ΚΕΙΜΕΝΟ
«Καί οὐκ ἔστι κτίσις ἀφανής ἐνώπιον αὐτοῦ, πάντα δέ γυμνά καί τετραχηλισμένα τοῖς ὀφθαλμοῖς αὐτοῦ, πρός ὅν ἡμῖν ὁ λόγος.»
ΕΡΜΗΝΕΙΑ
«Καί δέν ὑπάρχει κανέν κτίσμα ἀφανές καί ἀόρατον ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, ἀλλ’ ὅλα εἶναι γυμνά καί ξεσκεπασμένα εἰς τά μάτια ἐκείνου, πρός τόν ὁποῖον θά δώσωμεν λογαριασμόν καί ἀπολογίαν διά τάς πράξεις μας.» ( Ἀπό τήν «ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ ΜΕΤΑ ΣΥΝΤΟΜΟΥ ΕΡΜΗΝΕΙΑΣ» τοῦ Π.Ν.Τρεμπέλα, ἔκδοση «Ο ΣΩΤΗΡ»)
ΣΧΟΛΙΟ
Ὁ ἔνοχος ζητεῖ μέρος διά νά κρυβῇ. Καί ὁ ἁμαρτωλός δέν θέλει κατ’ οὐδένα τρόπον νά γίνουν γνωσταί αἱ ἁμαρτωλαί του πράξεις. Φεύγει εἰς χώρας μακρυνάς ὁ ἐγκληματίας• καί ὁ παραβάτης τῶν νόμων προσπαθεῖ νά συγκαλύψῃ τάς παρανομίας του. Καί μένουν λοιπόν εἰς τούς ἀνθρώπους ἄγνωστα καί μυστηριώδη πλήθη ἐγκλημάτων καί παρεκτροπῶν καί παρανομιῶν. Ἀλλά τί σημασίαν ἔχει αὐτό; ἐάν οἱ ἄνθρωποι δέν γνωρίζουν τά ἔργα μας -εἴτε καλά εἶναι αὐτά, εἴτε κακά- ποῖος ἠμπορεῖ νά ἀποφύγῃ τό ἀκοίμητον βλέμμα τοῦ Θεοῦ; Ὁ θεόπνευστος Ἀπόστολος τό γνωρίζει αὐτό πολύ καλά καί τό διατυπώνει μέ ἔκφρασιν ζωηράν καί παραστατικήν: «Ζῶν ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ…, καί κριτικός ἐνθυμήσεων καί ἐννοιῶν καρδίας, καί οὐκ ἔστι κτίσις ἀφανής ἐνώπιον αὐτοῦ, πάντα δέ γυμνά καί τετραχηλισμένα τοῖς ὀφθαλμοῖς αὐτοῦ, πρός ὅν ἡμῖν ὁ λόγος» (Εβρ. δ’ 12-13). Δέν ὑπάρχει κανέν κτίσμα ἀφανές καί ἀόρατον ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ. Ὁ λόγος του εἶναι ζωντανός καί δραστικός καί ἔχει τήν δύναμιν νά ἐρευνᾷ καί νά κρίνῃ καί αὐτάς ἀκόμη τάς ἀφανεῖς σκέψεις καί ἰδέας τῆς ἀνθρωπίνης καρδίας. Ὅλα εἶναι γυμνά καί ξεσκεπασμένα ἐμπρός εἰς τά μάτια τοῦ παντογνώστου Θεοῦ, πρός τόν ὁποῖον μίαν ἡμέραν θά δώσωμεν λογαριασμόν καί ἀπολογίαν διά τάς πράξεις μας.
Ὤ, ναί! Ὁ οὐρανός καί ἡ γῆ, τά ὕψη τῶν βουνῶν καί οἱ βυθοί τῶν θαλασσῶν, τά δάση καί αἱ ἐρημίαι, ὁ παράδεισος καί ο ᾃδης, εἶναι ὁλοφάνερα καί γνωστά εἰς ὅλας τῶν τάς λεπτομερείας ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ. Γνωρίζει αὐτός καί «τά κρύφια τῆς καρδιᾶς μας», βλέπει καί «τούς διαλογισμούς μας ἀπό μακροόθεν» (Ψαλμ. ρλη’ 2). Ἡ καρδία μας, μέ ὅλους τούς πόθους της καί τά μυστικά τῆς, μέ τούς ὁραματισμούς της διά τό μέλλον, μέ τάς αἰσιοδοξίας ἤ τάς μελαγχολίας της, εἶναι ὡς βιβλίον ἀνοικτόν ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ. Ὅσον καί ἄν ἡμεῖς προσπαθοῦμεν νά τήν κρατῶμεν κλεισμένην, ὥστε οἱ ἄλλοι ἄνθρωποι νά μή ἠμποροῦν νά μάθουν τί ὑπάρχει εἰς αὐτήν, ὅμως ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ εἶναι γνωστή καί φανερά.
