ΚΕΙΜΕΝΟ
«Ὅτι εἶδον οἱ ὀφθαλμοί μου τό σωτήριόν σου»
ΕΡMΗΝΕΙΑ
«Διότι εἶδαν οἱ ὀφθαλμοί μου τόν ἐνανθρωπήσαντα υἱόν σου, ὁ ὁποῖος θά φέρῃ τήν σωτηρίαν» ( Ἀπό τήν «ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ μετά συντόμου ἑρμηνείας» τοῦ Π.Ν.Τρεμπέλα, ἔκδοση «Ο ΣΩΤΗΡ»).
ΣΧΟΛΙΟ
«Ἡ πρεσβυτική καρδιά τοῦ Συμεών σκίρτησε, μόλις τούς ἀντίκρυσε. Τό Ἅγιο Πνεῦμα πού τόν παρακίνησε νά ἔρθει αὐτή τήν ὥρα στό ναό, τό ἴδιο Ἅγιο Πνεῦμα τόν πληροφόρησε ὅτι τό σαρανταήμερο βρέφος πού κρατοῦσε ἡ πάναγνη Μητέρα Του ἦταν ὁ ἀναμενόμενος Λυτρωτής, ὁ κοσμοπόθητος Σωτήρας. Τρέμουν τά πρεσβυτικά τοῦ χέρια, καθώς ἁπλώνουν νά τόν ὑποδεχθοῦν. Καί ἡ γεροντική ἀγκαλιά του μέ ἀπέραντη στοργή σφίγγει εὐλαβικά «τόν Χριστόν Κυρίου». Ἡ ὑπόσχεση τοῦ Θεοῦ στόν Συμεών ἐκπληρώθηκε. Δέν θά πέθαινε πρίν δεῖ τόν Σωτήρα τοῦ κόσμου. Τοῦ τό εἶχε ὑποσχεθεῖ ὁ Θεός. Καί τώρα, νά, ἐκεῖ στό ναό τοῦ Κυρίου ὁ Κύριος τοῦ ναοῦ! Νήπιο σαρανταήμερο «ὁ ὑπάρχων πρό τῶν αἰώνων» (Ψαλμ. νδ’ 20)! Στήν ἀγκαλιά τοῦ Συμεών Αὐτός πού ἔχει θρόνο Του τόν οὐρανό! Τί ἄλλο πιά νά περιμένει ὁ Συμεών; Ὅ,τι πόθησε τό ἀπόλαυσε. Ὅ,τι περίμενε τό εἶδε. Ὁ βαθύς πόθος του ἐκπληρώθηκε. Ἡ «παράκλησις», ἡ παρηγοριά πού περίμενε νά δοθεῖ στόν Ἰσραηλιτικό λαό ἀπό τά κακά καί τίς θλίψεις πού ὑπέφεραν γιά τίς ἁμαρτίες τους, νά, ἔγινε γλυκιά πραγματικότητα. Ὁ Σωτήρας τοῦ κόσμου γεννήθηκε. Ἦρθε λοιπόν ὁ καιρός νά πεθάνει ὁ Συμεών. Θά φύγει ὅμως ἀπό τόν κόσμο αὐτό μέ τήν πληροφορία καί τή βεβαιότητα ὅτι ὁ Σωτήρας ἦρθε. Δέν τόν ἀκοῦτε πῶς εὐχαριστεῖ τόν Θεό γιά τό μεγάλο αὐτό δῶρο τῆς ἀγάπης Του; «Νῦν ἀπολύεις τόν δουλόν σου, Δέσποτα, κατά τό ρῆμα σου ἐν εἰρήνη, ὅτι εἶδον οἱ ὀφθαλμοί μου τό σωτήριόν σου». Εἶδα μέ τά μάτια μου τόν ἐνανθρωπήσαντα Υἱόν Σου, ὁ Ὁποῖος θά φέρει στόν κόσμο τή σωτηρία.
«Εἶδον οἱ ὀφθαλμοί μου τό σωτήριόν σου»!
