Ἁγίου Ἰγνατίου Μπριαντσανίνωφ «Ἀσκητικές ἐμπειρίες Α’»
«Πῶς θά ἀκολουθήσουμε καί θά μιμηθοῦμε τόν Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό» Θ΄
«Ἄς δοξάσουμε καὶ ἂς εὐχαριστήσουμε τὸν Θεὸ γιὰ τὰ ἀγαθὰ πού μᾶς παρέχει πλούσια, τὰ ἀγαθὰ μὲ τὰ ὁποῖα εἶναι γεμάτη ἡ γῆ, ὁ τόπος τῆς πρόσκαιρης φιλοξενίας μας, γιὰ τὴν κάλυψη τῶν ἀναγκῶν μας. Μὲ νοῦ καθαρὸ ἂς ἀντιληφθοῦμε τὴ σημασία αὐτῶν τῶν ἀγαθῶν: Δὲν εἶναι παρὰ ἀμυδρὲς προτυπώσεις, δὲν εἶναι παρὰ σκιὲς τῶν αἰώνιων ἀγαθῶν.
Ὁ Θεός, χαρίζοντάς μας τὰ ἐπίγεια ἀγαθά, μᾶς λέει, θαρρεῖς, μυστικά: Ἄνθρωποι! Ἡ προσωρινὴ διαμονή σας στὴ γῆ ἔχει ἐξασφαλιστεῖ μὲ ἀναρίθμητα καὶ ποικίλα ἀγαθά, ποὺ καταπλήσσουν τὰ μάτια καὶ σαγηνεύουν τὴν καρδιά, ἱκανοποιώντας μὲ πληρότητα τὶς ἀνάγκες σας. Ἀπ’ αὐτὸ μπορεῖτε νὰ ἀντιληφθεῖτε πόσα ἀγαθὰ ὑπάρχουν στὴν αἰώνια κατοικία σας, στὸν οὐρανό. Μπορεῖτε νὰ ἀντιληφθεῖτε τὴν ἄπειρη καὶ ἀσύλληπτη ἀγάπη μου σ’ ἐσᾶς. Παρατηρώντας, λοιπόν, τὰ γήινα ἀγαθὰ καὶ ἐκτιμώντας τα μὲ εὐσεβῆ λογισμό, μὴ φέρεστε ἀλόγιστα. Μὴν ὑποδουλώνεστε σ’ αὐτά. Μὴν καταστρέφετε τὸν ἑαυτό σας μ’ αὐτά. Χρησιμοποιώντας τα ὅταν καὶ ὅσο σᾶς χρειάζονται, στραφεῖτε μ’ ὅλες σας τὶς δυνάμεις στὴν ἀπόκτηση τῶν οὐράνιων ἀγαθῶν.
Ἄς φύγουμε μακριὰ ἀπ’ ὅλες τὶς ψεύτικες διδασκαλίες καὶ τὶς συνακόλουθες δραστηριότητες. Τὰ πρόβατα τοῦ Χριστοῦ τὸν ξένο δὲν θὰ τὸν ἀκολουθήσουν, ἀλλὰ θὰ φύγουν μακριά του, γιατί δὲν ἀναγνωρίζουν τὴ φωνὴ τῶν ξένων. Ἄς γνωρίσουμε καλὰ τὴ φωνὴ τοῦ Χριστοῦ, ὥστε, ὅταν τὴν ἀκούσουμε, νὰ τὴν ἀναγνωρίσουμε ἀμέσως καὶ νὰ πράξουμε τὸ θέλημά Του.
Ἂν γνωρίζουμε τὴ φωνὴ τοῦ Κυρίου, ἀντιλαμβανόμαστε ἀλάθητα τὴν ξένη φωνὴ μὲ τοὺς ποικίλους ἤχους τῆς κοσμικῆς σοφίας, φωνὴ ποὺ δὲν μᾶς τραβάει. Μόλις ἀκοῦμε ξένη φωνή, ἄς φεύγουμε τρέχοντας μακριά της. Ἔτσι σώζονται τὰ πρόβατα τοῦ Χριστοῦ, μὲ τὴν ἀπομάκρυνση καὶ τὴν ἀποφασιστικὴ ἀδιαφορία στὸ κάλεσμα τῆς ξένης φωνῆς. Ἂν δώσουμε ἔστω καὶ ἐλάχιστη προσοχὴ στὴν ξένη φωνή, κινδυνεύουμε. Γιατί πίσω ἀπό τὴν προσοχὴ αὐτὴ ἀκολουθεῖ ἡ πλάνη, καὶ πίσω ἀπό τὴν πλάνη ἡ καταστροφή. Ποιὰ ἦταν ἡ ἀρχὴ καὶ ἡ ἀφορμὴ τῆς πτώσεως τῶν προπατόρων μας; Ἡ προσοχὴ ποὺ ἔδωσε ἡ Εὔα στὴν ξένη φωνή.
Ὁ Ποιμένας μας ὄχι μόνο μᾶς καλεῖ μὲ τὴ γνώριμη φωνή Του, ἄλλα καὶ μᾶς καθοδηγεῖ μὲ τὸ παράδειγμα τῆς ζωῆς Του. Μπαίνει μπροστὰ καὶ τὰ πρόβατα Τὸν ἀκολουθούν. Μᾶς πρόσταξε ν’ ἀπαρνηθοῦμε τὸν κόσμο καὶ τὸν ἑαυτό μας, σηκώνοντας τὸν σταυρό μας. Αὐτὸ ἔκανε κι Ἐκεῖνος μπροστὰ στὰ μάτια μας. Ὑπέμεινε παθήματα γιὰ χάρη μας, ἀφήνοντάς μας τὸ ὑπόδειγμα γιὰ νὰ βαδίσουμε στ’ ἀχνάρια Του.
Εὐδόκησε νὰ προσλάβει τὴν ἀνθρώπινη φύση. Ἂν καὶ Βασιλιάς, ἔγινε σὰν ἕνας ἁπλὸς ἄνθρωπος τοῦ λαοῦ. Γεννήθηκε σὲ μία σπηλιά, ποὺ ἦταν στάβλος κατοικίδιων ζώων, γιατί ὁ Ἰωσὴφ καὶ ἡ Μαριάμ, ἡ ἅγια Μητέρα Του, δὲν βρῆκαν τόπο στὰ οἰκήματα τῶν ἀνθρώπων. Κούνια Του ἦταν ἕνα παχνί. Μόλις μαθεύτηκε ἡ γέννησή Του, σχεδιάστηκε ἡ ἐξόντωσή Του! Βρέφος ἀκόμα, παρακολουθεῖται! Βρέφος ἀκόμα, ἀναζητεῖται γιὰ νὰ θανατωθεῖ! Βρέφος ἀκόμα, καταφεύγει μὲσ’ ἀπό τὴν ἔρημο στὴν Αἴγυπτο, γιὰ νὰ γλιτώσει ἀπό τὸν ἐξαγριωμένο φονιά». (Τά κείμενα πού δημοσιεύονται σέ συνέχειες στήν ἱστοσελίδα μας εἶναι παρμένα ἀπό τό ὁμώνυμο βιβλίο τῶν ἐκδόσεων Ἱερᾶς Μονῆς Παρακλήτου)
