ἀλλά γι’ αὐτὸ ἀπαιτοῦνται κόπος καὶ χρόνος πολύς. Οἱ ἐντυπώσεις, ποὺ ἀποτελοῦν περιουσία τῆς ψυχῆς τὴν ὥρα τῆς ἐξόδου της ἀπό τὸ σῶμα, εἶναι αἰώνιο ἀπόκτημά της καὶ ἐχέγγυο τῆς αἰώνιας μακαριότητάς της ἤ αἴτιο τοῦ αἰώνιου ὀλέθρου της». (Τά κείμενα πού δημοσιεύονται σέ συνέχειες στήν ἱστοσελίδα μας εἶναι παρμένα ἀπό τό ὁμώνυμο βιβλίο τῶν ἐκδόσεων Ἱερᾶς Μονῆς Παρακλήτου)
