Ἁγίου Ἰγνατίου Μπριαντσανίνωφ «Ἀσκητικές ἐμπειρίες Α’»
«Πῶς θά ἀκολουθήσουμε καί θά μιμηθοῦμε τόν Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό» Ε΄
«Δὲν μπορεῖτε νὰ εἶστε δοῦλοι καὶ στὸν Θεὸ καὶ στὸν μαμωνᾶ, εἶπε ὁ Σωτήρας στοὺς πεσμένους ἀνθρώπους, ἀποκαλύπτοντάς τους τὴν κατάσταση στὴν ὁποία βρέθηκαν ἐξαιτίας τῆς προπατορικῆς πτώσεως. Ἔτσι πληροφορεῖ καὶ ὁ γιατρὸς τὸν ἄρρωστο γιὰ τὴν κατάστασή του, τὴν ὁποία ὁ ἴδιος δὲν μπορεῖ νὰ ἀντιληφθεῖ. Ἐξαιτίας τῆς ψυχικῆς μας συγχύσεως, λοιπόν, δὲν ἀντιλαμβανόμαστε τὴν ἀσθένειά μας, τὴν ὁποία μᾶς φανερώνει ὁ Κύριος μαζὶ μὲ τὸν τρόπο τῆς θεραπείας: Γιὰ νὰ σωθοῦμε, πρέπει ἔγκαιρα νὰ ἀρνηθοῦμε τὸν ἑαυτό μας καὶ τὸν κόσμο. «Κανεὶς δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι δοῦλος σὲ δυὸ κυρίους• γιατί ἤ θὰ μισήσει τὸν ἕνα καὶ θ’ ἀγαπήσει τὸν ἄλλο, ἤ θὰ στηριχθεῖ στὸν ἕνα καὶ θὰ περιφρονήσει τὸν ἄλλο».
Ἡ πείρα διαρκῶς δικαιώνει τὰ παραπάνω λόγια τοῦ πανάγιου Γιατροῦ. Τὴν ἱκανοποίηση τῶν μάταιων καὶ ἁμαρτωλῶν ἐπιθυμιῶν ἀκολουθεῖ πάντοτε ἡ ἕλξη ἀπ’ αὐτές. Τὴν ἕλξη ἀκολουθεῖ ἡ αἰχμαλωσία, ποὺ εἶναι θάνατος γιὰ καθετὶ τὸ πνευματικό. Ὅσοι ἀφέθηκαν ν’ ἀκολουθήσουν τὶς ἐπιθυμίες τους καὶ τὴν ἀνθρώπινη σοφία, τὴν ὁποία ὁ ἀπόστολος ὀνομάζει «σαρκική», αἰχμαλωτίστηκαν τελικὰ ἀπ’ αὐτές, ξέχασαν τὸν Θεὸ καὶ τὴν αἰωνιότητα, δαπάνησαν μάταια τὴν ἐπίγεια ζωή τους, ὁδηγήθηκαν στὴν αἰώνια καταστροφή.
Δὲν εἶναι δυνατὸ νὰ ἐκπληρώνει κανεὶς καί το θέλημά του καὶ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ. Ἀπό τὴν ἐκπλήρωση τοῦ πρώτου βεβηλώνεται καὶ ἀχρηστεύεται τὸ δεύτερο. Τὸ εὐωδιαστό καὶ πολύτιμο μύρο χάνει τὴν ἀξία του, ὅταν ἀναμειχθεῖ μ’ ἕνα δύσοσμο ὑγρό. «Θὰ ἀπολαύσετε τὰ ἀγαθὰ τῆς γῆς, μᾶς γνωστοποιεῖ ὁ Θεὸς μέσω τοῦ μεγάλου προφήτη Ἡσαΐα, τότε μόνο, ὅταν θελήσετε νὰ ὑπακούσετε σ’ ἐμένα· ἄν, ὅμως, δὲν θελήσετε καὶ δὲν μὲ ὑπακούσετε, μάχαιρα θὰ σᾶς καταφάει. Τὸ στόμα τοῦ Κυρίου τὰ εἶπε αὐτά».
Δὲν μπορεῖ κανεὶς ν’ ἀποκτήσει τὸν «νοῦ τοῦ Χριστοῦ», ὅταν παραμένει στὴ σαρκική σοφία. Γιατί τὸ σαρκικὸ φρόνημα ὁδηγεῖ στὸν θάνατο, λέει ὁ ἀπόστολος, καὶ ἐχθρεύεται τὸν Θεό, ἀφοῦ δὲν ὑποτάσσεται στὸν θεϊκὸ νόμο, ἀλλά κι οὔτε μπορεῖ νὰ ὑποταχθεῖ. Τί εἶναι τὸ σαρκικὸ φρόνημα; Οἱ σκέψεις καὶ οἱ ἐπιθυμίες ποὺ γεννιοῦνται μέσα στὸν ἄνθρωπο μετὰ τὸ προπατορικὸ ἁμάρτημα. Τὸ σαρκικὸ φρόνημα μᾶς κάνει νὰ κινούμαστε καὶ νὰ ἐνεργοῦμε σὰν ἀθάνατοι σωματικά, σὰν νὰ πρόκειται αἰώνια νὰ ζήσουμε πάνω στὴ γῆ, μεγαλοποιώντας τὴν ἀξία τῶν φθαρτῶν καὶ πρόσκαιρων, ἀπομακρύνοντάς μας ἀπό τὸν Θεὸ καὶ ὅσα συντελοῦν στὴν εὐαρέστηση Του, στερώντας μας τὴ σωτηρία». (Τά κείμενα πού δημοσιεύονται σέ συνέχειες στήν ἱστοσελίδα μας εἶναι παρμένα ἀπό τό ὁμώνυμο βιβλίο τῶν ἐκδόσεων Ἱερᾶς Μονῆς Παρακλήτου)
