«Μετά σοῦ ἡ ἀρχή ἐν ἡμέρᾳ τῆς δυνάμεώς σου ἐν ταῖς λαμπρότησι τῶν ἁγίων σου· ἐκ γαστρός πρό ἑωσφόρου ἐγέννησά σε»
ΕΡΜΗΝΕΙΑ
«Δέν σοῦ προσδίδεται ἔξωθεν ἀπό ἄλλον, ἀλλ’ εἶναι προσόν ἀχώριστον αὐτῆς τῆς φύσεώς σου ἡ ἐξουσία καί ἀρχή, τήν ὁποίαν θά ἀσκήσῃς κατά τήν ἡμέραν τῆς ἐπιφανείας σου, ὅτε θά ἐκδηλώσῃς τήν ἀήττητον δύναμίν σου ἐν μέσῳ τῶν λαμπροτήτων τῶν ἀγγέλων καί λοιπῶν ἁγίων, κρίνων καί τιμωρῶν τούς κακούς καί δοξάζων τούς ἐναρέτους. Ἐκ τῶν κόπλων μου καί ἐξ αὐτῆς τῆς οὐσίας μου πρό τῶν ἄστρων καί τοῦ αὐγερινοῦ σέ ἐγέννησα, πρωτότοκον πάσης τῆς κτίσεως» ( Ἀπό τήν «ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ ΜΕΤΑ ΣΥΝΤΟΜΟΥ ΕΡΜΗΝΕΙΑΣ»τόμος 10ος, ἔκδοση Ὁ ΣΩΤΗΡ»
ΣΧΟΛΙΟ
«Ὁ Κύριος τήν ἐπουράνια Βασιλεία, τόν μυριοπόθητο Παράδεισο, τόν παρομοίασε ἄλλοτε μέ «δεῖπνον μέγα» (Λουκ. ιδ’ 16) καί ἄλλοτε μέ εὐφροσύνη καί χαρά, ἡ ὁποία ἐπικρατεῖ στό πλούσιο τραπέζι πού παρατίθεται σέ γάμους βασιλικούς (Ματθ. κβ’ 1-14). Ἡ δόξα καί ἡ λαμπρότητα πού ὑπάρχει ἐκεῖ, δέν περιγράφεται. Ὁ ἀπόστολος Παῦλος, ὁ ὁποῖος, ὅταν ἀκόμη ζοῦσε στόν κόσμο αὐτό, ζωντανός «ἡρπάγη εἰς τόν παράδεισον», μᾶς λέει ὅτι τά ἀγαθά τοῦ Παραδείσου οὔτε νά τά σκεφθεῖ μπορεῖ κανείς, οὔτε τά ἔχει δεῖ, οὔτε ἔχει ἀκούσει νά γίνεται λόγος γι’ αὐτά. Ξεπερνᾶνε τόν ἀνθρώπινο νοῦ. «Ὀφθαλμός οὐκ εἶδε και οὖς οὐκ ἤκουσε καί ἐπί καρδιάν ἀνθρώπου οὐκ ἀνέβη, ἅ ἡτοίμασεν ὁ Θεός τοῖς ἀγαπῶσιν αὐτόν» (Α’ Κορ. β’ 9).
Ἀλλά καί ὁ θεῖος εὐαγγελιστής Ἰωάννης εἶδε καί αὐτός σέ μιά προφητική ὀπτασία τή μέλλουσα βασιλεία νά κατεβαίνει ἀπό τόν οὐρανό σάν πόλη ἀστραφτερή ἀπό δόξα καί ἀφάνταστο μεγαλεῖο. Ὅλοι οἱ πολύτιμοι λίθοι ὑπῆρχαν σ’ αὐτή. Παντοῦ χρυσάφι, παντοῦ φῶς, παντοῦ λαμπρότης. Ἄγγελοι καί ψυχές δικαίων περιβάλλονται ἀπό τή δόξα τοῦ Θεοῦ καί ἀδιάκοπα Τόν ὑμνοῦν καί Τόν δοξάζουν. Βασιλιάς καί κυρίαρχος σ’ ὅλη αὐτή τήν οὐράνια λαμπρότητα εἶναι ὁ παντοδύναμος νικητής τῆς ἁμαρτίας καί τοῦ θανάτου, ὁ Κύριος Ἰησοῦς.