«Οὐκ ἔστι κτίσις ἀφανής ένάπιον αὐτοῦ»
Πράγματι, ποῖος ἠμπορεῖ νά ξεφύγη ἀπό τό νά τόν βλέπῃ καί νά τόν παρακολουθῇ τό ἀκοίμητον βλέμμα τοῦ Θεοῦ; Οὔτε ἡ νύκτα ἠμπορεῖ νά μᾶς σκεπάσῃ οὔτε ἡ ἀπόστασις ἠμπορεῖ νά μᾶς ἀποκρύψη ἀπό τήν συνεχῆ παρακολούθησιν τῆς θείας παρουσίας. Ὅπως λέγει ὁ σοφός παροιμιαστῆς τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης «ἐνώπιόν εἰσι τῶν τοῦ Θεοῦ ὀφθαλμῶν ὁδοί ἀνδρός, εἰς δέ πάσας τάς τροχιάς αὐτοῦ σκοπεύει» (Παροιμ. ε’ 21). Ὅπου καί ἄν πηγαίνωμεν, ὅ,τι καί ἄν κάμνωμεν, ὁ Θεός τά γνωρίζει.
Ἀδελφέ μου, ἔχεις σκεφθῇ τήν μεγάλην αὐτἠν ἀλήθειαν καί ἔχεις ἐμβαθύνει εἰς αὐτήν ὅσον πρέπει; Ἡμέραν καί νύκτα εὑρισκόμεθα ὑπό τήν συνεχῆ παρακολούθησιν τοῦ Θεοῦ. Εἶναι ὡς νά μᾶς παρακολουθοῦν ἀναρίθμητα μάτια καί νά βλέπουν ὅλα ὅσα πράττομεν καί ἐνεργοῦμεν, ὅλα ὅσα σκεπτόμεθα καί ἐπιθυμοῦμεν. Ἀναρίθμητα μάτια. Ὄχι ἀνθρώπων, ἀπό τά ὁποῖα ἠμποροῦμεν ἐπί τέλους νά κρύβωμεν ὄχι μάτια ἀγγέλων, οἱ ὁποῖοι μετά προσοχῆς πολλῆς παρακολουθοῦν ὅσα συμβαί¬νουν εἰς τήν γῆν· ἀλλά τό μάτι τοῦ Θεοῦ, ἀπό τό ὁποῖον κανείς ἀπολύτως δέν ἠμπορεῖ νά κρυβῇ. Καί τό μάτι αὐτό τοῦ Θεοῦ, το ακοιμητον, βλεπει καί γνωριζει λεπτομερως δλα τα καλα εργα, ὅσα ενεργει ο ἄνθρωπος, Ἀλλά καί ὅλα τά ἁμαρτωλά καί παράνομα, ὅσα συντελοῦνται εἰς τό πρόσωπον τῆς γῆς. Ὅλα τά βλέπει, ὅλα τά γνωρίζει καί ὅλα τά ἐνθυμεῖται, διά νά ἀποδώσῃ μίαν «ἡμέραν εἰς κάθε ἄνθρωπον συμφώνως μέ τά ἔργα του.
Ὦ Κύριε! Ὅταν σκέπτωμαι ὅτι μέ παρακολουθεῖς συνεχῶς καί ὅτι γνωρίζεις ἐν πάσῃ λεπτομερείᾳ ὅλα ὅσα ἔχω διαπράξει ἁμαρτωλά κατά τόν χρόνον τῆς ζωῆς μου· ὅταν ἀναλογίζωμαι ὅτι γνωρίζεις τά ἐλατήρια τῶν πράξεών μου καί τῶν ἐνεργειῶν μου· ὅτι βλέπεις καί αὐτούς ἀκόμη τούς διαλογισμούς μου ἀπό μακρόθεν, ἐντροπή καί αἰσχύνη μέ καταλαμβάνει καί κύπτω τήν κεφαλήν, μή τολμῶν νά ἀτενίσω εἰς τό ὕψος τῆς δόξης σου καί τῆς ἁγιότητάς σου. Ἀλλά, φιλάνθρωπε Κύριε, γνωρίζεις ἐπίσης καί τά αἰσθήματα τῆς μετανοίας τά ὁποῖα δημιουργοῦνται εἰς τήν ψυχήν μου- βλέπεις πόσον ἀηδιάζω τόν ἐαυτόν μου δι’ ὅσα ἀντίθετα πρός τό πανάγιον θέλημά σου διαλογίζομαι καί ἐνεργῶ. Δι’ αὐτό μέ ἐμπιστοσύνην πολλήν καταφεύγω εἰς τό ἔλεός σου καί προσπίπτω ἐνώπιον τοῦ θροόνου τῆς ἁγιοσύνης σου. Σύ, Κύριε, πού γνωρίζεις «τά ἔσχατα καί τά ἀρχαῖα», μή ὑπολογίσῃς ὅσα κακά καί ὅσας ἁμαρτίας ἔχω διαπράξει μέχρι σήμερον. Δός μου τήν χάριν σου γιά νά συμπεριφέρομαι πάντοτε συμφώνως μέ τό πανάγιον θέλημά σου ὥστε νά μή ἀποστρέφῃς τό πρόσωπόν σου ἀπ’ ἐμοῦ ἕνεκα τῶν ἁμαρτιῶν μου· Ἀλλά, μέ ἀγάπην πατρικήν παρακολουθῶν τά βήματα τῆς ἐπιγείου μου πορείας, νά χαίρῃς βλέπων με νά συμμορφώνωμαι πάντοτε πρός τάς ἁγίας σου ἐντολάς καί νά πράττω ὅσα εἶναι εὐάρεστα ἐνώπιον τῆς μεγαλοσύνης σου. Ἀμήν.
( Ἀπό τό βιβλίο τοῦ Ἀρχ.Χριστοφ.Παπουτσοπούλου «Λόγοι τῆς Χάριτος», ἔκδοση «Ο ΣΩΤΗΡ»)
