«Δός μοι, υἱέ, σήν καρδίαν, οἱ δέ σοί ὀφθαλμοί ἐμάς ὁδούς τηρήτωσαν»
ΕΡΜΗΝΕΙΑ
«Δός μου, χάρισέ μου, παιδί μου, τήν καρδιά σου, ὁλόκληρον τόν ἑαυτόν σου, ὥστε νά κατοικήσω μέσα σου, τά δέ μάτια σου ἄς προσέχουν μόνον τάς ἐντολάς μου καί ὄχι τήν ματαιότητα τοῦ κόσμου»
( Ἀπό τήν Παλαιά Διαθήκη μετά συντόμου ἑρμηνείας», τόμος 10ος, ἔκδοση «Ο ΣΩΤΗΡ»)
ΣΧΟΛΙΟ
«Εἶναι πατρική ἡ φωνή αὐτή. Εἶναι πρόσκλησις στοργική Πατρός ὑπεραγάθου. Εἶναι λόγοι ἀγάπης θερμῆς τούς ὁποίους μᾶς ἀπευθύνει ὁ Δημιουργός τῆς ἀνθρώπινης καρδίας. «Δός μοι, υἱέ, σήν καρδίαν». Ὁ Θεός ζητεῖ ἀπό τόν καθένα μας νά τοῦ δώσωμεν τήν καρδίαν μας, διά νά κατοικήση εἰς αὐτήν. Δέν ζητεῖ τά ἀγαθά μας. Δέν ἱκανοποιεῖται νά τόν λατρεύωμεν μόνον μέ λόγια, μέ τύπους μόνον θρησκευτικότητος ἐπιφανειακῆς, χωρίς βάθος καί χωρίς ἐπίγνωσιν. Τήν καρδίαν μας ζητεῖ. Ὅταν ἀρκούμεθα μόνον εἰς λόγια, καθ’ ὅν χρόνον τό ἐσωτερικόν μας εἶναι ξένον πρός τήν πραγματικήν εὐλάβειαν καί ἀφοσίωσιν εἰς τόν Θεόν, μέ λύπην πολλήν τό διαπιστώνει αὐτό καί τό λέγει ὁ καρδιογνώστης. «Ὁ λαός οὗτος… ἐν τοῖς χείλεσι αὐτῶν τιμῶσι με ἡ δέ καρδία αὐτῶν πόρρω ἀπέχει ἀπ’ ἐμοῦ» (Ἡσ. κθ’ 13).
«Δός μοι, υἱέ, σήν καρδίαν». Δέν ἐννοεῖ νά ξερριζώσωμεν τήν καρδίαν μας διά νά τήν προσφέρωμεν εἰς αὐτόν. Ζητεῖ πράγμα ἀσυγκρίτως ἀνώτερον καί πολυτιμότερον ἀπό τήν σαρκίνην καρδίαν. Μήπως εἶναι μόνον ὕλη ὁ ἄνθρωπος; Βεβαίως ὄχι. Εἶναι καί πνεῦμα. Ὅλοι τό αἰσθανόμεθα, ὅτι ἐντός μας ὑπάρχει δύναμις καί ὀντότης πνευματική, ὁ «ἔσω ἄνθρωπος», ἡ καρδία ὑπό τήν πνευματικήν ἔννοιαν της. Εἶναι ἡ καρδία ἡ ὁποία ἀποτελεῖ τό κέντρον τῆς ἀνθρώπινης προσωπικότητος. Εἶναι ἡ πηγή τῆς ἀγάπης καί ὁλοκλήρου τοῦ συναισθηματικοῦ μας κόσμου. Εἶναι ἐκεῖ ὅπου καίει ἄσβεστος ἡ φλόγα τῆς πίστεως καί ἀναβλύζει ἡ ζωογόνος ἐλπίς καί ἐκπορεύονται ὅλαι αἱ μεγάλαι ἀποφάσεις. Αὐτήν τήν καρδίαν μᾶς ζητεῖ ὁ Θεός. Διότι αὐτή εἶναι τό πολυτιμότερον πού ἔχει ὁ ἄνθρωπος νά προσφέρη εἰς τόν ἄπειρον, τόν αἰώνιον, τόν ἀναλλοίωτον Θεόν.
