ΚΕΙΜΕΝΟ
«Καί εἶπεν ὁ καθήμενος ἐπί τῷ θρόνῳ· ἰδού καινά ποιῶ πάντα. καί λέγει μοι· γράψον, ὅτι οὗτοι οἱ λόγοι πιστοί καί ἀληθινοί εἰσι»
ΕΡΜΗΝΕΙΑ
Καί εἶπεν ὁ Θεός, πού κάθηται ἐπί τοῦ θρόνου· Ἰδού ὅλα τά κάνω νέα. Καί μοῦ εἶπε· Γράψε αὐτό πού εἶπα, διότι οἱ λόγοι αὐτοί εἶναι ἀξιόπιστοι καί ἀληθεῖς» ( Ἀπό τήν «ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ ΜΕΤΑ ΣΥΝΤΟΜΟΥ ΕΡΜΗΝΕΙΑΣ» τοῦ Π.Ν.Τρεμπέλα, ἔκδοση «Ο ΣΩΤΗΡ»).
ΣΧΟΛΙΟ
Εἶναι πολύ παλαιός ὁ ὑλικός κόσμος εἰς τόν ὁποῖον ζῶμεν. Εἰς δισεκατομμύρια ἐτῶν ἀναβιβάζουν τήν ἡλικίαν του οἱ ἀστρονόμοι. Εἰς τήν πάροδον δέ τῶν τόσων ἐτῶν τῆς ἡλικίας του ὑπέστη μεταβολάς καί ἀλλοιώσεις καί, ὅπως παραδέχεται ἡ ἐπιστήμη, ὁλονέν γηράσκει καί προχωρεῖ πρός τό τέρμα του.Ἀλλά τί μέ αὐτό; Ἐάν ὁ παρών ὑλικός κόσμος φθείρεται καί φθίνη, ὅμως «καινούς οὐρανούς καί γῆν καινήν κατά τό ἐπάγγελμα αὐτοῦ προσδοκώμεν (Β’ Πετρ. γ’ 13). Ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ μᾶς ὑπόσχεται ὅτι θά ἔλθη ἐποχή κατά τήν ὁποίαν τό σύμπαν θά ξεκαινουργωθῆ, θά ἀνανεωθῆ, δέν θά ὑπόκειται πλέον εἰς τους νόμους τῆς φθορᾶς καί τῆς καταστροφῆς. «Καινά ποιῶ πάντα» διαβεβαιώνει ὁ Κύριος τοῦ οὐρανοῦ καί τῆς γῆς. Άλλά μήπως καί ἐν τῷ ἀνθρώπῳ δέν ὑπάρχει ὁ «παλαιός ἄνθρωπος, ὁ φθειρόμενος κατά τάς ἐπιθυμίας τῆς ἀπάτης»; (Ἐφεσ. δ’ 22). Ὁ παλαιός αὐτός ἄνθρωπος εἶναι ἡ δύναμις πού μᾶς σπρώχνει πρός τό κακόν καί τήν ἁμαρτίαν, ἡ δύναμις πού ἀνθίσταται εἰς τό θέλημα καί τάς ἐντολάς τοῦ Θεοῦ. Ὁ παλαιός ἄνθρωπος εἶναι «ὁ φθειρόμενος». Διότι πρέπει νά ὁμολογήσωμεν ὅτι, ὅπως καί ὁ ὑλικός κόσμος ὁ τόσον παλαιός, μέ τήν πάροδον τοῦ χρόνου φθείρεται καί καταστρέφεται καί βαδίζει καί αὐτός πρός τόν θάνατον, οὕτω πως καί ὁ ἐν ἡμῖν παλαιός ἄνθρωπος βαδίζει καί αὐτός πρός τόν θάνατον. Ἤδη κατά τήν ὥραν τοῦ ἁγίου Βαπτίσματος ὁ παλαιός μας ἄνθρωπος ἐνεκρώθη, καί μόνον ὡς μία κλίσις καί ροπή πρός τό κακόν παρέμεινε μέσα