ΚΕΙΜΕΝΟ
«Οἱ σπείροντες ἐν δάκρυσιν ἐν ἀγαλλιάσει θεριοῦσι»
ΕΡΜΗΝΕΙΑ
«Οἱ πρός νότον τῆς Παλαιστίνης κατοικοῦντες οἱ ὁποῖοι κατά τόν καιρόν τῆς σπορᾶς βλέποντες τήν τρομεράν ξηρασίαν σπείρουν μέ δάκρυα, μετά τήν γονιμοποίησιν τῶν ἀγρῶν των διά τῆς πλημμύρας θά θερίσουν σκιρτῶντες ἐξ ἀγαλλιάσεως» ( Ἀπό τήν «Παλαιά Διαθήκη μετά συντόμου ἑρμηνείας» τ. 10ς, ἔκδοση «Ο ΣΩΤΗΡ»).
ΣΧΟΛΙΟ
«Γιά νά κάνει τη διαπίστωση αὐτή ὁ θεόπνευστος Ψαλμωδός,πῆρε ἀφορμή ἀπό τούς συμπατριῶτες του οἱ ὁποῖοι ἐπανέρχονταν ἀπό τή Βαβυλώνιο αἰχμαλωσία. Ὅταν οἱ εἰδωλολάτρες κατακτητές ἔσερναν αἰχμαλώτους τούς Ἰσραηλῖτες καί τούς ὁδηγοῦσαν στή Βαβυλῶνα, πόσα δάκρυα ἔχυναν καί τί ψυχικό πόνο δοκίμαζαν οἱ ἐκπατριζόμενοι Ἰσραηλῖτες! Τώρα ὅμως πού ἐπιστρέφουν ἐλεύθεροι στήν εὐλογημένη τους πατρίδα, σκιρτοῦν ἀπό ἀγαλλίαση. Προηγήθηκε ἡ λύπη καί τώρα ἐπακολουθεῖ ἡ χαρά. Προηγήθηκε ὁ κλαυθμός καί τώρα τόν διαδέχεται ἡ εὐφροσύνη. Καί ἐφαρμόζοντας ὁ ἔνθεος ποιητής τήν ἀλήθεια αὐτή σέ ὅσα συμβαίνουν στή ζωή τοῦ ἀνθρώπου, διατυπώνει ἕνα γενικό ἀξίωμα πού ἔχει πάντοτε ἐφαρμογή. Τί λέει; «Οἱ σπείροντες ἐν δάκρυσιν ἐν ἀγαλλιάσει θεριοῦσι». Ὅσοι σπέρνουν μέ δάκρυα, ὅσοι κοπιάζουν καί μοχθοῦν στό ἔργο τους, αὐτοί θερίζουν μέ χαρά καί ἀγαλλίαση, διότι ἀπολαμβάνουν τούς καρπούς τῶν κόπων τους. Ἔλα λοιπόν, ἀδελφέ μου, νά δοῦμε πάνω στά πράγματα πώς ἐφαρμόζεται καί σ’ ἐμᾶς ἡ θεόπνευστη αὐτή ἀλήθεια.
«Οἱ σπείροντες ἐν δάκρυσιν ἐν ἀγαλλιάσει θεριοῦσι». Ἄς σκεφθοῦμε μέ πόσους κόπους γίνεται αὐτή ἡ σπορά του σιταριοῦ, καί μέ πόση ἀγωνία πολλές φορές. Ὑπάρχουν περιπτώσεις σέ καιρό ἀκαρπίας κατά τίς ὁποῖες ὁ γεωργός μέ δάκρυα στά μάτια στερεῖ ἀπό τά παιδιά του τό ψωμί, γιά νά μήν ξοδέψει τό σιτάρι πού ἔχει φυλάξει γιά σπόρο. Γιατί ἄν δέν σπείρει, πώς θά θερίσει; Σπέρνει λοιπόν μέ δάκρυα, ἀλλά ὅταν ἔλθει ἡ εὐλογημένη ἡμέρα τοῦ θερισμοῦ, δοξάζει καί εὐλογεῖ τόν δωρεοδότη χορηγό, τόν πανάγαθο Θεό γιά τήν εὐλογία πού ἔδωσε.