Πόσες γενιές εἶχαν ζήσει, χωρίς νά δοῦν τό «σωτήριον» τοῦ Θεοῦ! Μόνο ὑποσχέσεις λάβαιναν ἀπό τόν Θεό, ὅτι χωρίς ἄλλο θά ἔρθει ὁ Λυτρωτής. Μέ τά μάτια τους ὅμως οἱ ἄνθρωποι τῶν γενεῶν ἐκείνων δέν ἀξιώθηκαν νά δοῦν «τό σωτήριον» τοῦ Θεοῦ. Οἱ Προφῆτες προέλεγαν καί ἀνανέωναν τίς ἐπαγγελίες τοῦ Θεοῦ. Θά ἔρθει ὁ Λυτρωτής! Θά γεννηθεῖ ὁ Σωτήρας! Θά ἐλευθερωθοῦν οἱ δοῦλοι τῆς ἁμαρτίας! Οἱ αἰχμάλωτοι τοῦ Άδη θά δοῦν τό φῶς τοῦ οὐρανοῦ! Ὦ, ἄν δέν ἔδινε ὁ πανάγαθος Κύριος τίς ὑποσχέσεις αὐτές; Ἄν δέν τούς τροφοδοτοῦσε μέ τό ἱλαρό φῶς τῆς ἐλπίδας,τί σκοτάδι,τί ἀπελπιστική κατάσταση θά ὑπῆρχε στήν ἀνθρωπότητα! Μέ τήν ἐλπίδα γιά σωτηρία πέρασαν οἱ χιλιετίες τῆς ζωῆς τῆς ἀνθρωπότητας ἀπό τούς πρωτόπλαστους μέχρι τή γέννηση τοῦ Ἰησοῦ. Μέχρι τήν ἡμέρα πού ἀνήγγειλε ὁ ἄγγελος τό «ἐτέχθη ὑμῖν σήμερον σωτήρ». Μέχρι την ἡμέρα πού εἶπε καί ὁ Συμεών τό: «εἶδον οἱ ὀφθαλμοί μου τό σωτήριόν σου».
Εἶχαν ἀπόλυτη ἀνάγκη ἀπό τόν Σωτήρα ὄχι μόνο ὁ Ἰσραηλιτικός λαός, ἀλλά καί ὅλα τά ἔθνη. Ἔχθρες καί μίση χώριζαν τούς ἀνθρώπους. Πόλεμοι καί ἐπαναστάσεις ὁδηγοῦσαν τήν ἀνθρωπότητα σέ αἱματοκύλισμα. Σ’ ὅλη τή γῆ ἐπικρατοῦσε ἠθική ἐξαθλίωση. Σκοτάδι παντοῦ. Ἀποπνικτική ἡ ἀτμόσφαιρα. Καί αὐτός ἀκόμη ὁ περιούσιος λαός βρισκόταν στό χειρότερο μέχρι τότε σημεῖο τῆς ἠθικῆς καί πνευματικῆς του καταπτώσεως. Ἀλλά τότε ἀκριβῶς εἶδαν οἱ ὀφθαλμοί τοῦ πρεσβύτη Συμεών τόν Σωτήρα. Ὦ, ποτέ δέν ἀφήνει ὁ Θεός, ποτέ δέν ἐγκαταλείπει ἀβοήθητο τό δημιούργημά Του, τόν ἄνθρωπο. Καί ὅταν ἀκόμη ὁ ἄνθρωπος ἐπαναστατεῖ ἐναντίον τοῦ Θεοῦ, κι ὅταν σάν ἀτίθασο καί ἀφηνιασμένο ἄλογο ἀρνεῖται νά ὑπακούσει στίς ὁδηγίες καί ἐντολές τοῦ Δημιουργοῦ του καί τρέχει ἀσυγκράτητο στούς γκρεμούς τῆς ἁμαρτίας καί τσακίζεται καί συντρίβεται, οὔτε καί τότε ὁ Θεός τόν λησμονεῖ. Μέ πολλούς τρόπους ἐργάζεται γιά τή σωτηρία τοῦ ἁμαρτωλοῦ, τοῦ ἄπιστου, τοῦ ἀσεβῆ, γιά νά ὁδηγηθεῖ στή σωτηρία καί μέ εὐγνωμοσύνη νά πεῖ στό Θεό: Σέ εὐχαριστῶ, Κύριέ μου, «ὅτι εἶδον οἱ ὀφθαλμοί μου τό σωτήριόν σου».
Εὐτυχισμένοι καί μακάριοι καί ἐμεῖς, πού χάρη στήν ἄπειρη ἀγαθότητα τοῦ οὐράνιου Πατέρα ἀπολαύσαμε τή σωτηρία μέσω τοῦ Χριστοῦ καί μποροῦμε νά ἐπαναλάβουμε τά λόγια τοῦ πρεσβύτη Συμεών: «Εἶδον οἱ ὀφθαλμοί μου το σωτήριον σου».
