ΚΕΙΜΕΝΟ
«Ἀγαθόν τό ἐξομολογεῖσθαι τῷ Κυρίῳ καί ψάλλειν τῷ ὀνόματί σου, Ὕψιστε»
ΕΡΜΗΝΕΙΑ
«Ἐπωφελές ἅμα καί γλυκύ, καλόν καί πρέπον εἶναι νά δοξολογῇ τις τόν Κύριον καί νά ψάλλῃ ὕμνον εἰς τιμήν τοῦ ὀνόματός σου, Ὕψιχτε» ( Ἀπό τήν «ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ ΜΕΤΑ ΣΥΝΤΟΜΟΥ ΕΡΜΗΝΕΙΑΣ», τόμος 10ος, ἔκδοση «Ο ΣΩΤΗΡ»)
ΣΧΟΛΙΟ
«Ἀσφαλῶς θά ἠσθάνετο βαθεῖαν συγκίνησιν ὁ θεόπνευστος ποιητής, ὅταν ἄφηνε τήν ψυχήν του νά ἐκχυθῆ εἰς δοξολογίας καί ὕμνους πρός τόν Θεόν. Ἡ ἁρμονία πού ἀνεδίδετο ἀπό τάς χορδάς τοῦ μουσικοῦ του ὀργάνου, τοῦ δεκαχόρδου ψαλτηρίου, μέ τήν ὑπόκρουσιν τῆς κιθάρας καί μέ τήν συμμετοχήν τῆς ἀνθρωπίνης φωνῆς, ἐγεννοῦσαν εἰς τήν ψυχήν του αἰσθήματα ἱερᾶς εὐλαβείας καί κατανύξεως. Μέ τοιαύτην προσευχήν ἤρχιζε τήν ἡμέραν του καί μέ παρομοίαν ἔθετε τέρμα εἰς τάς ἐνασχολήσεις του, καί παρεδίδετο ἔπειτα εἰς τόν ὕπνον τῆς νυκτός. Τήν ἀπαρίθμησιν τῶν δωρεῶν καί εὐεργεσιῶν τοῦ Θεοῦ διεδέχετο ἡ δοξολογία πρός τόν Ὕψιστον καί ἡ ἔκφρασις τῆς εὐγνωμοσύνης πρός τόν πλουσιόδωρον καί στοργικόν πατέρα συνωδεύετο ἀπό τήν ἀπαρίθμησιν τῶν περιπτώσεων εἰς τάς ὁποίας ἐξεδηλώνετο ἡ εὔνοια καί ἡ προστασία τοῦ Θεοῦ. «Ἀγαθόν τό ἐξομολογεῖσθαι τῷ Κυρίῳ….» Ὠφέλιμον καί εὐχάριστον, καλόν καί πρέπον εἶναι νά δοξολογῆ ὁ ἄνθρωπος τόν Κύριον καί νά ψάλλη ὕμνους πρός τιμήν τοῦ Ὑψίστου.
«Ἀγαθόν τό ἐξομολογεῖσθαι τῷ Κυρίῳ…»
Ἀλλά μήπως μόνον ὁ ψαλμωδός τοῦ Ἰσραήλ ἀπελάμβανε δωρεάς καί εὐεργεσίας τοῦ Θεοῦ; Καί ἡμεῖς ὅλοι φιλοξενούμεθα εἰς τό ἀπέραντον βασίλειον τοῦ παντοδυνάμου Δημιουργοῦ. Πλῆθος εὐεργεσιῶν σκορπίζει καί εἰς ἡμᾶς, ὅπως εἰς ἐκεῖνον.Ὅλα τά ἐπίγεια δημιουργήματά του τά ἔχει θέσει εἰς τήν ὑπηρεσίαν μας. Ἥλιος καί σελήνη, βροχαί καί χιόνες, ξηρά καί θάλασσα, ζῶα καί φυτά, λίμναι καί ποταμοί, φῶς καί ἀήρ, τά πάντα εἶναι δῶρα τῆς πατρικῆς τοῦ Θεοῦ προνοίας πρός πάντα ἄνθρωπον. Καί ὅμως, πόσον ὀλίγον σκεπτόμεθα τήν μεγάλην αὐτήν ἀλήθειαν καί πόσον δυσκίνητοι εἴμεθα εἰς τό νά ἀναπέμπωμεν δοξολογίας καί εὐχαριστίας πρός τόν Πάνσοφον κυβερνήτην τοῦ κόσμου!
«Ἀγαθόν τό ἐξομολογεῖσθαι τῷ Κυρίῳ…». Τό καθῆκον ὅμως αὐτό ἀποτελεῖ ἐξαίρετον προνόμιον τοῦ ἀνθρώπου μεταξύ ὅλων τῶν ἄλλων ἐπιγείων τοῦ Θεοῦ δημιουργημάτων. Διότι μόνον ὁ ἄνθρωπος ἠμπορεῖ νά ἀνευρίσκη τόν παντοδύναμον καί πάνσοφον Δημιουργόν εἰς πᾶσαν στιγμήν τῆς ζωῆς του καί εἰς πᾶν βῆμα τῆς πορείας του. Ἔχει ὁ ἄνθρωπος ἀναριθμήτους ἀφορμάς διά νά θαυμάζει τό θεῖον μεγαλεῖον, τήν ἀσύλληπτον δύναμιν, τήν ἄπειρον σοφίαν τοῦ Δημιουργοῦ. Καί ἄν δέν εἶναι ἀνήρ ἄφρων καί ἀσύνετος, θά ἀνακράζη μαζί μέ τόν ψαλμωδόν: Πόσον μεγάλα καί θαυμαστά εἶναι τά ἔργα σου, Κύριε! Καθ’ ὑπερβολήν βαθεῖαι καί ἀνεξερεύνητοι εἶναι αἱ σκέψεις σου καί οἱ σοφοί τρόποι, μέ τούς ὁποίους κυβερνᾶς τήν ζωήν μας (Ψαλμ. 91ος 6).
