ΚΕΙΜΕΝΟ
«Ὁ δέ Ἰησοῦς εἶπεν αὐτοῖς· οὐκ οἴδατε τί αἰτεῖσθε, δύνασθε πιεῖν τό ποτήριον ὅ ἐγώ βαπτίζομαι βαπτισθῆναι;»
ΕΡΜΗΝΕΙΑ
«Ὁ δέ Ἰησοῦς τούς εἶπε· Δέν ξεύρετε, τί ζητᾶτε. Δέν εἶναι τώρα καιρός κοσμικῶν μεγαλείων καί ἀξιωμάτων , ἀλλά κόπων καί διωγμῶν καί θανάτου μαρτυρικοῦ. Μπορεῖτε λοιπόν νά πίετε τό ποτήριον τοῦ θανάτου, που πρόκειται ἐγώ μετ’ ὀλίγον να πίω, καί νά βαπτισθῆτε τό βάπτισμα τοῦ μαρτυρίου, πού μετ’ ὀλίγον θά ὑποστῶ»; ( Ἀπό τήν «ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ ΜΕΤΑ ΣΥΝΤΟΜΟΥ ΕΡΜΗΝΕΙΑΣ» τοῦ Π.Ν.Τρεμπέλα, ἔκδοση «Ο ΣΩΤΗΡ»)
ΣΧΟΛΙΟ
«Τιμάς καί δόξας καί πρωτοκαθεδρίας ζητοῦν ἀπό τόν Κύριον οἱ δύο ἀδελφοί μαθηταί, ὁ Ἰάκωβος καί ὁ Ἰωάννης. Φαντάζονται τόν Κύριον ὡς ἐπίγειον βασιλέα κατατροπώνοντας τούς ἐχθρούς του καί ἀνασυνιστῶντα τό παλαιόν τοῦ Ἱσραήλ βασίλειον. Μολονότι δέ ὁ Κύριος τούς προλέγει ὅτι εἰς τά Ἱεροσόλυμα, ὅπου ανέβαιναν διά τελευταίαν φοράν, τόν ἐπερίμεναν θλίψεις καί πόνοι καί σταυρός, ὅμως οἱ μαθηταί ἐξακολουθοῦν νά διατηροῦν τάς ἐσφαλμένας ἰδέας των. Σπεύδουν μάλιστα νά προλάβουν, οἱ δύο αὐτοί, διά νά ἐξασφαλίσουν τάς πρώτας θέσεις πλησίον τοῦ βασιλέως διδασκάλου των. Τοῦ λέγουν: «Δός ἡμῖν ἵνα εἷς ἐκ δεξιῶν σου καί εἷς ἐξ εὐωνύμων σου καθίσωμεν ἐν τῇ δόξῃ σου» (Μαρκ. ι’ 37). Καί τότε ἀκριβῶς ὁ Κύριος τούς δίδει τήν ἀξιοπρόσεκτον αὐτήν ἀπάντησιν: «Οὐκ οἴδατε τί αἰτεῖσθε», δέν ξεύρετε τί ζητεῖτε. Ζητεῖτε τάς πρώτας θέσεις τώρα εἰς τά Ἱεροσόλυμα διότι νομίζετε ὅτι μέ περιμένουν ἀξιώματα καί τιμαί βασιλικαί. “Ὤ, ἄν ἠμπορούσατε νά ἐννοήσετε τά λόγια πού σᾶς εἴπα προηγουμένως! Ἐάν ἠξεύρατε, ὅτι ἐδῶ πού πηγαίνομεν δέν μέ περιμένει θρόνος βασιλικός, ἀλλά σταυρός ὀδυνηρός! Αὐτό πού ζητεῖτε, ἐάν ἤθελε πραγματοποιηθῇ, θά ἦτο ἀνθρωπίνως ὅ,τι θλιβερώτερον καί ἐξευτελιστικώτερον ἠμποροῦσε νά ὑπάρξῃ διά σᾶς. Ὦ μαθηταί μου, «οὐκ οἴδατε τί αἰτεῖσθε».
Ἀλλά, φίλε ἀναγνῶστα, τήν ἰδίαν ἀπάντησιν δίδει πολλάκις καί εἰς ἡμᾶς ὁ Θεός. Διότι καί «ἡμεῖς θαμβούμεθα ἐνίοτε ἀπό τά ἀξιώματα τοῦ κόσμου αὐτοῦ καί δελεαζόμεθα ἀπό τάς τιμάς καί τάς ἀπολαύσεις καί τά ὑλικά ἀγαθά, καί ζητοῦμεν ἀπό τόν Θεόν νά πραγματοποιήσῃ τάς ἐπιθυμίας μας αὐτάς. Ἀλλ’ ὁ Κύριος, ἐπειδή θέλει τό συμφέρον μας τό ἀληθινόν, δέν εἰσακούει τάς προσευχάς μας καί δέν ἱκανοποιεῖ τά αἰτήματά μας αὐτά. Εἶναι ὡσάν νά μᾶς λέγῃ: «οὐκ οἴδατε τί αἰτεῖσθε».