Ἀδελφέ μου, σκέπτεσαι τί θά ἤμαστε, ἄν δέν εἶχε γίνει καί γιά ἐμᾶς σωτήρας ὁ εὐλογημένος Ἰησοῦς; Ἀναλογίζεσαι σέ τί σκοτάδι, σέ τί ἀπερίγραπτη δυστυχία θά ταλαιπωρούμαστε, ἄν δέν εἶχε ἀνατείλει καί γιά ἐμᾶς ἡ πανευφρόσυνη ἡμέρα τῆς ἀπαλλαγῆς ἀπό τή δουλεία τῆς ἁμαρτίας καί τῆς ἐλευθερίας τῶν τέκνων τοῦ Θεοῦ; Ἀλλά δόξα τῶ Θεῶ! Ἡ ἀγάπη τοῦ οὐράνιου Πατέρα μᾶς χάρισε τό ὕψιστο δῶρο της σωτηρίας μέ τόν ἐνανθρωπήσαντα Υἱό Του. Σάν τόν πρεσβύτη Συμεών ἀξιωνόμαστε νά ὑποδεχόμαστε τόν Σωτήρα μας ὄχι ἁπλά στήν ἀγκαλιά μας, ἀλλά στήν ἴδια μας τήν καρδιά. Αἰσθάνεσαι, ἀδελφέ μου, τό μέγεθος τῆς θείας δωρεᾶς; Ἐκτιμᾶς τή θεία συγκατάβαση; Δέν κρατᾶς ἁπλά γιά λίγο τό βρέφος Ἰησοῦ στήν ἀγκαλιά σου, ἀλλά ὑποδέχεσαι καί φιλοξενεῖς μόνιμο κάτοικο μέσα σου τόν Κύριο πού σταυρώθηκε καί ἀναστήθηκε γιά ἐμᾶς!
Θεέ μου, Κύριέ μου, αἰσθάνομαι την ἀνάγκη νά ἐπαναλάβω καί ἐγώ τα λόγια τοῦ δίκαιου Προφήτη Σου, τοῦ πρεσβύτη Συμεών. Θέλω νά Σοῦ πῶ καί ἐγώ ὅτι «εἶδον οἱ ὀφθαλμοί μου τό σωτηριόν σου». Σ’ ἐμένα, Θεέ μου, ἐπιφύλαξες ἄλλη ὕψιστη τιμή. Δέν βλέπω μέ τά μάτια τοῦ σώματος μου τόν Κύριο, πού ἔγινε νήπιο γιά χάρη μου. Ἀξιώνομαι ὅμως νά κοινωνῶ τόν Κύριο τῆς δόξης, τό πανάγιο Σῶμα καί τό ἄχραντο Αἷμα τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ μου Ἰησοῦ Χριστοῦ! Καί δέχομαι λοιπόν τήν ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν πού μοῦ χαρίζει ὁ Σωτήρας μου. Καί τρέφομαι καί ἐνισχύομαι πνευματικά καί παίρνω θάρρος στηριζόμενος στήν ὑπόσχεση Σου ὅτι ἐκείνους πού ἀπό τώρα εἶναι ἑνωμένοι μέ τόν ἀρχηγό της Πίστεως, τόν Κύριο Ἰησοῦ, θά τούς ἀξιώσεις νά Τόν δοῦν «καθώς ἐστιν» (Α’ Ἰωάν. γ’ 2) στήν οὐράνια βασιλεία Σου. Στήν ὑπόσχεσή Σου αὐτή στηρίζομαι, Κύριε, καί μέ ἀπέραντη εὐγνωμοσύνη γιά τίς τωρινές εὐεργεσίες Σου καί γιά τίς μελλοντικές Σου δωρεές θερμή καί ὁλόψυχη Σοῦ ἀναπέμπω τήν εὐχαριστία. Κύριέ μου, εὐλογημένο κα αἰνετό καί ὑπερύμνητο ἄς εἶναι τό ἅγιο Ὄνομά Σου, «ὅτι εἶδον οἱ ὀφθαλμοί μου τό σωτηριόν σου». Ἀμήν. (Ἀπό τό βιβλίο τοῦ Ἀρχ.Χριστοφ.Παπουτσοπούλου “Λόγοι Παρακλήσεως”, ἔκδοση Ο ΣΩΤΗΡ”)
