ΚΕΙΜΕΝΟ
«Τί γάρ μοι ὑπάρχει ἐν τῷ οὐρανῷ, καί παρά σέ τί ἠθέλησα ἐπί τῆς γῆς; Ἐξέλιπεν ἡ καρδία μου καί ἡ σάρξ μου, ὁ Θεός τῆς καρδίας μου καί ἡ μερίς μου ὁ Θεός εἰς τόν αἰῶνα.»
ΕΡΜΗΝΕΙΑ
” Διότι τί ἄλλο ἔχω καί τί ἄλλο ὑπάρχει δι’ ἐμέ εἰς τόν οὐρανόν ἐκτὀς ἀπό σέ; Καί τί ἄλλο θά ἦτο ἱκανόν νά μέ θέλξῃ καί νά ἑλκύσῃ τήν θέλησίν μου ἐπί τῆς γῆς, ὅταν εὑρίσκωμαι πλησίον σου καί κατέχω σε; Ἡ καρδία μου καί ἡ σάρξ μου από τάς κακοπαθείας καί τόν προσεγγίζοντα θάνατον έκλείπουν καί μαραίνονται. Τί μέ τοῦτο; Ὁ Θεός εἶναι ὁ πόθος τῆς καρδίας μου καί ὁ Θεός εἶναι τό αἰώνιον καί ἀναφαίρετον μερίδιον τῆς κληρονομίας μου. Τί ἀλλο θέλω; Καί τί ἔχω νά φοβηθῷ;” (Ἀπό τήν “Παλαιά Διαθήκη μετά συντόμου ἑρμηνείας” τ.10ος, ἔκδοση “Ο ΣΩΤΗΡ”).
ΣΧΟΛΙΟ
” Αἴσθημα βαθείας εὐλαβείας καί ὁλοψύχου ἀφοσιώσεως πρός τόν Θεόν ἐκφράζουν οἱ λόγοι αὐτοί τοῦ ψαλμωδοῦ. Ἡ ψυχή του εἶναι κατασυγκεκινημένη ἀπό τό πέλαγος τῶν εύεργεσιῶν, ἀπό τάς ἀναριθμήτους ἐκδηλώσεις τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ. Καί εἰς μίαν στιγμήν ἐξάρσεως, ὅταν ἡ καρδία του ὑπερεκχειλίζῃ ἀπό εὐγνωμοσύνην καί ἀφοσίωσιν, δέν εὑρίσκει ἄλλας λέξεις διά νά ἐκφρασθῇ παρά μόνον αὐτάς. « Τί μοι ὑπάρχει ἐν τῷ οὐρανῷ, καί παρά σέ τί ἠθέλησα ἐπί τῆς γῆς;… ὁ Θεός τῆς καρδίας μου καί ἡ μερίς μου ὁ Θεός εἰς τόν αἰώνα». Τί ἄλλο ἔχω καί τί ἄλλο πολυτιμότερον ὑπάρχει δι’ ἐμέ εἰς τόν οὐρανόν, Θεέ μου, ἐκτός ἀπό σέ; Ἀλλά καί εἰς τήν γῆν, τί ἄλλο θά ἦτο ἱκανόν νά θέλξῃ τήν καρδίαν μου καί νά ἐλκύσῃ τήν θέλησίν μου; Σύ εἶσαι ὀ βαθύτερος πόθος τῆς καρδίας μου. Σύ εἶσαι τό αἰώνιον καί ἀναφαίρετον μερίδιον τῆς κληρονομίας μου. Τί ἄλλο θέλω καί τί ἔχω πλέον νά φοβηθῶ; «Τί μοι ὑπάρχει ἐν τῷ οὐρανῷ, καί παρά σέ τί ἠθέλησα ἐπί τῆς γῆς;». Πράγματι, οἰ λόγοι αὐτοί εἶναι ἀπό τούς πλέον γλυκεῖς καί τρυφερούς λόγους πού ἀπαντοῦν εἰς τήν Ἁγίαν Γραφήν καί μέ τούς ὁποίους ἡ ἀνθρώπινη ψυχή ἀπευθύνεται πρός τόν Δημιουργόν, πρός τόν Πατέρα της, πρός τόν Σωτῆρα καί Λυτρωτή της.
