ΚΕΙΜΕΝΟ
«Καί εἶπεν· ἀνάστρεφε, κάθευδε, τέκνον, καί ἔσται ἐάν καλέσῃ σε καί ἐρεῖς· λάλει, Κύριε, ὅτι ἀκούει ὁ δοῦλος σου. καί ἐπορεύθη Σαμουήλ καί ἐκοιμήθη ἐν τῷ τόπῳ αὐτοῦ»
ΕΡΜΗΝΕΙΑ
«Καί δι’ αὐτό τοῦ εἶπε: «Γύρισε πίσω, παιδί μου, καί πέσε νά κοιμηθῇς. Καί ἐάν σέ φωνάξει νά ἀπαντήσης:»Λέγε μου, Κύριε, ὅ,τι θέλεις, διότι ἐγώ ὁ δοῦλος σου, εἶμαι πρόθυμος νά σέ ἀκούσω καί νά κάνω ὅτρι θά διατάξης». Καί ἔφυγεν ὁ Σαμουήλ καί ἐκοιμήθη εἰς τήν θέσιν του» ( Ἀπό τήν «ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ ΜΕΤΑ ΣΥΝΤΟΜΟΥ ΕΡΜΗΝΕΙΑΣ», τόμος 5ος, ἔκδοση «Ο ΣΩΤΡ»)
ΣΧΟΛΙΟ
Αὐτά τά λόγια εἶπε πρός τόν Θεόν ὁ μέγας προφήτης : Ὁ Σαμουήλ ὅταν, παιδί ἀκόμη, ἐνῶ ὑπηρετεῖ εἰς τόν ναόν τοῦ Θεοῦ, ὅπου τόν εἶχεν ἀφιερώσει ἡ εὐσεβής μητέρα του, τόν ἐκάλεσεν ἡ φωνή τοῦ Θεοῦ. «Λάλει, Κύριε, ὅτι ἀκούει ὁ δοῦλος σου», ἀπήντησεν ὁ Σαμουήλ. Λέγε μου, Κύριε, τί θέλεις νά κάμω, τί ζητεῖς ἀπό ἐμέ καί ἐγώ εἶμαι πρόθυμος νά ὑπακούσω καί νά συμμορφωθῶ πρός τό θέλημα σου. Καί ἐνῶ ὅταν ἐκαλεῖτο ἀπό τόν Θεόν ὁ Σαμουήλ δέν ἐγνώριζε τήν αἰτίαν καί τόν λόγον τῆς προσκλήσεως, ὅμως, ἐπειδή ὑπήκουσε καί συνεμορφώθη πρός τήν φωνήν καί τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, ἐτιμήθη καί ηὐλογήθη καί ἀνεδείχθη μέγας προφήτης καί κριτής τοῦ Ἰσραήλ.
«Λάλει, Κύριε, ὅτι ἀκούει ὁ δοῦλος σου»
Σέ ἀκούω ὅμως, φίλη ψυχή, νά ἐκφράζης εὐλαβικόν παράπονον. Διατί λέγεις νά μή ἀκούω καί ἐγώ τήν φωνήν τοῦ Θεοῦ; Διατί νά μή ἀπευθύνεται καί πρός ἐμέ ὁ ἀγαθός Κύριος, ὥστε νά εὑρεθῶ καί ἐγώ εἰς τήν εὐχάριστον θέσιν νά τοῦ ἀπαντήσω μέ ὅλην τήν δύναμιν τῆς θελήσεώς μου «Λάλει, Κύριε, ὅτι ἀκούει ὁ δοῦλος σου»;
Καί ὅμως δέν ἔχεις δίκαιον. Λέγεις ὅτι θέλεις νά ἀκούης τήν φωνήν τοῦ Θεοῦ νά σοῦ ὁμιλῆ. Καί μήπως δέν τήν ἀκούεις; Δέν εἶναι ὁ Θεός πού εἶπεν εἰς τόν προφήτην του «ἐγώ ἀνοίξω τό στόμα σου, καί συμβιβάσω σέ, ὅ μέλλεις λαλῆσαι»; (Ἐξοδ. δ’ 12). Καί δέν εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Κύριος πού εἶπεν εἰς τούς μάθη-τάς του «ὁ ἀκούν ὑμῶν ἐμοῦ ἀκούει»; Ὅταν λοιπόν κατά τήν ὥραν τοῦ θείου κηρύγματος ἀκούης ἀπό τό στόμα τοῦ κήρυκος τοῦ εὐαγγελίου τάς θείας ἀληθείας, δέν εἶναι ὡσάν ὁ ἴδιος ὁ Κύριος νά σοῦ ὁμιλῆ;
