ΚΕΙΜΕΝΟ
«Καί εἶπε Κύριος πρός Μωϋσῆν· τί βοᾷς πρός με; λάλησον τοῖς υἱοῖς Ἰσραήλ, καί ἀναζευξάτωσαν»
ΕΡΜΗΝΕΙΑ
«Εἶπε δέ ὁ Κύριος πρός τόν Μωϋσῆν, ὁ ὁποῖος προσηυχήθη τήν στιγμήν ἐκείνην ἀπό καρδίας: «Διατί κραυγάζεις πρός ἐμέ; Δῶσε ἐντολήν εἰς τούς Ἰσραηλίτας νά ἑτοιμασθοῦν πρός ἀναχώρησιν» ( Ἀπό τήν «ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ ΜΕΤΑ ΣΥΝΤΟΜΟΥ ΕΡΜΗΝΕΙΑΣ» τόμος 2ος, ἔκδοση «Ο ΣΩΤΗΡ»)
ΣΧΟΛΙΟ
«Ὑπάρχουν περιπτώσεις εἰς τάς ὁποίας τό μέγεθος τοῦ κινδύνου καί ἡ συναίσθησις τῆς εὐθύνης κυριεύουν ἐξ ὁλοκλήρου τήν ψυχήν τοῦ ἀνθρώπου, ὥστε νά μή ἠμπορῆ νά προφέρη οὔτε λέξιν. Ἀναπέμπει μόνον μυστικάς ἀπό τήν ψυχήν του προσευχάς, αἱ ὁποῖαι ὅμως γίνονται εἰσακουσταί ἀπό τόν Θεόν. Αὐτό εἶχε συμβεῖ καί τότε.
Οἱ Ἰσραηλῖται μόλις εἶχαν φύγει ἀπό τήν Αἴγυπτον. Μέ τρόπον θαυματουργικόν ὁ Θεός τούς εἶχεν ἐλευθερώσει ἀπό τήν σκληράν δουλείαν τῶν Αἰγύπτιων. Ἀλλ’ ἰδού, κίνδυνος τρομερός ἐμφανίζεται. Ἐμπρός των βλέπουν νά ἐκτείνεται ἀπέραν¬τος θάλασσα. Βουνά ὑψηλά ὑπάρχουν δεξιά καί ἀριστερά των, ἐνῶ ἀπό τό ὄπισθεν μέρος κατέφθαναν τά ἅρματα τοῦ Φαραώ. Τί, λοιπόν, θά ἐγίνετο τώρα; Θά ἐσφαγιάζοντο ἀπό τούς Αἰγύπτιους; θά ἐπνίγοντο εἰς τήν Ἐρυθράν θάλασσαν; Δέν θά ἐξεπληρώνοντο αἱ ὑποσχέσεις του Θεοῦ διά τήν σωτηρίαν τοῦ λαοῦ του;
Εἰς τήν κρίσιμον ἐκείνην περίστασιν, ἡ συναίσθησις τῶν εὐθυνῶν καί τό μέγεθος τοῦ κινδύνου συνετέλεσαν εἰς τό νά ἀναπέμψη ὁ Μωυσῆς θερμήν, ἀλλά μυστικήν προσευχήν. Εἰς τάς κρισίμους στιγμάς τοῦ κινδύνου δέν ὁμιλεῖ τό στόμα, ὁμιλεῖι ἡ ψυχή.
Μόνος εἰς τήν σκηνήν του ὁ Μωυσῆς θά ἔκαμψεν ἀναμφιβόλως τά γόνατα καί θά ὕψωσε τούς ὀφθαλμούς πρός τόν οὐρανόν. Οἱ στεναγμοί του, στεναγμοί ἀλάλητοι, ἔβγαιναν ἀπό τό βάθος τῆς ψυχῆς του καί, ὡς κραυγή ἰσχυρά, ἔφθασαν ἐνώπιον τοῦ θρόνου τοῦ Θεοῦ, ἔκρουσαν τήν θύραν τοῦ θείου ἐλέους. Καί τότε ὁ Θεός ἀποκρίνεται εἰς τήν ὁλόθερμον ἐκείνην προσευχήν καί τοῦ λέγει: «Τί βοᾷς πρός με;». Ὡσάν νά τοῦ ἔλεγε: Ἤκουσα τήν προσευχήν σου καί τούς στεναγμούς σου καί εἶδα τά δάκρυά σου. Ἰδού, εἶμαι ἐδῶ κοντά σου. Τί ζητεῖς ἀπό ἐμέ; Τί θέλεις; «Τί βοᾷς πρός με».