μας, ὡς μία κατάστασις εὐπαθής καί εὐεπίφορος πρός τό κακόν. Ὡς ἐνοχή ὅμως ἔχει ἤδη νεκρωθῆ. Διότι, ἀπό τῆς στιγμῆς πού ἐβαπτίσθημεν εἰς Χριστόν, ἐγεννήθη μέσα μας ὁ νέος ἄνθρωπος, ἡ «καινή κτίσις» (Β’ Κορινθ. ε’ 17), νέον δημιούργημα, νέος ἄνθρωπος, ὁ ὁποῖος ἔχει καθῆκον καί ὑποχρέωσιν νά συμπεριφέρεται κατά τάς ἐντολάς καί ὑποδείξεις τῆς Καινῆς Διαθήκης. Τῆς Καινῆς Διαθήκης! Διότι ἡ Παλαιά Διαθήκη ἔχει πλέον παρέλθει! Τήν νομοθεσίαν τοῦ ὄρους Σινᾶ τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης ἀνπκατέστησεν ἡ ἐπί τοῦ ὄρους ὁμιλία τοῦ Κυρίου, ἡ ὁποία ἀποτελεῖ τόν κώδικα τῆς Καινῆς Διαθήκης. Τάς ζωοθυσίας τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης ἀντικατέστησεν ἡ ἀνεκτιμήτου ἀξίας θυσία τῆς ζωῆς τοῦ Θεανθρώπου. Δέν ραντίζονται τώρα πλέον οἱ ἄνθρωποι μέ τό «αἷμα ταύρων καί τράγων καί σποδόν δαμάλεως» (Ἑβρ. θ’ 13), ἀλλά κοινωνοῦν τό «αἷμα τό τῆς Καινῆς Διαθήκης» (Ματθ. κζ’ 28), τό αἷμα τοῦ Σωτῆρος καί Λυτρωτοῦ. Δέν εὑρίσκονται τώρα οἱ πιστοί ὑπό τό φοβερόν κράτος τοῦ νόμου τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, ἀλλά εἶναι πολῖται τοῦ βασιλείου τῆς χάριτος τῆς Καινῆς Διαθήκης. «Οὐκ εστε ὑπό νόμον, ἀλλ’ ὑπό χάριν» (Ρωμ. στ’ 14), διδάσκει ὁ μέγας τῶν ἐθνῶν ἀπόστολος Παῦλος. «Καινά ποιῶ πάντα». Καί ὅσον ὁ χρόνος παρέρχεται, τόσον ἡ ἀνακαίνισις αὐτή προχωρεῖ καί ἐπεκτείνεται καί εἰς ἔκτασιν καί εἰς βάθος. Ἤδη πρό χιλίων ἐννεακοσίων ἐτῶν ὁ ἀπόστολος Παῦλος τό ἔχει εἰπεῖ: «τά ἀρχαῖα παρῆλθεν, ἰδού γέγονε καινά τά πάντα» (Β’ Κορινθ. ε’ 17). Ἐάν τότε πού ἐλέχθη αὐτός ὁ λόγος ἦτο ἀληθής καί πραγματικός, πόσῳ μᾶλλον σήμερον, ὕστερα ἀπό τήν ἀποτελεσματικήν ἐπίδρασιν τῆς χριστιανικῆς διδασκαλίας ἐπί τῶν ἀτόμων καί τῶν λαῶν;«Καινά τά πάντα». Ὅλα νέα. Αἱ σκέψεις, τα φρονήματα, αἱ ἀποφάσεις, αἱπράξεις, αἱ ἐνέργειαι. Καί πῶς ὄχι, ἀφοῦ ὁ σκοπός τῆς τοιαύτης ἀνακαινίσεως εἶναι τό νά «περιπατήσωμεν ἐν καινότητι