Ὁ προφητάναξ Δαβίδ χίλια χρόνια πρό Χριστοῦ τό προανήγγειλε. Ἀπευθυνόμενος στόν προαιώνιο Υἱό καί Λόγο τοῦ Θεοῦ, τόν Θεάνθρωπο Κύριο, Τοῦ λέει: «Μετά σοῦ ἡ ἀρχή ἐν ἡμέρα τῆς δυνάμεώς σου ἐν ταῖς λαμπρότησι τῶν ἁγίων σου» (Ψαλμ. ρθ’ 3). Ἡ ἐξουσία καί ἡ ἀρχή, πού θά ἀσκήσεις κατά τήν ἡμέρα τῆς Δευτέρας Σου Παρουσίας, εἶναι προσόν ἀχώριστο τῆς θεότητός Σου. Τήν ἔχεις προαιωνίως τήν ἀρχή καί τήν ἐξουσία, διότι δέν εἶσαι μόνο ἄνθρωπος ἀλλά καί Θεός προαιώνιος. Τότε λοιπόν θά τήν ἐκδηλώσεις σέ ὅλη της τήν ἔκταση. Τότε δέν θά Σέ ὑμνοῦν ἀκατάπαυστα μόνο οἱ ἄγγελοι, ἀλλά θά Σέ δοξολογοῦν καί οἱ δίκαιοι, πού σώθηκαν μέ τή θυσία τοῦ Αἵματός Σου. «Ἐν ταῖς λαμπρότησι τῶν ἁγίων σου», ἀγγέλων καί ἀνθρώπων, θά βασιλεύεις Σύ δοξάζοντας τούς εὐσεβεῖς καί πιστούς ὀπαδούς Σου.
«Ἐν ταῖς λαμπρότησι τῶν ἁγίων σου». Σαστίζει ὁ νοῦς τοῦ ἀνθρώπου, ὅταν θελήσει νά σκεφθεῖ βαθύτερα τό μεγαλεῖο τῆς οὐράνιας Βασιλείας. Αὐτή ὅμως ἡ σκέψη «τῶν ἀρρήτων καί ἀθεάτων» ἐκείνων μυστηρίων ἀφενός μέν ἠλεκτρίζει τήν ψυχή καί τήν παρακινεῖ νά τά ποθεῖ καί νά ἐπιθυμεῖ νά τά ἀπολαύσει, ἀφετερου δέ γαληνεύει τήν ψυχή σέ ὧρες πειρασμοῦ καί καταπραῢνει τίς ὁρμές τῶν ἁμαρτωλῶν παθῶν καί σβήνει τή φλόγα πού ἡ πύρινη ἁμαρτία ἀνάβει μέσα στόν ἄνθρωπο. Ἀκόμη, ὅταν οἱ θλίψεις τῆς παρούσης ζωῆς περισφίγγουν τόν ἀδύνατο ἄνθρωπο, ἡ πίστη καί ἡ ἐλπίδα τῆς κληρονομιᾶς τῶν ἀγαθῶν τῆς οὐράνιας Βασιλείας ἁπαλύνει τόν πόνο καί γλυκαίνει τή θλίψη• κυριαρχεῖ στήν ψυχή τῶν δοκιμαζόμενων πιστῶν ἡ θεία παρηγοριά.
«Λογίζομαι», γράφει ὁ ἀπόστολος Παῦλος, «ὅτι οὐκ ἄξια τά παθήματα τοῦ νῦν καιροῦ πρός τήν μέλλουσαν δόξαν ἀποκαλυφθῆναι εἰς ἡμᾶς» (Ρωμ. η’ 18). Ὅταν μέ στενοχωροῦν τά θλιβερά περιστατικά τῆς παρούσης ζωῆς, δέν σταματῶ σ’ αὐτά. Ὑψώνω τό βλέμμα μου στόν οὐρανό. Καί καθώς σκέπτομαι ποιά αἰώνια ἀγαθά μᾶς ἐπιφυλάσσει ἡ ἀγαθότητα τοῦ Θεοῦ στή μέλλουσα ζωή, ποιά ἀνέκφραστη μακαριότητα, ποιά ἀνεκλάλητη χαρά, καταλήγω στό λογικό συμπέρασμα ὅτι ὅσα ὑποφέρουμε στήν ἐπίγεια ζωή δέν μποροῦν νά συγκριθοῦν καί νά ἰσοφαρίσουν τή δόξα καί τή λαμπρότητα πού ἐπιφυλάσσει γιά μᾶς ὁ Θεός στήν οὐράνια καί αἰώνια πατρίδα μας, τόν οὐρανό. Ἄλλοτε πάλι χαρακτηρίζει τά ἀγαθά ἐκεῖνα τοῦ Παραδείσου ὡς «αἰώνιον βάρος δόξης» (Β’ Κορ. δ’ 17). Δέν βρίσκει ὁ θεῖος Ἀπόστολος λέξεις γιά νά παραστήσει τό μεγαλεῖο, τή δόξα, τή μακαριότητα τῶν ἀγαθῶν τῆς ἐπουράνιας Βασιλείας καί τά ὀνομάζει «αἰώνιον βάρος δόξης».
