Ἁγίου Ἰγνατίου Μπριαντσανίνωφ «Ἀσκητικές ἐμπειρίες Α’»
«Πῶς θά ἀκολουθήσουμε καί θά μιμηθοῦμε τόν Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό» Η΄
«Εἶμαι ἀπόδημος στὴ γῆ: Ἡ ἀποδημία μου ἀρχίζει ἀπό τὴν κούνια καὶ τελειώνει στὸν τάφο. Ἀπό τὴν παιδικὴ ἡλικία μέχρι τὰ γηρατειὰ περιπλανιέμαι μέσα στὶς ποικίλες συνθῆκες καὶ περιστάσεις τῆς γῆς. Πάροικοι καὶ παρεπίδημοι ἦταν ἐδῶ καὶ ὅλοι οἱ προγονοί μου. Πάτησαν στὴ γῆ μὲ τὴ γέννησή τους καὶ ἀπομακρύνθηκαν ἀπό τὴ γῆ μὲ τὸν θάνατό τους. Κανένας δὲν ἐξαιρέθηκε ἀπ’ αὐτὸν τὸν πανανθρώπινο νόμο. Κανένας δὲν ἔμεινε γιὰ πάντα στὴ γῆ. Ἔφυγαν ὅλοι. Ἔτσι θὰ φύγω κι ἐγώ. Ἤδη ἄρχισα νὰ ἑτοιμάζομαι. Πέφτουν οἱ δυνάμεις μου. Ὑποτάσσομαι στὰ γηρατειά. Θὰ φύγω, θὰ φύγω σύμφωνα μὲ τὸν ἀμετάβλητο νόμο καί τή μεγαλειώδη προσταγὴ τοῦ Πλάστη μου, τοῦ Θεοῦ μου.
Ἄς πιστέψουμε πὼς εἴμαστε ἀπόδημοι στὴ γῆ. Μόνο ἂν ἔχουμε αὐτὴ τὴν πεποίθηση, μποροῦμε νὰ κάνουμε ἀλάθητους ὑπολογισμοὺς γιὰ τὴν ἐπίγεια ζωή μας. Μόνο ἂν ἔχουμε αὐτὴ τὴν πεποίθηση, μποροῦμε νὰ δώσουμε στὴ ζωή μας σωστὴ κατεύθυνση, νὰ τὴ χρησιμοποιήσουμε γιὰ τὴν ἀπόκτηση τῆς μακάριας αἰωνιότητας. Ἄς μὴ στηριζόμαστε στὴν κενότητα καί τή ματαιότητα, γιὰ νὰ μὴν καταστραφοῦμε. Μᾶς τύφλωσε καὶ μᾶς τυφλώνει ἡ πτώση μας! Γι’ αὐτὸ χρειάζεται νὰ ἀσκήσουμε μακροχρόνια βία στὸν ἑαυτό μας, ὥστε νὰ τὸν πείσουμε γὶ ἀλήθειες ὁλοφάνερες, ποὺ δὲν ἔχουν ἀνάγκη ἀποδείξεως.
Ὁ ὁδοιπόρος ποὺ θὰ σταματήσει σ’ ἕνα πανδοχεῖο γιὰ νὰ ξαποστάσει, δὲν ζητάει ἀνέσεις. Καὶ γιατί νὰ ζητήσει, ἀφοῦ θὰ μείνει ἐκεῖ γιὰ πολὺ λίγο; Ἀρκεῖται στὴν ἱκανοποίηση τῶν στοιχειωδῶν ἀναγκῶν του. Δὲν θέλει, ἄλλωστε, νὰ ξοδέψει πολλὰ χρήματα, γιατί αὐτὰ θὰ τοῦ χρειαστοῦν στὴ συνέχεια τῆς πορείας του καὶ στὴ μεγάλη πόλη, πρὸς τὴν ὁποία κατευθύνεται. Ὑπομένει, λοιπόν, καρτερικὰ τὶς στερήσεις καὶ τὴν ἀβολιά τοῦ πανδοχείου, γνωρίζοντας ὅτι πρόσκαιρα ταλαιπωρεῖται, ὅπως ὅλοι οἱ ὁδοιπόροι, καὶ ὅτι στὸν τόπο ποὺ πηγαίνει τὸν περιμένει ἄνεση καὶ ἡσυχία ἀδιατάρακτη. Κανένα ἀντικείμενο τοῦ πανδοχείου, ὅσο ὡραῖο κι ἂν εἶναι, δὲν ἑλκύει τὴν καρδιά του. Μὲ ἀσήμαντες ἀσχολίες δὲν χάνει τὸν καιρό του. Τοῦ χρειάζεται χρόνος γιὰ τὴν κοπιαστική του ὁδοιπορία. Διαρκῶς