«Ἀγαθόν τό ἐξομολογεῖσθαι τῷ Κυρίῳ…»
Ἴσως ὅμως, ἀδελφέ μου, νά σοῦ ἔρχεται ἡ σκέψις: Καί τί θά προσθέση ὁ ἄνθρωπος μέ τάς προσευχάς του εἰς τό ἄπειρον μεγαλεῖον τοῦ Θεοῦ; Καί ποίαν σύγκρισιν ἠμπορεῖ νά ἔχουν αἱ ἰδικαί μας προσευχαί πρός τούς ὕμνους τῶν ἀγγέλων; Πῶς ἠμποροῦν οἱ λόγοι μας νά παραβληθοῦν μέ τάς δοξολογίας τῶν ἀρχαγγέλων, καί πῶς εἶναι δυνατόν ἡ ἀσθενής γλῶσσα τῶν ἀνθρώπων νά πλέξη ὕμνους ἀνταξίους πρός ἐκείνον τόν ὁποῖον ἀνύμνουν τά Χερουβείμ καί τά Σεραφείμ; Πράγματι. Τίποτε ἀπολύτως δέν εἶναι εἰς θέσιν ὁ ἄνθρωπος νά προσφέρη εἰς τόν Θεόν ἀντάξιον τῆς μεγαλωσύνης καί τοῦ θείου μεγαλείου τοῦ Παντοδύναμου. Ἡ ἀγαθότης του ὅμως εἶναι τόση, ὥστε μέ ἄπειρον καλωσυνην δέχεται τούς λόγους τῶν προσευχῶν μας καί εὐαρεστεῖται εἰς αὐτούς. Ἔχομεν ρητήν τήν βεβαίωσιν τοῦ αἰωνίου Θεοῦ ὅτι, τά ψελλίσματα αὐτά τῆς γλώσσης μας, τάς πτωχάς καί πενιχράς προσευχάς μας, ὁ Θεός τάς ἀκούει μέ πολλήν προσοχήν καί τάς δέχεται εὐαρέστως ὡς θυμίαμα εὐῶδες, τό ὁποῖον ἀναπέμπεται εἰς τόν οὐρανόν καί φθάνει μέχρι τόν θρόνον τοῦ Θεοῦ. Καί πῶς λοιπόν ἡ εὐλαβής ψυχή νά μή αἰσθάνεται κατά τήν ὥραν τῆς προσευχῆς ἀπερίγραπτον καί ἀνέκφραστον ἀγαλλίασιν, ἀγαλλίασιν τοιαύτην καί τοσαύτην πρός τήν ὁποίαν δέν ἠμπορεῖ νά συγκριθῆ καμμία ἄλλη ἐπίγειος χαρά; Καί πῶς ὁ εὐσεβής καί πιστός νά μή θεωρῆ τήν ὥραν τῆς προσευχῆς ὡς τήν ἱερωτέραν καί τήν πλέον τιμητικήν ὥραν τῆς ζωῆς του; Πῶς νά μή ἐπαναλαμβάνη τούς λόγους τοῦ ψαλμωδοῦ, «ἀγαθόν τό ἐξομολογεῖσθαι τῷ Κυρίῳ καί ψαλλειν τῷ ὀνόματι σου, Ὕψιστε;»
Ἀλλά, Κύριε, διά νά κατανοήσωμεν τήν μεγάλην αὐτήν ἀλήθειαν, πρέπει σύ νά φωτίσης τάς ψυχάς μας• νά μᾶς δώσης τήν βαθεῖαν πίστιν ὅτι, ὁσάκις σοῦ ἀναπέμπομεν ἀπό τό βάθος τῆς ψυχῆς μας λόγους προσευχῆς, σύ ἀπό τόν οὐράνιον θρόνον σου μᾶς βλέπεις, μᾶς παρακολουθεῖς καί μᾶς ἀκούεις, πρόθυμος νά δεχθῆς τάς ἐκφράσεις τῆς καρδίας μας. Δῶσε μας, Κύριε, τήν χάριν σου, ὥστε ἡ ὥρα τῆς προσευχῆς νά εἶναι καί δι’ ἡμᾶς ἡ ὡραιοτέρα ὥρα τῆς ζωῆς μας. Φώτισέ μας, διά νά αἰσθανώμεθα τήν γλυκύτητα καί τήν δύναμιν τοῦ ἱεροῦ αὐτοῦ ἔργου καί, μέ τήν καρδίαν πλημμυρισμένην ἀπό αἰσθήματα βαθείας εὐγνωμοσύνης καί σεβασμοῦ πρός τήν μεγαλωσύνην σου, νά ἐπαναλαμβάνωμεν καί ἡμεῖς τούς λόγους τοῦ ψαλμωδοῦ: «Ἀγαθόν τό ἐξομολογεῖσθαι τῷ Κυρίῳ καί ψάλλειν τῷ ὀνόματι σου Ὕψιστε, τοῦ ἀναγγέλλειν τό πρωί τό ἔλεός σου καί τήν ἀλήθειάν σου κατά νύκτα».
( Ἀπό τό βιβλίο «Λόγοι τῆς Χάριτος» τοῦ Ἀρχ.Χριστοφ.Παπουτσοπούλου, ἔκδοση «Ο ΣΩΤΗΡ»).
