ΚΕΙΜΕΝΟ
«Ὅν τρόπον ἐπιποθεῖ ἡ ἔλαφος ἐπί τάς πηγάς τῶν ὑδάτων, οὕτως ἐπιποθεῖ ἡ ψυχή μου πρός σέ, ὁ Θεός.»
ΕΡΜΗΝΕΙΑ
Καθώς ἔλαφος διψασμένη τρέχει μέ πόθον πολύν πρός τάς πηγάς τῶν ὑδάτων, οὕτω καί ἡ ψυχή μου, ὦ Θεέ μου, σέ ἐπιποθεῖ καί μέ ἀχὀρταστον δίψαν ἐπιζητεῖ νά ἐπκοινωνήσῃ μετά σοῦ καί νά ἀπολαύσῃ τήν παρηγορίαν σου. (Ἀπό τήν “Παλαιά Διαθήκη μετά συντόμου ἑρμηνείας” τ.10ος, ἔκδοση “Ο ΣΩΤΗΡ”).
ΣΧΟΛΙΟ
Ὅταν ἡ ἔλαφος βασανίζεται ἀπό τήν δίψαν, μάλιστα ἐν καιρῷ ἀνομβρίας, ἡ ὅταν ἀπό τήν ὑπερβολικήν ζέστην τοῦ θέρους στερεύουν τά ποτάμια καί τά ρυάκια, τρέχει καί ὑπερπηδᾷ ἐμπόδια καί ἀψηφᾷ κινδύνους, ἐώς ὅτου φθάσῃ ἐκεῖ ὅπου ὑπάρχουν «αἱ πηγαί τῶν ὑδατῶν». Καί ἐκεῖ, εἰς τά καθαρά καί δροσερά ὕδατα τῶν πηγῶν, πού δέν ὑπάρχει κίνδυνος νά στερεύσουν ποτέ, ἐκεῖ σβήνει τήν δίψαν της, ἐκεῖ δροσίζει τά φλογισμένα σπλάγχνα της. Καί ἐφ’ ὅσον θά παραμένῃ εἰς τάς «πηγάς τῶν ὑδάτων», δέν ὑπάρχει κίνδυνος νά διψήσῃ ποτέ. Θά δροσίζεται καί θά εὐφραίνεται παντοτεινά.
« Ἐπί τάς πηγάς τῶν ὑδάτων»
Ὁδοιπόρος καί ὁ ἄνθρωπος εἰς τήν παροῦσαν ζωήν, διερχόμενος τήν κοιλάδα τοῦ κλαυθμῶνος πού τήν κατακαίει ὁ λίβας τῆς ἁμαρτίας, ἀναζητεῖ καί αὐτός τάς «πηγάς τῶν ὑδάτων» διά νά ἀναπαυθῇ καί νά δροσισθῇ.
Τόν φλογίζει πολλάκις ἡ δίψα τῆς γνώσεως. Θέλει νά μάθῃ τήν ἀλήθειαν διά τά τόσα προβλήματα πού τόν ἀπασχολοῦν. Θέλει νά εὕρῃ τό μέσον καί τόν τρόπον μέ τόν ὁποῖον οἱ πόθοι τῆς ψυχῆς του θά εὕρουν ἀληθινήν καί πραγματικήν ἱκανοποίησιν.
Πῶς ὅμως θά τό κατορθώσῃ; Ποῦ εἶναι αἱ πηγαί τῶν ὑδάτων, εἰς τάς ὁποίας ἐάν κατευθυνθῇ, ἀσφαλῶς θά ἱκανοποιήσῃ τήν δίψαν τῆς ψυχῆς του; Τοῦ κόσμου τά πράγματα δέν ἠμποροῦν νά τόν ξεδιψάσουν. Ὅλαι αἱ γνώσεις καί αἱ διδασκαλίαι τῶν ἀνθρώπων εἶναι νοθευμέναι μέ τόσον πολλάς πλάνας, ὥστε νά μή ἠμπορῇ νά εὕρῃ τήν ἀλήθειαν τήν ὁποίαν ἡ ψυχή του ποθεῖ. Ὁμοιάζει ἡ γνώσις τῶν ἀνθρώπων μέ τά νερά τά ὁποῖα, καθώς τρέχουν, χάνουν τήν διαύγειάν των καί μολύνονται καί γίνονται έπικίνδυνα δι΄ ὅσους τά χρησιμοποιήσουν διά νά σβήσουν τήν δίψαν των. Καί πολλές φορές σταματοῦν, ὅπως ἀκριβῶς καί αἱ γνώσεις τῶν ἀνθρώπων. Δέν ἠμποροῦν νά πληροφορήσουν τήν ψυχήν διά πολλά προβλήματα τά ὁποία τήν ἀπασχολοῦν.