Ὅταν πάλιν μελετᾶς τό Εὐαγγέλιον ἤ ἄλλα χριστιανικά βιβλία εἰς τά ὁποῖα ἀναπτύσσεται τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, δέν εἶναι καί τότε ἡ φωνή τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία διά μέσου τῶν ἱερῶν βιβλίων ἀπευθύνεται πρός σέ, διά νά σοῦ κάμη γνωστόν τό θέλημά του; Μήπως καί διά μέσου τῶν ποικίλων γεγονότων καί περιστατικῶν τῆς ζωῆς μας, δέν ἀκούεται εὐκρινής καί δυνατή ἡ φωνή τοῦ Θεοῦ;
Ὦ, ναί! Τά εὐχάριστα ἤ δυσάρεστα γεγονότα πού μᾶς συμβαίνουν, ἡ ὑγεία καί ἡ ἀσθένεια, αἱ ἐπιτυχίαι καί αἱ ἀποτυχίαι, αἱ δυσκολίαι καί αἱ ἀντιδράσεις, ἡ διάψευσις τῶν ἐλπίδων μας καί τόσα ἄλλα γεγονότα τῆς καθημερινῆς ζωῆς, τί ἄλλο εἶναι παρά μέσα καί τρόποι, διά τῶν ὁποίων ὁ Θεός μας ἐκφράζει τό θέλημα του;
Πράγματι. Ἐάν σκεφθῶμεν καί ἐξετάσωμεν τί μᾶς λέγει ὁ Θεός ὕστερα ἀπό μίαν ἐπιτυχῆ ἔκβασιν μιᾶς ὑποθέσεως πού μᾶς ἀπησχόλησε, καί διά τήν ὁποίαν παρεκαλέσαμεν μέ θερμότητα καί ἐπιμονήν τόν Θεόν, ὡρισμένως θά ἀκούσωμεν τήν φωνήν τῆς συνειδήσεως διά τῆς ὁποίας ὁ Θεός μᾶς λέγει: Θέλω νά γίνης θερμότερος εἰς τήν πρός ἐμέ ἀφοσίωσιν.
Ὅταν μία ἀσθένεια ἤ ἀποτυχία μᾶς προκαλῆ τήν ἀνησυχίαν διά τό μέλλον, πάλιν διά τῆς συνειδήσεως ὁ Θεός μᾶς λέγει: Θέλω νά ἐμπιστευθῆς εἰς ἐμέ τήν διευθέτησιν τῶν ζητημάτων σου. Ὅταν δέ, παρά τάς ἐπιμόνους προσευχάς μας, ὁ Θεός δίδη εἰς ἕνα ζήτημα διαφορετικήν ἔκβασιν ἀπό ἐκείνην τήν ὁποίαν ἐπιθυμοῦμεν, πάλιν τότε διά τῶν πραγμάτων μᾶς λέγει: Δέν γνωρίζεις τί θέλεις καί ποιόν εἶναι τό συμφέρον σου. Ἄφησέ με νά κατευθύνω ἐγώ τήν ζωήν σου. Καί ἔπειτα παραπονεῖσαι ὅτι ὁ Θεός δέν σοῦ ὁμιλεῖ καί δέν σοῦ ἐκφράζει τό θέλημα του; Ὦ! μέ πολλούς καί διαφόρους τρόπους μᾶς ἀποκαλύπτει τήν ἁγίαν θέλησίν του καί λαλεῖ πρός ἡμᾶς. Ἀλλά τό ζήτημα εἶναι: ἀκούομεν ἡμεῖς τήν φωνήν του καί συμμορφούμεθα πρός αὐτήν; Προσπαθοῦμεν νά ἐκτελῶμεν ὅ,τι ἐκεῖνος μᾶς ζητεῖ;
