ΚΕΙΜΕΝΟ
«Ραντιεῖς με ὑσσώπῳ, καί καθαρισθήσομαι· πλυνεῖς με, καί ὑπέρ χιόνα λευκανθήσομαι.»
ΕΡΜΗΝΕΙΑ
«Θά μέ ραντίσῃς σύ μέ τό ἔλεος καί τήν χάριν σου ὡσάν διά ραντιστηρίου ἐκ κλώνων ὑσσώπου καί θά καθαρισθῶ· θά μέ πλύνῃς καί θά λευκανθῶ γινόμενος λευκότερος καί ἀπό τήν χιόνα.» (Ἀπό τήν “Παλαιά Διαθήκη μετά συντόμου ἑρμηνείας” τ.10ος, ἔκδοση “Ο ΣΩΤΗΡ”).
ΣΧΟΛΙΟ
«Ἦτο πολύ βαθεῖα ἡ λύπη τοῦ ψαλμωδοῦ. Εἶχε διαπράξει διπλοῦν ἁμάρτημα. Ἐσπίλωσε τήν τιμήν καί τήν ὑπόληψιν ἑνός πιστοῦ καί ἀφωσιωμένου ὑπηκόου του. Καί ἐπηύξησε τήν ἐνοχήν του, ἀφαιρέσας μέ τρόπον δόλιον τήν ζωήν του. Καί ὅμως, δέν εἶχε συναισθανθῇ τό βάρος τῆς διπλῆς ἁμαρτίας του. Ἦλθεν ὅμως ἡ στιγμή κατά τήν ὁποίαν ἄλλος προφήτης ἀπεστάλη ἀπό τόν Θεόν καί ὑπέδειξεν εἰς τόν ἁμαρτήσαντα τήν βαρεῖαν ἐνοχήν του. «Τί ὅτι ἐφαύλισας (περιφρόνησες καί κατεπάτησες) τόν λόγον Κυρίου τοῦ ποιῆσαι τό πονηρόν ἐν ὀφθαλμοῖς αὐτοῦ;» (Β’ Βασιλ. ιβ’ 9). 0ἱ λόγοι αὐτοί ἤγγισαν τήν ψυχήν τοῦ ἐνόχου καί τόν ἔκαμαν νά αἰσθανθῇ τήν βαρεῖαν ἐνοχήν. Συντετριμμένος καί τεταπεινωμένος ἀναφωνεῖ: «Ἡμάρτηκα τῷ Κυρίῳ». Καί ἡ συναίσθησις αὐτή τόν κάμνει νά συνθέτῃ ψαλμούς εἰλικρινοῦς μετανοίας καί νά ἀπευθύνῃ κραυγήν θερμῆς ἱκεσίας πρός τόν ἐλεήμονα καί πανοικτίρμονα Θεόν. « Ἐλέησόν με», κράζει καί ἱκετεύει, χύνων ποταμούς δακρύων. «Τό πονηρόν ἐνώπιόν σου ἐποίησα». Ἔγινα παραβάτης τῶν ἐντολῶν σου. Ἐμόλυνά τήν ψυχήν μου μέ τήν διπλῆν ἁμαρτίαν. Σύ μόνος ἠμπορεῖς νά μέ καθαρίσῃς καί νά μέ ἀπαλλάξῃς ἀπό πᾶσαν ἐνοχήν. Σύ μόνος «ραντιεῖς με ὑσσώπῳ, καί καθαρισθήσομαι· πλυνεῖς με, καί ὑπέρ χιόνα λευκανθήσομαι». Σύ μόνος ἡμπορεῖς νά μέ πλύνῃς καί νά μέ καθαρίσῃς ἀπό τήν ἐνοχήν τῶν ἁμαρτιῶν μου, ὅσον μεγάλαι καί ἄν εἶναι. Καί ἐγώ τότε θά γίνω λευκότερος καί ἀπό τήν χιόνα.