Χριστιανέ ἀδελφέ μου, εὑρίσκεσαι καί σύ ἴσως ὑπό τό κράτος θλίψεως ἰσχυρᾶς. Κίνδυνος μεγάλος ἴσως σέ παραμονεύει. Ἄνρωποι κακοί πιθανῶς ἐπιβουλεύονται τήν ζωήν σου. Καί σύ ὁ ὁποῖος εἰς ἄλλας περιστάσεις ἄφηνες τήν ψυχήν σου νά ἐκχύνεται πρός τόν Θεόν εἰς μακράς προσευχάς, τώρα δέν ἠμπορεῖς νά προσευχηθῆς ὅπως ἄλλοτε. Πλημμυρίζουν τήν ψυχήν σου ἱερά συναισθήματα. Θέλεις νά ζητήσης τήν βοήθειαν καί τήν προστασίαν τοῦ Θεοῦ, νά τοῦ εἴπης ἀκόμη ὅτι εἶσαι πρόθυμος νά ὑποταχθῆς εἰς τό ἅγιον θέλημά του. Θέλεις νά τοῦ ἐκφράσης τήν πεποίθησιν ὅτι ἡ δοκιμασία σου αὐτή δέν εἶναι ἄγνωστος εἰς τόν Θεόν, ὅτι ἐκεῖνος τά γνωρίζει ὅλα καί τά ἐπιτρέπει διά τό ψυχικόν συμφέρον σου. Ἀλλά ἡ γλῶσσα σου δέν εὑρίσκει τάς καταλλήλους λέξεις διά νά ὁμιλήση. Καί βογγᾶς λοιπόν, ἴσως καί στενάζεις καί κλαίεις. Ἀλλ’ ὁ Θεός πού βλέπει εἰς τό βάθος τῆς καρδίας σου, ξεχωρίζει μέσα εἰς τούς στεναγμούς σου τά λόγια τῆς δεήσεως καί τῆς θερμῆς ἱκεσίας σου. Καί ἀοράτως κοντά σου εὑρισκόμενος σοῦ ἀπαντᾶ: «Τί βοᾷς πρός με;».
Ἄνθρωποι ἴσως σέ ἀδικοῦν καί σοῦ στεροῦν τήν δικαίαν ἀμοιβήν διά τόν κόπον τῆς ἐργασίας σου. Αἱ διαμαρτυρίαι σου διά τήν ἀδικίαν δέν εἰσακούονται. Καί σύ εἶσαι ἠναγκασμένος ὑπό δυσμενεῖς συνθήκας νά περνᾶς τάς ἡμέρας τῆς ζωῆς σου. Νομίζεις ὅτι ὁ Θεός δέν βλέπει τήν ἀδικίαν καί δέν ἀκούει τό δίκαιον παράπονον σου; Ἄκουσε τί λέγει ὁ Θεός πρός ἐκείνους πού σέ ἀδικοῦνν: «Ἰδού ὁ μισθός τῶν ἐργατῶν… ὁ ἀπεστερημένος ἀφ’ ὑμῶν κράζει, καί αἱ βοαί τῶν θερισάντων εἰς τά ὦτα Κυρίου Σαβαώθ εἰσεληλύθασιν (Ἰακώβου ε’ 4).