«Λάλει, Κύριε, ὅτι ἀκούει ὁ δοῦλος σου»
Πόσον εὐτυχής θά ἦτο ὁ ἄνθρωπος, ἐάν εἰς τήν φωνήν τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία κατά ποικίλους τρόπους φθάνει εἰς τήν ψυχήν του, δεικνύη εὐλαβικήν καί πρόθυμον ὑπακοήν. Τό παράδειγμα τοῦ μεγάλου προφήτου, ὁ ὁποῖος εἶπε πρῶτος τό «λάλει, Κύριε, ὅτι ἀκούει ὁ δοῦλος σου», ὅπως καί ἡ «δόξα καί τιμή καί εἰρήνη» (Ρωμ. β’ 10) μέ τήν ὁποίαν τόν ἀντήμειψεν ὁ Θεός, πρέπει νά μᾶς κάμνη νά ὑπακούωμεν προθύμως καί μέ χαράν εἰς ὅ,τι ὁ Θεός μᾶς λέγει διά τῶν γεγονότων καί τῶν περιστάσεων τῆς ζωῆς μας. Μήπως καί ἡ ἰδική μας πείρα δέν μᾶς πείθει ὅτι μόνον ὑπακούοντες εἰς τήν φωνήν καί τό θέλημα τοῦ Θεοῦ θά ἐπιτύχωμεν εἰς τάς ἐπιδιώξεις μας καί θά εἴμεθα πραγματικῶς εὐτυχεῖς καί εἰρηνικοί;
Ὦ ναί, Κύριε. Ἡ ὑποταγή εἰς τό ἅγιον θέλημα σου εἶναι ἡ ἐγγύησις τῆς ἐπιτυχίας εἰς τάς ἐπιδιώξεις μας καί ἡ πηγή τῆς χαρᾶς καί τῆς εὐτυχίας μας. Λάλει, Κύριε, μέ τόν τρόπον πού σύ γνωρίζεις καί ἄνοιγε τά αὐτιά τῆς ψυχῆς μας, διά νά ἀκούωμεν τήν φωνήν σου. Χάριζέ μας, Κύριε, προθυμίαν διά νά συμμορφούυμεθα πρός ὅ,τι σύ παραγγέλλεις καί διατάσσεις. Ἐνίσχυε τήν θέλησίν μας διά νά ὑπερνικᾶ ὅλα τά ἐμπόδια, ὥστε νά μένωμεν πάντοτε πιστοί εἰς τήν κλῆσιν πού μᾶς ἀπευθύνεις. Ἄς εἶναι, Κύριε, ἡ φωνή σου ὁ ἀσφαλής ὁδηγός μας εἰς τήν παροῦσαν ζωήν. Ἡ φωνή σου ἄς εἶναι ἡ χαρά εἰς τάς ἐπιτυχίας μας, ἡ παρηγορία εἰς τάς θλίψεις μας, ἡ ἀνακούφισις εἰς τάς ἀσθενείας μας, ὁ σύντροφός μας εἰς τάς ὥρας τῆς ἐγκαταλείψεως καί τῆς μονώσεως. Ὦ Κύριε, δίδε μας τήν χάριν σου ὥστε, ὑπό οἱασδήποτε συνθήκας καί ἄν εὑρισκώμεθα, τίποτε ἄλλο νά μή μᾶς ἐνδιαφέρη, παρά μόνον τό νά μένωμεν πιστοί καί νά ἀκολουθῶμεν τήν φωνήν σου· καί μέ ὅλην τήν δύναμιν τῆς ψυχῆς μας νά λέγωμεν: «Λάλει, Κύριε, ὅτι ἀκούει ὁ δοῦλος σου».