Σκεφθεῖτε τόν νέο πού περνᾶ τά χρόνια του στά σχολεῖα καί τά πανεπιστήμια. Ἐάν δέν κοπιάσει καί αὐτός σκυμμένος μέρα καί νύχτα στά βιβλία, πώς θά γίνει ἕνας καλός ἐπιστήμονας, στόν ὅποιο θά καταφεύγουν μέ ἐμπιστοσύνη οἱ ἄνθρωποι;
Μήπως καί ὁ ἀθλητής, πού ἐπιδιώκει νά πάρει το βραβεῖο, τό ἴδιο δέν κάνει; Κουράζεται ὑπερβολικά καί θέτει τόν ἑαυτό του σέ σκληρή πειθαρχία σύμφωνα μέ τούς γυμναστικούς καί ἀθλητικούς κανονισμούς. Τό λέει καί ὁ ἀπόστολος Παῦλος: «Ἐάν καί ἀθλῇ τίς, οὐ στεφανοῦται, ἐάν μή νομίμως ἄθληση» (Β’ Τιμ. β’ 5). Ἡ συμμόρφωση ὅμως αὐτή πρός τούς γυμναστικούς κανόνες εἶναι κουραστική• καί μόνο ἡ σκέψη ὅτι μία ἡμέρα θά πάρει τό βραβεῖο, κάνει τόν ἀθλητή νά σπέρνει καί αὐτός «ἐν δάκρυσιν», γιά νά ἀπολαύσει τήν ἀγαλλίαση κατά τήν ἡμέρα τῆς βραβεύσεως. Ἀλλά καί ἐκεῖνος πού θέλει νά μάθει μιά ὁποιαδήποτε τέχνη, ἐάν δέν κοπιάσει, ἐάν δέν ξενυχτήσει, πώς θά γίνει καλός τεχνίτης ἐξυπηρετώντας τίς ἀνάγκες τῶν συμπολιτῶν του ἀλλά κερδίζοντας ἔτσι καί ὁ ἴδιος τά ἀναγκαῖα γιά τή ζωή του;
Αὐτό ἰσχύει πολύ περισσότερο καί στήν πνευματική ζωή. Ἐφόσον ἡ ζωή τοῦ ἀνθρώπου δέν σταματᾶ στόν τάφο, ἀλλά ἐκτείνεται στήν ἀπέραντη αἰωνιότητα, θά κοπιάσει, θά πονέσει, θά κλάψει, θά θρηνήσει πολλές φορές «εἰς τήν κοιλάδα τοῦ κλαυθμῶνος» ἀπό τήν ὁποία τώρα περνᾶμε, γιά νά μεταβληθεῖ κυρίως μετά θάνατον ἡ λύπη σέ χαρά καί ὁ κλαυθμός σέ ἀγαλλίαση. Ὁ σκληρός πόλεμος κατά τῆς ἁμαρτίας καί τοῦ κακοῦ εἶναι φυσικό νά στενοχωρεῖ καί νά πιέζει τόν Χριστιανό ἀγωνιστή. Ἡ ἀπάρνηση καί ἡ περιφρόνηση σέ ὅσα ὁ «κόσμος» τῆς ἁμαρτίας προσφέρει στόν πιστό ὀπαδό τοῦ Ἰησοῦ γιά νά τόν ἀποσπάσει ἀπό τό καθῆκον, εἶναι φυσικό νά προκαλεῖ ἔντονη ἀντίδραση τοῦ παλαιοῦ μας ἀνθρώπου, ὥστε νά χρειάζονται γενναῖες καί ἡρωικές ἀποφάσεις, προκειμένου νά πεῖ τό ἡρωικό «ὄχι» στίς δελεαστικές ἐπιθέσεις τοῦ διαβόλου. Ἀλλά ὁ Κύριος πρόλαβε νά μᾶς ἐνημερώσει καί νά μᾶς πεῖ ἔντονα ὅτι εἶναι πολύ προτιμότερα τά πρόσκαιρα δάκρυα στή γῆ, προκειμένου νά ἀπολαύσουμε τίς αἰώνιες ἀμοιβές τῆς ἀρετῆς. Δέν θυμᾶστε τά λόγια Του; «Μακάριοι οἱ πεινῶντες νῦν, ὅτι χορτασθήσεσθε· μακάριοι οἱ κλαίοντες νῦν, ὅτι γελάσετε» (Λουκ. ς’ 21).