Ἀλλ’ ὑπάρχουν καί περιπτώσεις κατά τάς ὁποίας τό αἴτημα τῶν προσευχῶν μας φαίνεται εἰς ἡμᾶς λογικόν καί δίκαιον. Καί ὅμως, ὁ Θεός δέν εἰσακούει τάς προσευχάς μας καί δέν ἱκανοποιει τούς πόθους μας. Τήν ὑγείαν ζητεῖ ὁ ἀσθενής ἀπό τόν Θεόν καί ἐπιμένει εἰς τήν προσευχήν του, μέ ἐλπίδας πολλάς εἰς τήν ἐπέμβασιν τοῦ Θεοῦ. Παρά ταῦτα ὁ Θεός δέν ἱκανοποιεῖ τό αἴτημα τῆς προσευχῆς του καί εἶναι ὡς νά τοῦ λέγῃ: Δέν ἠξεύρεις τί μοῦ ζητεῖς. Βεβαίως «ἡ ὑγεία δέν εἶναι καθ’ ἑαυτήν κάτι κακόν, ἀλλά δῶρον πολύτιμον τοῦ Θεοῦ. Ἀλλ’ ἐάν ὁ Θεός κρίνῃ ὅτι μέ τήν άσθένειαν θά αὐξηθῇ ἡ πίστις μας, ἡ δέ ψυχή μας θά ξεκολλήσῃ ἀπό τά ἐγκόσμια καί θά στραφῇ ἐξ ὁλοκλήρου εἰς τά πνευματικά καί αἰώνια, δέν ἐκπληρώνει τά αἰτήματά μας. Δέν θέλει βεβαίως νά μᾶς βλέπῃ νά ὑποφέρωμεν. Ἐπιθυμεῖ ὅμως νά μᾶς βοηθήσῃ μέ τήν άσθένειαν διά νά ἐπιτύχωμεν κάτι ἀνώτερον καί πολυτιμότερον.
Καί ἡ στοργική μητέρα πού βλέπει τό παιδί της νά χαροπαλαίῃ, χύνει ποταμούς δακρύων καί ὑψώνει ἱκετευτικά τά μάτια πρός τόν οὐρανόν καί παρακαλεῖ τόν Θεόν νά χαρίσῃ εἰς τό παιδί της τήν ζωήν. Καί ὅμως, ὑπάρχουν περιπτώσεις εἰς τάς ὁποίας ὁ Παντοδύναμος δέν δίδει αὐτό πού τοῦ ζητεῖ ἡ εὐσεβής μητέρα. Καί τοῦτο, διά νά προλάβῃ ἴσως ἄλλο πικρότερον ποτήριον, ἄν ὑποτεθῇ ὅτι τό παιδί αὐτό ὅταν μεγαλώσῃ δέν ἀκολουθήσῃ τόν δρόμον τοῦ Χριστοῦ. Καί δέν εἰσακούει λοιπόν τήν προσευχήν τῆς μητέρας. Καί παίρνει Ἴσως εἰς μικράν ἡλικίαν κοντά του ὁ Κύριος τό παιδί, τώρα πού εἶναι ἄγγελος.
Ὦ Κύριε, Κύριε! Ἡμεῖς θά σέ παρακαλοῦμεν νά μᾶς ἀπαλλάττῃς ἀπό τά δεινά καί νά μᾶς ἐλευθερώνῃς ἀπό τάς θλίψεις, ὅσας εἰς τήν πορείαν τῆς ἐπιγείου ζωῆς μας συναντῶμεν. Ἡμεῖς θά σέ παρακαλοῦμεν νά μᾶς χαρίζῃς τάς δωρεάς σου, ὅσας ἡμεῖς νομίζομεν ὅτι θά μᾶς εἶναι ἀπαραίτητοι. Σύ ἄλλως τε, Κύριε, μᾶς ἐδίδαξες νά ἀναπέμπωμεν μέ πίστιν καί ἐπιμονήν τάς πρόσευχάς μας πρός τόν οὐράνιον Πατέρα. Ἡμεῖς λοιπόν θά προσευχώμεθα, ἔστω καί ἄν ἡ ἀγαθότης σου δέν θά ἐκπληρώνῃ πάντοτε τά αἰτήματά μας, καί θά μᾶς λέγῃ τοιουτοτρόπως διά τῶν πραγμάτων: «Οὐκ οἴδατε τί αἰτεῖσθε».
“Ὤ, ναί! Ὅ,τι θέλεις σύ, Κύριε, ἄς γίνεται. Σύ γνωρίζεις τί μᾶς ὠφελεῖ καί τί μᾶς βλάπτει. Σύ γνωρίζεις τί πρέπει νά μᾶς δώσῃς καί πότε νά τό δώσῃς. Ἀξίωσέ μας μέ αὐτήν τήν πίστιν νά σοῦ ἀναπέμπωμεν τά αἰτήματα τῶν προσευχῶν μας καί νά περιμένωμεν διά τῶν πραγμάτων νά μᾶς δίδῃς σύ τήν ἀπάντησιν. Καί ἡμεῖς μέ εὐγνωμοσύνην πολλήν νά δεχώμεθα τήν ἀπάντησίν σου, ὑποτασσόμενοι εἰς τό ἅγιον θέλημά σου καί δοξάζοντες τό ὑπερύμνητον ὄνομά σου».
( Ἀπό τό βιβλίο τοῦ Ἀρχ.Χριστοφ.Παπουτσοπούλου «Λόγοι τῆς Χάριτος», ἔκδοση «Ο ΣΩΤΗΡ»)