Ὤ, ἀδελφέ μου,πόσο ράθυμοι εἴμαστε, πόσο ὑστεροῦμε στίς πνευματικές αὐτές ἀναβάσεις. Ποῦ μᾶς καλεῖ ὁ Θεός, ποιά δόξα καί λαμπρότητα ἔχει ἑτοιμάσει γιά μᾶς στή Βασιλεία Του καί πόσο ἐμεῖς ἀδιαφοροῦμε καί ἀπασχολούμαστε μέ τά γήινα καί ἁμαρτωλά, μέ τά ἐφήμερα πράγματα τοῦ κόσμου αὐτοῦ!
Ἀλλά ὄχι, δέν πρέπει νά γίνεται ἔτσι. Πρέπει νά ἀποτινάξουμε «τόν ζοφερόν ὕπνον» τῆς ἁμαρτίας καί τῆς ἀδιαφορίας καί νά ἐργασθοῦμε μέ ζῆλο καί προθυμία γιά τήν ἀπόκτηση τῆς ἀρετῆς. Ἄς ἐπαναλάβουμε, λοιπόν, μέ συναίσθηση καί συντριβή, μέ κατάνυξη μαζί μέ τόν θεῖο ὑμνωδό τήν ἱκεσία:
«Ἐν ταῖς λαμπρότησι τῶν ἁγίων σου πῶς εἰσελεύσομαι ὁ ἀνάξιος;» Ἁγιότης καί ἁγνότης κρυσταλλίνη ἐπικρατεῖ ἐκεῖ, ἐνῶ ἐγώ, Κύριε, εἶμαι ρυπαρός καί ἁμαρτωλός. Δίκαιοι καί ὅσιοι μετέχουν, ἐνῶ ἐγώ καθημερινά παραβαίνω τόν θεῖο νόμο Σου. Ἄγγελοι ἀσώματοι, πνεύματα ἄυλα περιτριγυρίζουν τόν πύρινο θρόνο Σου, ἐνῶ ἐγώ, ὁ παραβάτης τῶν ἐντολῶν Σου, φοβᾶμαι καί τρέμω τό πῦρ τῆς κολάσεως. Ὤ, Κύριε μου, «ἐν ταῖς λαμπρότησι τῶν ἁγίων σου πῶς εἰσελεύσομαι ὁ ἀνάξιος;» Ἀλλά ὄχι, δέν ἀπελπίζομαι. Πέφτω ἐν μετανοία στόν θρόνο τῆς χάριτός Σου. Ζητῶ τό ἔλεος Σου. Πλύνε, Κύριε, καί τή δική μου ψυχή στό πανάγιο Αἷμα Σου. Λάμπρυνέ την. Ἐξαφάνισε τά ἴχνη τῆς πολυχρόνιας ἁμαρτίας. «Λάμπρυνόν μου τήν στολήν τῆς ψυχῆς» καί δέξου με ὡς τελευταῖο συνδαιτυμόνα τῆς οὐράνιας πανηγύρεως, τοῦ θείου Παραδείσου, «ἐν ταῖς λαμπρότησι τῶν ἁγίων σου», «ὅπου ἦχος καθαρός ἑορταζόντων καί βοώντων ἀπαύστως· Κύριε, δόξα σοι».
( Ἀπό τό βιβλίο τοῦ Ἀρχ. Χριστοφ.Παπουτσοπούλου «ΟΙ ΣΠΕΙΡΟΝΤΕΣ ΕΝ ΔΑΚΡΥΣΙΝ», ἔκδοση «Ο ΣΩΤΗΡ»)