Τί λέγεις, φίλη ψυχή; Ἠμπορεῖς καί σύ νά ἐπαναλάβῃς τούς λόγους αὐτούς καί νά ἐπιβεβαιώσῃς ὅτι ὁ Θεός εἶναι τό πρόσωπον τῆς πλήρους ἀγάπης σου, πρός τόν ὁποῖον στρέφονται οἱ βαθύτεροι καί εὐγενέστεροι πόθοι σου; Εἶσαι ἆρα γε εἰς θέσιν νά διακηρύξῃς καί σύ, ὅτι εἰς ὅλην τήν γῆν καί εἰς αὐτόν τόν οὐρανόν δέν ὑπάρχει τίποτε ἄλλο πού νά σέ ἐλκύῃ καί νά σέ ἐνδιαφέρῃ περισσότερον; Ζῆς ἐν μέσω τῆς οἰκογενείας σου. Σέ περιβάλλουν προσφιλῆ πρόσωπα μέ τά ὁποῖα σέ συνδέουν στενοί δεσμοί συγγενείας. Δικαίως ἀπαιτοῦν τήν ἀγάπην σου. Καί σύ, κατά νόμον φυσικόν, Ἀλλά καί σύμφωνα μέ τήν θείαν ἐντολήν, τούς τήν παρέχεις. Ἀγαπᾷς τούς γονεῖς οἱ ὁποῖοι σέ ἔφεραν εἰς τήν ἐπίγειον ζωήν. Ἀγαπᾷς τάς τρυφεράς ὑπάρξεις εἰς τάς ὁποίας σύ μετέδωκες τήν ζωήν. Αίσθάνεσαι στοργήν πρός τό πρόσωπον πού εἶναι ὁ σύντροφος τοῦ βίου σου καί περιβάλλεις μέ εἰλικρινῆ ἀγάπην πολλούς ἄλλους ἀνθρώπους. Εἰς τάς ἡσύχους ὅμως στιγμάς τῆς αὐτοσυγκεντρώσεως καί τῆς περισυλλογῆς σου θέσε τό ἐρώτημα αὐτό καί εἰπέ: ἠμπορῶ καί ἐγώ νά ἐπαναλάβω τούς λόγους τοῦ θεόπνευστου ποιητοῦ; Ἤ μήπως ἡ πρός τόν Θεόν ἀγάπη μου ἐπισκιάζεται καί ὀλιγοστεύει ἀπό τήν ἀγάπην πού τρέφω πρός τά προσφιλῆ μου πρόσωπα; Ὤ! ἐάν ὁ Θεός δέν ἀποτελῇ τό κέντρον τῆς ἀγάπης μας, δέν ἠμποροῦμεν οὐδέ τούς ἀνθρώπους νά ἀγαπῶμεν εἰλικρινῶς. Ἡ ἀληθινή πρός τούς ἀνθρώπους ἀγάπη εἶναι ἀπόρροια καί συνέπεια τῆς ἐγκαρδίου, τῆς ὁλοψύχου ἀγάπης μας πρός τόν Θεόν.
Τί καί ἄν οἱ ἄλλοι δίδουν τήν ἀγάπην τῶν εἰς τά πρόσκαιρα καί ἐφήμερα τοῦ κόσμου τουύτου ἀγαθά; Τί καί ἄν ἀφήνουν νά ἀναπτύσσεται εἰς τήν ψυχήν των ἀγάπη ἔνοχος καί τυραννική, ἡ ὁποία ξερριζώνει ἀπό αὐτήν κάθε ἀνώτερον πνευματικόν αἴσθημα ἀληθινῆς ἀγάπης καί τούς καθιστᾷ ὑπάρξεις δυστυχεῖς; Δέν ἠμποροῦν αὐτοί νά ἐπαναλάβουν τούς λόγους «τί μοι ὑπάρχει ἐν τῷ οὐρανῷ, καί παρά σέ τί ἠθέλησα ἐπί τῆς γῆς;».