Κλαίεις μήπως καί θρηνεῖς τόν θάνατον ἀδικοσκοτωμένου προσφιλοῦς σου προσώπου, καθ’ ὅν χρόνον ὁ φονεύς ἐλεύθερος καί ἀνενόχλητος περιφέρεται εἰς τήν κοινωνίαν; Ἄκουσέ τί λέγει καί πρός τόν δυστυχῆ αὐτόν ὁ Θεός: «Φωνή αἵματος τοῦ ἀδελφοῦ σου βοᾷ πρός με ἐκ τῆς γῆς» (Γέν. δ’ 10). Καί ἄν τό αἷμα τοῦ ἀδικοσκοτωμένου καί ὁ ἀπεστερημένος μισθός τοῦ ἐργάτου βοοῦν πρός τον Θεόν καί ἐπικαλοῦνται τήν δικαίαν ἐπέμβασίν του, πολύ περισσότερον οἱ στεναγμοί τῆς καρδίας καί οἱ ἁπλοῖ ἔστω λόγοι τῆς πρόσευχῆς τοῦ εὐσεβοῦς, τοῦ ταπεινοῦ καί πιστοῦ ἀνθρώπου, γίνονται εἰσακουσταί ἀπό τόν Θεόν. «Ἀπό τῆς ταλαιπωρίας τῶν πτωχῶν καί ἀπό τοῦ στεναγμοῦ τῶν πενήτων νῦν ἀναστήσομαι, λέγει Κύριος, θήσομαι ἐν σωτηρίῳ, παρρησιάσομαι ἐν αὐτῷ»(Ψαλμ. ια 6). Τοῦτο μόνον φρόντιζε νά ἐπιτυγχάνης, ἀδελφέ μου: Νά ἀνήκης εἰς τούς εὐσεβεῖς ἀνθρώπους πού ευλαβοῦνται καί ἀγαποῦν τόν Θεόν. Καί τότε μή ἀνησυχῆς. Αἱ προσευχαί σου, αἱ δοξολογίαι σου, αἱ παρακλήσεις σου θά φθάνουν εἰς τα ὦτα τοῦ Θεοῦ, ἔστω καί ἄν δέν εἶσαι εἰς θέσιν νά διατυπώσης τάς προσευχάς σου ὅπως θά ἤθελες ἤ ὅπως ἄλλοι προσεύχονται. Ὁ Θεός, πού βλέπει εἰς τό βάθος τῆς ψυχῆς μας, ἀκούει μέ πολλήν ἀγαθότητα τά ψελλίσματά μας καί ἐν τῷ πλούτῳ τῆς ἀγάπης του ἀπαντᾶ: Εἶμαι ἐδῶ καί σέ ἀκούω. Τ»ί βοᾷς πρός με;».
Ὦ Κύριε, Κύριε, σύ καταδέχεσαι νά ἀκούης καί τούς ἀλαλήτους στεναγμούς τῆς ἀνθρωπίνης καρδίας, ὅταν τό στόμα ἀδυνατῆ νά προφέρη λόγους προσευχῆς. Ὦ Κύριε, εἰς τάς ὥρας τῆς θλίψεως καί τῆς ὀδύνης μας, ὅταν ἡ καρδία μας εἶναι ἀποκαμωμένη ἀπό τήν λύπην, δέχου σέ παρακαλοῦμεν τούς στεναγμούς μας καί τά δάκρυά μας ὡς λόγους προσευχῆς, ὡς ἔκφρασιν τῆς ὁλόψυχου ὑποταγῆς μας εἰς τό ἅγιον θέλημά σου. Καί σύ, ἐκδηλώνων τότε περισσότερον τήν ἀγαθότητα σου, χύνε τό βάλσαμον τῆς θείας παρηγορίας εἰς τάς πληγωμένας ψυχάς μας, ἐλάφρωνε τήν θλῖψιν μας καί χάριζέ μας τήν εἰρήνην καί τήν χαράν, διά νά σοῦ ἀναπέμπωμεν θερμάς εὐχα¬ριστίας, ἀνυμνοῦντες τήν μεγαλωσύνην σου. Ἀμήν.»
(Ἀπό τό βιβλίο τοῦ Ἀρχ.Χριστοφ.Παπουτσοπούλου «ΛΟΓΟΙ ΤΗΣ ΧΑΡΙΤΟΣ», ἔκδοση «Ο ΣΩΤΗΡ»)