συλλογίζεται τὴ μεγαλοπρέπεια τῆς βασιλικῆς πρωτεύουσας ποὺ εἶναι ὁ τελικός του προορισμός, τὰ ἐμπόδια ποὺ πρέπει νὰ ξεπεράσει, τὰ μέσα ποὺ θὰ μποροῦσαν νὰ κάνουν τὴν πορεία του λιγότερο ἐπίπονη, τοὺς ληστὲς ποὺ παραμονεύουν στὸν δρόμο, τοὺς δυστυχεῖς ὁδοιπόρους ποὺ προηγήθηκαν ἀλλὰ δὲν κατόρθωσαν νὰ φτάσουν στὸ τέρμα, τὴν αἰώνια εὐτυχία ἐκείνων ποὺ τὸ κατόρθωσαν. Ἀφοῦ, λοιπόν, παραμείνει ὅσο χρειαστεῖ στὸ πανδοχεῖο, εὐχαριστεῖ τὸν ἰδιοκτήτη του γιὰ τὴ φιλοξενία καὶ φεύγει. Ἀφήνοντας πίσω του τὸ πανδοχεῖο, τὸ ξεχνᾶ ἐντελῶς, γιατί ἡ καρδιά του δὲν προσκολλήθηκε σ’ αὐτό. Τέτοια ἂς εἶναι καὶ ἡ δική μας σχέση μὲ τὴ γῆ. Ἄς μὴ σπαταλήσουμε ἀλόγιστα τὶς δυνάμεις τῆς ψυχῆς καὶ τοῦ σώματος. Ἄς μὴν προσφέρουμε τὸ σῶμα καὶ τὴν ψυχὴ θυσία στὴ ματαιότητα καί τή φθορά. Ἄς ἀποφύγουμε κάθε ἐξάρτηση ἀπὸ τὰ ὑλικὰ καὶ πρόσκαιρα, γιὰ νὰ μὴ στερηθοῦμε τὰ οὐράνια καὶ αἰώνια. Ἄς μὴν κυνηγᾶμε ἀχόρταγα καὶ ἀνικανοποίητα τὶς ἡδονές, πού μᾶς ὁδηγοῦν σὲ μεγάλες καὶ φοβερὲς πτώσεις. Ἄς φυλαχθοῦμε ἀπὸ τὰ περιττὰ καὶ ἂς ἀρκεστοῦμε μόνο στὰ ἀπαραίτητα. Ἄς συγκεντρώσουμε ὅλο μας τὸ ἐνδιαφέρον στὴν πέρα ἀπό τὸν τάφο ἀτελεύτητη ζωή, τὴν ὁποία προσδοκοῦμε. Ἄς γνωρίσουμε τὸν Θεό, ὅπως ὁ Ἴδιος μᾶς πρόσταξε, δωρίζοντάς μας τὴ γνώση Του μὲ τὸν λόγο καί τή χάρη Του. Ἄς οἰκειωθοῦμε τὸν Θεὸ στὴ διάρκεια τῆς παρούσας ζωῆς. Ἐκεῖνος μᾶς ἔδωσε τὴ δυνατότητα νὰ ἑνωθοῦμε στενὰ μαζί Του. Καὶ γιὰ νὰ πραγματοποιήσουμε αὐτὸ τὸ ὕψιστο ἔργο, ἔχουμε τὸν χρόνο τῆς ἐπίγειας ζωῆς. Ἂν ἡ θαυμαστὴ ἕνωσή μας μὲ τὸν Θεὸ δὲν πραγματοποιηθεῖ μέσα σ’ αὐτὸ τὸ διάστημα, δὲν θὰ πραγματοποιηθεῖ ποτέ. Ἄς γίνουμε φίλοι μὲ τοὺς πολίτες τοῦ οὐρανοῦ, τοὺς ἁγίους ἀγγέλους καὶ τοὺς κεκοιμημένους ἁγίους ἀνθρώπους, ὥστε, ὅταν ἔρθει τὸ τέλος μας, νὰ μᾶς δεχθοῦν στὶς αἰώνιες κατοικίες.
Ἄς γνωρίσουμε καλὰ τὰ πνεύματα ποὺ ἔπεσαν, τοὺς θηριώδεις αὐτοὺς καὶ δόλιους ἐχθρούς του ἀνθρώπινου γένους, γιὰ ν’ ἀποφύγουμε τὶς παγίδες τους καὶ νὰ μὴ ριχθοῦμε μαζί τους στὶς φλόγες τοῦ ἅδη. Φῶς στὴν πορεία τῆς ζωῆς μας ἂς εἶναι ὁ νόμος τοῦ Θεοῦ». (Τά κείμενα πού δημοσιεύονται σέ συνέχειες στήν ἱστοσελίδα μας εἶναι παρμένα ἀπό τό ὁμώνυμο βιβλίο τῶν ἐκδόσεων Ἱερᾶς Μονῆς Παρακλήτου)