«Δός μοι, υἱέ, σήν καρδίαν». Δέν μᾶς ζητεῖ ἕνα μέρος ἀπό τήν καρδίαν μας νά τοῦ προσφέρωμεν. Δέν ἀνέχεται νά μᾶς βλέπη νά εἶναι ἡ καρδία μας δοσμένη εἰς πρόσωπα καί πράγ-ματα τά ὁποῖα ἐκεῖνος ἀπαγορεύει. Δέν θέλει νά εἶναι ἡ ψυχή μας μοιρασμένη, ὥστε νά ἀνήκη καί εἰς τόν Θεόν καί εἰς τόν «κόσμον». Τήν θέλει ὁλόκληρον. Θέλει αὐτός νά εἶναι ὁ μόναδικός κύριός της. Αὐτός νά τήν ἐξουσιάζη καί κανείς ἄλλος. Θέλει οἱ πόθοι τῆς καρδίας μας πρός αὐτόν νά κατευθύνονται. Θέλει νά γνωρίζη αὐτός ὅλα τά μυστικά της, χωρίς νά τοῦ ἀποκρύπτωμεν οὐδέ τό παραμικρόν. Ὦ! Καί μήπως εἶναι δυνατόν νά τοῦ τό ἀποκρύψωμεν; «Μείζων ἐστίν ὁ Θεός τῆς καρδίας ἡμῶν καί γινώσκει πάντα» (Α’ Ἰωαν. γ’ 20). Ναί. Ὁλόκληρον τήν θέλει αὐτός. Θέλει νά εἶναι αὐτός ὁ ἀπόλυτος κύριος καί ἐξουσιαστής τῆς καρδίας μας. «Ἀγαπήσεις Κύριον τόν Θεόν σου ἐξ ὅλης τῆς καρδίας σου» (Μαρκ. ιβ’ 30).
«Δός μοι, υἱέ, σήν καρδίαν». Ἀδελφέ μου, ἔχεις ἐμβαθύνει εἰς τούς λόγους αὐτούς πού σοῦ ἀπευθύνει ὁ Θεός; Ἔχεις σκεφθῆ σοβαρῶς αὐτό πού σοῦ ζητεῖ ὁ πανάγαθος Κύριος; Ἔχεις ἀναλογισθῆ τήν τιμήν πού σοῦ κάμνει ζητῶν τήν καρδίαν σου, διά νά κατοικήση ὁ ἴδιος εἰς αὐτήν; Ἔχεις ἀναμετρήσει τό ὕψος τῆς δόξης καί τό πέλαγος τῆς εὐτυχίας εἰς τήν ὁποίαν εὑρίσκε¬ται ὁ ἄνθρωπος, ὅταν εἰς τήν καρδίαν του κατοικῆ ὁ ἅγιος Θεός; Ὦ! Ὅταν τοῦ προσφέρωμεν τήν καρδίαν μας καθαράν ἀπό τήν ἁμαρτίαν, ἔρχεται ὡς εἰς ἀνάκτορον διά νά στήση εἰς αὐτήν τόν θρόνον τῆς ἁγιότητός του. Ἀγάλλεται καί χαίρει καί δέν παύει νά βεβαιώνη «ὧδε κατοικήσω, ὅτι «ἡρετισάμην αὐτήν». Ἐδῶ, εἰς τήν καρδίαν τοῦ παιδιοῦ μου, πού μοῦ τήν προσέφε¬ρε καθαράν ἀπό τήν ἁμαρτίαν καί μοῦ τήν ἔδωσεν ὁλόκληρον, ἐδῶ θά κατοικήσω. Διότι ἐδῶ ἀναπαύομαι. Τά ἀπροσμέτρητα σμήνη τῶν οὐρανίων σωμάτων καί ἀστέρων μέ τήν καταπληκτικήν λαμπρότητά των πού εἶναι ἔργα τῶν χειρῶν μου, λέγει ὁ Θεός, δέν μέ εὐχαριστοῦν τόσον, ὅσον μέ χαροποιεῖ τό νά κατοικῶ εἰς τήν καρδίαν τοῦ παιδιοῦ μου. Τό σύμπαν ὅλον δέν μέ χωρεῖ. Ἀλλά εἰς τήν καρδίαν τοῦ ἀνθρώπου ὁ ὁποῖος μοῦ τήν προσφέρει, ἐκεῖ εὐχαρίστως συγκαταβαίνω νά κατοικῶ. Καί δι’ αὐτό ἐπιμένω νά κρούω τήν θύραν καί νά ζητῶ νά κατοική¬σω εἰς τήν καρδίαν τοῦ ἀνθρώπου. «Δός μοι, υἱέ, σήν καρδίαν».