Αἱ δόξαι καί αἱ ἀπολαύσεις τοῦ κόσμου, ὅσον καί ἄν τάς ἀπολαμβάνῃ, τοῦ ἀφήνουν πάντοτε κενόν. Καί ἀνήσυχος λοιπόν ἡ ψυχή τοῦ ἀνθρώπου, ἐπιζητοῦσα νά ἱκανοποιήσῃ τήν δίψαν τῆς γνώσεως, τήν δίψαν τῆς χαρᾶς, τήν δίψαν τῆς εὐτυχίας, τήν δίψαν τῆς γαλήνης καί τῆς μακαριότητος, στρέφει ἀγωνιώδη τά βλέμματα τριγύρω καί ζητεῖ νά ἀνεύρῃ «τάς πηγάς τῶν ὑδάτων», τάς πηγάς πού θά τῆς δώσουν κρυστάλλινα νερά, τάς πηγάς αἱ ὁποῖαι θά τήν δροσίσουν, τάς πηγάς πού δέν θά στερεύσουν ποτέ. Καί διψᾷ λοιπόν ἡ ψυχή καί ποθεῖ τό ὕδωρ τό ζῶν «ὅν τρόπον ἐπιπόθει ἡ ἔλαφος ἐπί τάς πηγάς τῶν ὑδάτων».
« Ἐπί τάς πηγάς τῶν ὑδάτων»
Ὤ! ποῖος λοιπόν θά μᾶς δείξῃ ποῦ εἶναι αἱ πηγαί αὐταί, καί ποῖος θά μᾶς ὁδηγήσῃ ἀσφαλῶς εἰς αὐτάς; Ἀδελφέ μου, ποθεῖς εἰλικρινῶς νά εὕρῃς «τάς πηγάς τῶν ὑδάτων»; Πάρε εἰς τά χέρια σου τό βιβλίον τοῦ Θεοῦ. “Ἄνοιξε εἰς τήν ἀποκάλυψιν τοῦ Ἰωάννου καί διάβασε τί λέγει ἐκεῖ (κβ’1): «Καί ἔδειξέ μοι ποταμόν ὕδατος ζωῆς λαμπρόν ὡς κρύσταλλον, ἐκπορευόμενον ἐκ τοῦ θρόνου τοῦ Θεοῦ καί τοῦ ἀρνίου». Ποταμός βαθύς καί πλατύς, πηγάζων καί ἀναβλύζων ἀπό τόν θρόνον τοῦ Θεοῦ, ἀπό αὐτόν δηλαδή τόν Θεόν.
Ἰδού αἱ πηγαί τῶν ὑδάτων! Ἰδού πῶς θά ἠμπορέση ὁ ἄνθρωπος νά μάθῃ τήν ἀλήθειαν, νά γίνῃ εὐτυχής καί μακάριος, νά σβήσῃ τήν δίψαν του, νά χορτάσῃ τήν ψυχήν του καί νά ἱκανοποιήσῃ τούς πόθους του: Ὅταν, ἡνωμένος μέ τόν Θεόν ἀπό τήν παροῦσαν ζωήν, ὁδηγούμενος ἀπό τά ρήματα τῆς αἰωνίου ζωῆς τά ὁποῖα τρέχουν διά μέσου τῶν Λόγων τῆς Ἁγίας Γραφῆς, φθάσῃ μίαν ἡμέραν ἐνώπιον τοῦ θρόνου τοῦ Θεοῦ, ἐκεῖ πού ἀναβλύζει ὁ κρυστάλλινος ποταμός, ἐκεῖ ὅπου εἶναι τά δροσερά νάματα, ἐκεῖ ὅπου εἶναι αἱ ἀστείρευτοι πηγαί τῶν ὑδάτων.
Ὦπανάγαθε Κύριέ μου! Μικρός καί πτωχός, πεινῶν καί διψῶν εἰς τήν παροῦσαν ζωήν, δοκιμαζόμενος πολλάκις καί ὑπομένων θλίψεις καί δοκιμασίας καί χύνων δάκρυα πικρά, πουῶ καί ἐγώ νά φθάσω εἰς τάς «πηγάς τῶν ὑδάτων», εἰς τάς πηγάς τοῦ ποταμοῦ, ὁ ὁποίος ἀναβλύζει κάτωθεν τοῦ θρόνου σου. Τά θεία σου λόγια, τά ρήματα τῆς αἰωνίου ζωής θά μέ ὁδηγήσουν διά νά φθάσω ἀσφαλῶς μίαν ἡμέραν ἐκεῖ. Ὦ Κύριέ μου! Μή μέ ἀφήνῃς νά παρασυρθῶ ἀπό τό ρεῦμα τῆς ἁμαρτίας, ἀπό τάς ματαίας καί ἁμαρτωλάς ἐπιθυμίας τῆς παρούσης ζωῆς. Αὔξανε τήν δίψαν τῆς ψυχῆς μου καί κάνε μέ νά ποθῶ ὁλονέν καί περισσότερον νά φθάσω ἀσφαλῶς μίαν ἡμέραν ἐνώπιον τοῦ θρόνου σου, διά νά ἱκανοποιήσω ὅλους τούς πόθους μου καί ὅλας τάς ἐπιθυμίας μου ἐκεῖ, «ἐπί τάς πηγάς τῶν ὑδάτων»! Ἀμήν.
( Ἀπό τό βιβλίο τοῦ Ἀρχ.Χριστοφ.Παπουτσοπούλου «Λόγοι τῆς Χάριτος», ἔκδοση «Ο ΣΩΤΗΡ»)