«Πλυνεῖς με, καί ὑπέρ χιόνα λευκανθήσομαι»
Ἀλλά, ἀδελφέ μου, ποῖος ἀπό ἡμᾶς δέν ἔχει ἀπόλυτον ἀνάγκην νά ἐπαναλαμβάνῃ τούς λόγους αὐτούς τῆς μετανοίας καί νά ζητῇ τό ἔλεος καί τήν συγγνώμην ἀπό τόν Θεόν; Μήπως μόνον ὁ Δαβίδ παρέβη τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, ὥστε νά ἀνακράζῃ μέ πόνον ψυχῆς τό «ἐλέησόν με»; Ὤ, πρέπει νά εἶναι κανεἰς πωρωμένος, πρέπει νά μή ἔχῃ ἐπίγνωσιν τῆς πνευματικῆς του καταστάσεως διά νά νομίζῃ ὅτι δέν ἔχει ἀνάγκην τοῦ θείου ἐλέους, δέν ἐχει ἀνάγκην μετανοίας. Μία πρόχειρος ἔρευνα τῆς συνειδήσεώς μας, ἕνας στοιχειώδης ἀπολογισμός τῶν πράξεών μας καί τῶν λόγων μας, τῶν αἰσθημάτων καί τῶν διανοημάτων μας, θά μᾶς παρουσιάσῃ εἰκόνα ἀηδῆ καί ἀποκρουστικήν. Θά ἴδωμεν τότε τήν ψυχήν μας λερωμένην καί ἀκάθαρτον. Τά στίγματα τῆς ἁμαρτίας, αἱ πληγαί τάς ὁποίας αὐτή προκαλεῖ, ἔχουν συντελέσει ὥστε νά ἀναδίδεται ἀπό τό ἐσωτερικόν μας ἀπόπνοια κατ’ ἐξοχήν δυσάρεστος ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ. Τί ἠμποροῦμεν ἡμεῖς νά κάμωμεν, διά νά καθαρισθῇ ἡ ψυχή μας; Τί ἄλλο ἀπό τό νά προσπέσωμεν ἐν μετανοίᾳ ἐνώπιον τοῦ ἅγιου Θεοῦ καί, ζητοῦντες τό ἔλεός του, νά τοῦ εἴπωμεν: Ἡμάρτησα ἐνώπιόν σου. Τό πονηρόν ἐνώπιόν σου ἐποίησα. Εἶναι πλῆθος πολύ αἱ ἁμαρτίαι μου, Κύριε, ἀπό τάς ὁποίας μόνον σύ ἡμπορεῖς νά μέ καθαρίσῃς. Σύ μόνος θά μέ ραντίσῃς μέ τό ἔλεός σου διά νά καθαρισθῶ. Σύ θά μέ πλύνης μέ τήν ἁγιαστικήν σου χάριν, ὥστε ἡ ψυχή μου νά καθαρισθῇ ἀπό τήν ἁμαρτίαν καί νά γίνῃ λευκοτέρα καί καθαρωτέρα καί ἀπό αὐτήν τήν χιόνα.
Ἀλλά μέ τί θά μᾶς πλύνῃ ὁ Κύριος διά νά ἀποβάλωμεν τόν ρύπον τῶν ἁμαρτιῶν μας καί νά γίνωμεν λευκότεροι ἀπό τήν χιόνα; Τό μέσον διά τοῦ ὁποίου ἐκαθαρίζοντο, συμβολικῶς, οἱ Ἰσραηλίται τήν παλαιάν ἐποχήν ἦτο κυρίως τό αἷμα τῶν ζώων πού ἐθυσιάζοντο καί μέ τό ὁποῖον ὁ ἀρχιερεύς ἐρράντιζε τόν λαόν. Διά τόν ἰδικόν μας ὅμως καθαρισμόν ἀπό τήν ἁμαρτίαν δίδεται αἷμα ἀπείρου ἀξίας: τό αἷμα τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ.
Ὁ ἀναμάρτητος Ὑιοός τοῦ Θεοῦ ἐθυσιάσθη ἐπί τοῦ σταυροῦ, «ἵνά ταῖς ἁμαρτίαις ἀπογενόμενοι τή δικαιοσύνη ζήσωμεν» (Α’ Πετρου β’ 24). Προσέφερε τήν σταυρικήν θυσίαν διά νά ἐλευθερωθῶμεν ἡμεῖς ἀπό τήν ἐνοχήν τῆς ἁμαρτίας καί κόψωμεν κάθε σύνδεσμον μέ αὐτήν, διά νά ζήσωμεν εἰς τό ἐξῆς ἐργαζόμενοι τήν δικαιοσύνην καί πᾶσαν ἀρετήν.