Τί νά πεῖ κανείς τώρα γιά τά δάκρυα τῆς μετανοίας ; Ὅταν συμβεῖ ὁ ἀρχέκακος δαίμονας νά μᾶς παραπλανήσει καί μᾶς παρασύρει στήν ἁμαρτία, δέν αἰσθανόμαστε τό κακό πού κάνουμε. Ὅταν ὅμως διαλυθοῦν οἱ πρῶτες ἐντυπώσεις καί ἀπαλλαγεῖ ἡ συνείδηση μας ἀπό τή νάρκη πού εἶχε περιπέσει τήν ὥρα πού ἔκανε τό κακό, ὤ τότε! Οἱ πόνοι τῆς μετανοίας κυριαρχοῦν στήν ψυχή καί παρακινοῦν τήν ψυχή πού ἁμάρτησε στό μυστήριο της Ἐξομολογήσεως. Καί ἐκεῖ μέσα σέ πολλά δάκρυα, ἀνάλογα μέ τό βάρος τῆς ἐνοχῆς, ἡ μετανοημένη ψυχή ἀπαλλάσσεται ἀπό τό δυσβάστακτο φορτίο τῆς ἁμαρτίας καί ἀπολαμβάνει «τἠν ἀγαλλίασιν τοῦ σωτηρίου» (Ψαλμ. ν’ 14), τή βεβαιότητα τῆς ἀφέσεως καί τῆς δικαιώσεως ἐνώπιον τοῦ ἁγίου Θεοῦ. Ἔσπειρε μέ δάκρυα τή μετάνοιά της ἡ ἁμαρτωλή ψυχή, ἀλλά θέρισε μέ ἀγαλλίαση πλούσιο τόν καρπό τῆς ἀφέσεως καί τῆς ἐσωτερικῆς εἰρήνης. Τό βεβαιώνει αὐτό ὁ λόγος του Θεοῦ: «Ἡ κατά Θεόν λύπη μετάνοιαν εἰς σωτηρίαν ἀμεταμέλητον κατεργάζεται» (Β’ Κορ. ζ’ 10). Ἡ λύπη γιά τίς ἁμαρτίες μας φέρνει ὡς χαρμόσυνο ἀποτέλεσμα τη μετάνοια, ἡ ὁποία ὁδηγεῖ στή σωτηρία. Καί γιά ἕνα τέτοιο σωτήριο ἀποτέλεσμα ποτέ κανείς δέν μετανιώνει, ἀλλά εἶναι πολύ εὐχαριστημένος.
Ἀλλά πόσες φορές καί τά δάκρυα τῶν γονέων καί τῶν πνευματικῶν πατέρων, ὅταν συμβουλεύουν ἤ προσεύχονται, δέν φέρνουν καί αὐτά καρπό εὐφρόσυνο , ὅπως τά δάκρυα ἐκεῖνα τοῦ Παύλου καί τῶν ἄλλων Ἀποστόλων ἤ τῆς μητέρας τοῦ Ἱεροῦ Αὐγουστίνου;
Ἐφόσον καί αὐτοί οἱ Ἅγιοι, οἱ ὁποῖοι τώρα δοξάζονται καί εὐφραίνονται στούς οὐρανούς, πέρασαν τή ζωή τους μέ θλίψεις καί διωγμούς, μέ πόνους καί δάκρυα,τί τό παράδοξο καί γιά μᾶς νά «σπείρωμεν ἐν δάκρυσι» τό πέρασμά μας ἀπό τή γῆ, γιά νά θερίσουμε μέ ἀγαλλίαση τά ἀνέκφραστα ἀγαθά τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν;
Οἱ σπείροντες ἐν δάκρυσιν ἐν ἀγαλλιάσει θεριοῦσι.
Εἶναι, Κύριε, θεόπνευστος ὁ λόγος αὐτός καί ἐκφράζει τήν ἀλήθεια τήν ὁποία βλέπουμε νά ἐκπληρώνεται καθημερινά. Καί ὅμως πολλές φορές τήν ξεχνᾶμε, καί ἔτσι, ὅταν μας ἔρχονται οἱ ἀνεπιθύμητες θλίψεις, στενοχωριόμαστε καί ἀνυπομονοῦμε. Ἀλλά, πανάγαθε Δέσποτα, δίνε μας τή χάρη Σου νά θυμούμαστε πάντοτε ὅτι, ἄν δέν καταβληθεῖ ὁ κόπος, ἡ προσπάθεια καί ὁ ἀγώνας, δέν εἶναι δυνατόν νά ἔλθει τό ἀγαθό ἀποτέλεσμα πού ποθοῦμε. Ἀξίωνέ μας νά μιμούμαστε τό δικό Σου ἅγιο παράδειγμα καί τή συμπεριφορά τῶν ἐκλεκτῶν Σου Ἀποστόλων καί ὅλων τῶν Ἁγίων. Νά σπέρνουμε κι ἐμεῖς μέ πολλή ὑπομονή, μέ πίστη καί ἐλπίδα στήν παρούσα ζωή, γιά νά μᾶς ἀξιώσεις νά θερίσουμε μέ ἀγαλλίαση στή μέλλουσα ζωή τά ἀγαθά τῆς οὐράνιας Βασιλείας Σου. Ἀμήν.» (Ἀπό τό βιβλίο τοῦ Ἀρχ.Χριστοφ.Παπουτσοπούλου «Οἱ σπείροντες ἐν δάκρυσιν…», ἔκδοση «Ο ΣΩΤΗΡ»).