ζωῆς»; (Ρωμ. στ΄4). Θά ὐποστῶμεν τήν ἠθικήν καί πνευματικήν ἀνακαίνισιν, τήν ὁποίαν θά πραγματοποιήση εἰς ἡμᾶς ὁ αἴτιος καί αὐτουργός τῆς καινῆς ζωῆς, τῆς νέας ζωῆς, τῆς πνευματικῆς ζωῆς, ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός. Καί προαγόμενοι εἰς τήν τοιαύτην ἀνανέωσιν καί ἀνακαίνισιν, καί νεκροῦντες ὁσημέραι περισσότερον τόν ἐν ἡμῖν παλαιόν ἄνθρωπον καί αὐξανόμενοι εἰς τόν νέον, καλούμεθα νά φθάσωμεν μίαν ἡμέραν εἰς τήν εὐχάριστον κατάστασιν, εἰς τήν ὁποίαν μέ τήν χάριν τοῦ Θεοῦ θά ἠμπορέσωμεν νά ἐπαναλάβωμεν τούς λόγους τοῦ ἀποστόλου Παύλου, οἱ ὁποῖοι φανερώνουν τό πλῆρες μέτρον τῆς ἀναγεννήσεως καί τῆς ἀνακαινίσεως: «Χριστῷ συνεσταύρωμαι ζῶ δέ οὐκέτι ἐγώ, ζῇ δέ ἐν ἐμοί Χριστός (Γαλ. β’ 20).
Ὦ πόσον ὑψηλά μέ θέλεις, Κύριε, νά ἀνεβῶ! Πόσον διαφορετικός θέλεις νά γίνω ἀπό ὅ,τι εἶμαι! Νά ἀρνηθῶ τόν παλαιόν μου ἄνθρωπον καί νά γίνω νέος, περιπατῶν σύμφωνα μέ τάς ἐντολάς τῆς νέας σου, τῆς Καινῆς σου Διαθήκης! Δέν μέ θέλεις ἄνθρωπον τῶν τύπων, ἄνθρωπον τῆς σκιᾶς, ἄνθρωπον ἀρκούμενον εἰς τό μέτριον καί τό ὀλίγον. Μέ θέλεις νά ἐπιθυμῶ καί νά ἀγωνίζομαι διά νά ἐπιτύχω τό τέλειον. Μέ θέλεις νά γίνω «καινή κτίσις», νέος ἄνθρωπος, ἀλλαγμένος ἐξ ὁλόκληρου. Ἀλλά αὐτήν τήν μεταβολήν, Κύριε, δέν ἠμπορῶ ἐγώ νά τήν ἐπιτύχω μέ τάς ἀσθενεῖς μου δυνάμεις. Διά τοῦτο ἀφήνω τόν ἑαυτόν μου εἰς χεῖρας τῆς ἀγαθότητός σου. Κάμε ὅ,τι θέλεις, ἀρκεῖ μόνον νά πραγματοποιηθῆ ἡ ἀναγέννησις αὐτή τήν ὁποίαν ζητεῖς ἀπό ἐμέ. Ὥστε, ὅταν κατά τήν ἡμέραν τῆς δευτέρας σου παρουσίας θά καλέσης τους ἐκλεκτούς σου εἰς τήν κληρονομίαν τῆς οὐρανίου σου βασιλείας, νά παραλάβης καί ἐμέ εἰς τήν καινήν πόλιν, εἰς τούς καινούς οὐρανούς, εἰς τούς ὁποίους θά βασιλεύῃς σύ αἰωνίως καί εἰς τήν ὀποίαν ἄγγελοι καί ἄνθρωποι θά ἀναπέμπουν εἰς τήν μεγαλωσύνην σου «ὠδήν καινήν»( Ἀποκ. ε΄9), σύ δέ θά εἴπῃς τότε τόν τελικόν σου λόγον· «ἰδού καινά πιιῶ πάντα». Ἀμήν.