Τό σκέπτεσαι αὐτό, ἀδελφέ μου; Ἡ ἀκάθαρτος ψυχή μας δέν ἠμπορεῖ νά καθαρισθῇ μέ κανέν ἄλλο μέσον, παρά μέ τό αἷμα τοῦ Χριστοῦ τό πανάγιον, τό ὁποῖον ἐχύθη ἐπάνω εἰς τόν σταυρόν. Αὐτό τό αἷμα ἔχει τήν δύναμιν νά ἐξαλείφῃ πᾶσαν ἐνοχήν, νά θεραπεύῃ τάς πληγάς τῆς ψυχῆς μας πού τάς ἐπροκάλεσεν ἡ ἁμαρτία. Τό αἷμα τοῦ Χριστοῦ ἔχει τήν δύναμιν νά μεταβάλῃ τήν πλέον δυσώδη καί βρωμεράν ψυχήν εἰς κρίνον ἁγιότητος. Αὐτό τό πανάγιον αἷμα ἐσυγχώρησεν ἁμαρτωλούς, ἀνεγέννησεν ἀσώτους, ἀνέσυρεν ἀπό τόν ᾃδην καταδίκους καί τούς κατέστησε πολίτας τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν. Ἐσυγχώρησε ληστάς καί τούς εἰσήγαγεν εἰς τόν Παράδεισον. Αὐτό τό ἀτίμητον αἷμα τοῦ Ὑιοῦ τοῦ Θεοῦ ἔχει τήν δύναμιν νά πλύνῃ καί τάς ἰδικάς μας ψυχάς, ὅταν ἡμεῖς καταφεύγωμεν εἰς τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ διά τοῦ θείου μυστηρίου τῆς μετανοίας καί ἐξομολογήσεως. Τό αἷμα τοῦ Λυτρωτοῦ μας θά μᾶς ἀπαλλάξῃ ἀπό κάθε ρύπον καί μολυσμόν καί θά μᾶς ἀναδείξῃ λαμπροτέρους καί ἀπό αὐτήν τήν χιόνα. «Ραντιεῖς με ὑσσώπῳ, καί καθαρισθήσομαι πλυνεῖς με, καί ὑπέρ χιάνα λευκανθήσομαι».
Ἁμαρτωλοί καί ἡμεῖς, Κύριε, παραβάται τῶν ἁγίων σου ἐντολῶν ἀπό τά χρόνια τῆς νεότητάς μας μέχρι σήμερον, ἔχομεν ἀνάγκην τοῦ ἐλέους σου καί τῆς χάριτός σου. Τό πάντιμον αἷμα σου μόνον ἠμπορεῖ νά μᾶς ἀπαλλάξῃ ἀπό τήν ἐνοχήν τῶν πράξεών μας καί νά καθαρίσῃ τήν συνείδησίν μας. Τό πιστεύομεν, Κύριε, καί τό διακηρύττομεν, ὅτι λυτρούμεθα «οὐ φθαρτοῖς, ἀργυρίῳ ἡ χρυσίῳ, ἀλλά τιμίῳ αἵματι ὡς ἀμνοῦ ἀμώμου καί ἀσπίλου Χριστοῦ». Δι’ αὐτό προσπίπτοντες ἐνώπιον τοῦ θρόνου τῆς μεγαλωσύνης σου, παρακαλοῦμεν καί ἱκετεύομεν τήν πατρικήν σου ἀγάπην «ἁμαρτίας νεότητος καί ἀγνοίας ἡμών μή μνησθῇς». Δεῖξαι καί εἰς ἡμᾶς τό ἔλεός σου. Χάρισαί μας τήν ἄφεσιν καί τήν συγγνώμην. Καθάρισε, Κύριε, τόν ρύπον τῆς ψυχής μας, καί σώσε μας ὡς φιλάνθρωπος. Ἀμήν».
( Ἀπό τό βιβλίο τοῦ Ἀρχ.Χριστοφ.Παπουτσοπούλου «Λόγοι τῆς Χάριτος», ἔκδοση «Ο ΣΩΤΗΡ»)