Ἡ ἀδιαμφισβήτητος ἀλήθεια εἶναι μία καί μόνη. Ὅταν εἰς τήν ψυχήν τοῦ ἀνθρώπου ὑπάρχει ζωηρόν τό αἴσθημα τῆς ἀγάπης πρός τόν Θεόν ὅταν ἡ φωνή τῆς συνειδήσεως μαρτυρῇ ὅτι πράγματι τίποτε ἄλλο δέν εἶναι πολυτιμότερον καί προσφιλεέστερον παρά μόνον ὁ Θεός τότε, καί μόνον τότε, ὁ ἄνθρωπος εἶναι εἰρηνικός καί εὐτυχής. Ἄς πλέουν ἄλλοι εἰς ὠκεανούς φανταστικῆς εὐτυχίας. Ἄς ἀπολαμβάνουν ἄλλοι τά ἀγαθά τῆς παρούσης ζωῆς. Διά τόν ἄνθρωπον πού ἔχει ἐγκαταστήσει εἰς τήν καρδίαν του τήν ἀγάπην πρός τόν Θεόν, ὁ Θεός καί τό θέλημά του εἶναι τό κέντρον τῶν σκέψεων, τό ἀντικείμενον τῶν πόθων του, ἡ ἀκατάβλητος δύναμις τῶν ἐνεργειῶν του. Μέ τήν ἀγάπην τοῦ Θεοῦ ἄσβεστον εἰς τήν ψυχήν του καί ὁλονέν αὐξανμένην καί θερμαινομένην, δέν θλίβεται ὑπερμέτρως εἰς τάς θλίψεις. Δέν ὑπερεκτιμᾷ τάς ἐπιτυχίας του. Δέν δελεάζεται ἀπό τά εὐχάριστα τῆς παρούσης ζωῆς. Ὁ Θεός εἶναι διά τόν ἀνθρωπον αὐτόν τό ὕψιστον ἀγαθόν, ἡ πηγή πάσης τέρψεως καί χαρᾶς πνευματικῆς, τό πρόσωπον τό ὁποῖον τόν εὐφραίνει καί τόν παρηγορεῖ καί ὅταν ἀκόμη θλίβεται καί πονῇ. Μέ τήν ψυχήν ἐστραμμένην πρός τόν Θεόν τοῦ οὐρανοῦ, έπαναλαμβάνει καί πραγματοποιεῖ τούς λόγους τοῦ ψαλμωδοῦ: «Ὁ Θεός τῆς καρδίας μου καί ἡ μερίς μου ὁ Θεός εἰς τόν αἰῶνα».
Ὦ Κύριε, Κύριε! Αὐτήν τήν ἀγάπην τήν θερμήν, τήν ὁλόψυχον, χάρισε καί εἰς ἡμᾶς. Κανέν πρόσωπον καί κανέν πρᾶγμα τοῦ κόσμου αὐτοῦ ἄς μή μᾶς δελεαζῃ καί ἄς μή γίνεται ἐμπόδιον διά νά σέ ἀγαπῶμεν μέ ὅλην μας τήν ψυχήν καί ὅλην μας τήν καρδίαν. Ἄναβε, Κύριε, ὁλονέν καί περισσότερον εἰς τήν ψυχήν μας τήν φλόγα τῆς ἀγάπης μας πρός σέ, καί εἰς τήν φλόγα αὐτήν κάμε νά καοῦν ὅλα τά ἄλλα αἰσθήματα τά ὁποῖα εἶναι ξένα καί ἀντίθετα πρός τό ἅγιον θέλημά σου. Ἀξίωσέ μας, Κύριε, νά πραγματοποιήσωμεν καί ἡμεῖς τούς λόγους τοῦ ψαλμωδοῦ καί μέ τήν μαρτυρίαν τῆς συνειδήσεως ἀκατάγνωστον νά ἠμποροῦμεν καί ἡμεῖς νά λέγωμεν: «τί μοι ὑπάρχει ἐν τῷ οὐρανῷ, καί παρά σέ τί ἠθέλησα ἐπί τῆς γῆς;… ὁ Θεός τῆς καρδίας μου καί ἡ μερίς μου ὁ Θεός εἰς τόν αἰῶνα».
( Ἀπό τό βιβλίο τοῦ Ἀρχ.Χριστοφ.Παπουτσοπούλου «Λόγοι τῆς Χάριτος», ἔκδοση «Ο ΣΩΤΗΡ»)
