Ἁγίου Ἰγνατίου Μπριαντσανίνωφ «Ἀσκητικές ἐμπειρίες Α’»
«Ἡ Μετάνοια» Ε΄
«Ἂν συνήθισες νὰ ἁμαρτάνεις, πρέπει νὰ ἐξομολογεῖσαι πολὺ συχνά. Ἔτσι σύντομα θὰ ἐλευθερωθεῖς ἀπό τὴν αἰχμαλωσία τῆς ἁμαρτίας καὶ εὔκολα θ’ ἀκολουθήσεις τὸν Κύριο Ἰησοῦ Χριστὸ ὅλος χαρά.
Ὅποιος συχνὰ προδίνει τοὺς φίλους του, τοὺς κάνει ἐχθρούς του καὶ τοὺς διώχνει μακριά του. Ἔτσι καὶ ὅποιος συχνὰ ἐξομολογεῖται τὶς ἁμαρτίες του, τὶς διώχνει μακριά του. Γιατί οἱ ἁμαρτίες, ποὺ στηρίζονται στὴν ὑπερηφάνεια τῆς πεσμένης φύσεώς μας καὶ ἐνισχύονται ἀπ’ αὐτήν, δὲν ἀντέχουν τὸν ἔλεγχο καὶ τὸν διασυρμό.
Ὅποιος μὲ τὴν ἐλπίδα τῆς μετάνοιας ἁμαρτάνει ἐκούσια καὶ προμελετημένα, εἶναι δόλιος στὶς σχέσεις του μὲ τὸν Θεό. Τὸν ἄνθρωπο αὐτὸ τὸν βρίσκει ἀπροσδόκητα ὁ θάνατος, κι ἔτσι δὲν προλαβαίνει νὰ μετανοήσει, ὅπως εἶχε ὑπολογίσει, καί νὰ ζήσει ἐνάρετα.
Μὲ τὸ Μυστήριο τῆς Ἐξομολογήσεως συγχωροῦνται ὁριστικὰ ὅλες οἱ ἁμαρτίες ποὺ διαπράχθηκαν μὲ τὰ λόγια, μὲ τὰ ἔργα καὶ μὲ τὸν λογισμό. Καὶ γιὰ νὰ ἀπομακρύνει κανεὶς ἀπό τὴν καρδιὰ του τὶς ἁμαρτωλὲς συνήθειες, ποὺ ρίζωσαν ἐκεῖ μὲ τὰ χρόνια, χρειάζεται πολὺν καιρὸ καὶ πρέπει διαρκῶς νὰ βρίσκεται σὲ κατάσταση μετάνοιας. Διαρκής μετάνοια σημαίνει διαρκὴς συντριβὴ τοῦ πνεύματος, διαρκής πάλη μὲ τοὺς ἐμπαθεῖς λογισμοὺς καὶ τὰ ἐμπαθῆ αἰσθήματα, διαρκής χαλιναγώγηση τῆς φιληδονίας καὶ τῆς γαστριμαργίας, ταπεινὴ προσευχὴ καί, φυσικά, συχνὴ Ἐξομολόγηση.
Μὲ τὴν ἑκούσια ἁμαρτωλότητα χάσαμε, ἀδελφοί, τὴν ἁγία ἁγνότητα, τὴν ἁγνότητα τὴν ἀνέγγιχτη ὄχι μόνο ἀπό τὴν ἔμπρακτη ἁμαρτία μὰ κι ἀπό τὴ γνώση τοῦ κακοῦ, τὴν ἁγνότητα τὴ γεμάτη πνευματικὴ λάμψη, μὲ τὴν ὁποία βγήκαμε ἀπό τὰ χέρια τοῦ Δημιουργοῦ. Χάσαμε, ὅμως, καὶ τὴν καθαρότητα μὲ τὴν ὁποία βγήκαμε ἀπό τὴν κολυμΒήθρα τοῦ ἀναγεννητικοῦ Βαπτίσματος. Τὸ ἔνδυμα τῆς ψυχῆς μας, ποὺ τὸ ἔκανε κατάλευκο ὁ Αὐτρωτής, τὸ λερώσαμε στὴν πορεία τῆς ζωῆς μας μὲ διάφορα ἁμαρτήματα. Ἕνα λουτρό μᾶς ἔμεινε γιὰ νὰ πλυθοῦμε καὶ νὰ καθαριστοῦμε ψυχικά, τὸ λουτρὸ τῆς μετάνοιας. Τί θὰ γίνει, ἂν ἀδιαφορήσουμε γι’ αὐτό; Ἀναπόφευκτα θὰ παρουσιαστοῦμε στὸν Θεὸ μὲ τὶς ψυχές μας ρυπαρὲς ἀπό τὴν ἁμαρτία. Κι Ἐκεῖνος, ἀφοῦ θὰ τὶς κοιτάξει αὐστηρά, θὰ τὶς καταδικάσει στὴ φωτιὰ τῆς γέεννας».
(Τά κείμενα πού δημοσιεύονται σέ συνέχειες στήν ἱστοσελίδα μας εἶναι παρμένα ἀπό τό ὁμώνυμο βιβλίο τῶν ἐκδόσεων Ἱερᾶς Μονῆς Παρακλήτου)