Ὦ Κύριε, Κύριε! Λάβε, λοιπόν, τήν καρδίαν μου, ἀφοῦ μέ «τόσην στοργήν καί μέ τόσην ἀγάπην μοῦ τήν ζητεῖς. Ἰδική σου ἄλλως τε εἶναι, διότι σύ τήν ἐδημιούργησες. Πῶς εἶναι δυνατόν νά ἀρνηθῶ νά σοῦ δώσω ἐκεῖνο τό ὁποῖον σύ μοῦ ἔδωκες καί τό ὁποῖον, ἑπομένως, σοῦ ἀνήκει ὁλόκληρον; Ἀλλά, Κύριέ μου, ἡ καρδία μου εἶναι μολυσμένη ἀπό τήν ἁμαρτίαν. Ἐπιθυμῶ νά σοῦ τήν προσφέρω, ἄν καί ἀναγνωρίζω ὅτι δέν εἶναι κατοικητήριον ἀντάξιον τῆς μεγαλοσύνης σου καί τῆς ἁγιότητός σου. Ἀλλά μήπως, Θεέ μου, ἐάν δέν σοῦ τήν δώσω, θά εἶμαι εὐτυ¬χής; Ὦ, ἀλλοίμονον! Χωρίς σέ, χωρίς τήν ἰδικήν σου παρουσίαν, σκότος καί κρημνός καί ἀπώλεια ὑπάρχει. Δι’ αὐτό, Κύριε μου, ἁμαρτωλή καί ἄν εἶναι ἡ καρδία μου, ἐπειδή σύ μοῦ τήν ζητεῖς, σοῦ τήν προσφέρω. Πάρε τήν, Κύριε, καί καθάρισέ την ἀπό τόν ρύπον τῆς ἁμαρτίας καί ἅγνισέ την καί ἁγίασέ την. Λάβε σύ ἐξουσίαν καί κυριαρχίαν ἀπόλυτον ἐπ’ αὐτῆς καί στῆσε εἰς αὐτήν τόν θρόνον σου. Κάμε την νά μή θέλγεται ἀπό τά μάταια καί φθαρτά τοῦ κόσμου τούτου πράγματα, ἀλλά νά θέλη πάντοτε τό θέλημά σου καί νά ποθῆ καί νά ἐπιθυμῆ τάς τέρψεις καί τάς ἀπο-λαύσεις τοῦ οὐρανοῦ, ἕως τῆς ἡμέρας κατά τήν ὁποίαν εἰς τήν οὐράνιόν σου βασιλείαν θά μοῦ χαρίσης τά ἀνεκτίμητα ἐκεῖνα ἀγαθά, τά ὁποῖα «ἐπί καρδίαν ἀνθρώπου οὐκ ἀνέβη, ἅ ἡτοίμασεν ὁ Θεός τοῖς ἀγαπῶσιν αὐτόν» (Α’ Κορινθ. β’ 9). Ἀμήν.»
(Ἀπό τό βιβλίο τοῦ Ἀρχ.Χριστοφ.Παπουτσοπούλου «Λόγοι τῆς Χάριτος», ἔκδοση Ὁ ΣΩΤΗΡ»)
