ΚΕΙΜΕΝΟ
«Ὡς λυπούμενοι ἀεί δέ χαίροντες, ὡς πτωχοί πολλούς δέ πλουτίζοντες, ὡς μηδέν ἔχοντες καί πάντα κατέχοντες.»
ΕΡΜΗΝΕΙΑ
Λόγῳ τῶν δοκιμασιῶν μας αὐτῶν μᾶς νομίζουν βυθισμένους εἰς λύπην, ἡμεῖς ὅμως πάντοτε χαίρομεν. Θεωρούμεθα ὡς πτωχοί, ἡμεῖς ὅμως κάμνομεν πολλούς πλουσίους μέ πνευματικούς και οὐρανίους θησαυρούς. Παρουσιαζόμεθα σάν νά μή ἔχωμεν τίποτε, καί ὅμως κατέχομεν ὅλα. ( Ἀπό τήν «ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ ΜΕΤΑ ΣΥΝΤΟΜΟΥ ΕΡΜΗΝΕΙΑΣ» τοῦ Π.Ν.Τρεμπέλα, ἔκδοση «Ο ΣΩΤΗΡ»)
ΣΧΟΛΙΟ
Ὅταν ἔγραφε τά λόγια αὐτά ὁ μέγας τοῦ Χριστοῦ ἀπόστολος Παῦλος, εἶχε πολλάς ἀφορμάς διά νά λυπήται. Οἱ κίνδυνοι τούς ὁποίους συνεχῶς διέτρεχεν, οἱ διωγμοί τούς ὁποίους καθημερινῶς ἀντιμετώπιζεν, αἱ στερήσεις τάς ὁποίας ὑπέμενεν, ἡ πείνα καί ἡ δίψα καί αἱ ἀσθένειαι καί ὁ σκόλοψ, φυσικόν ἦτο νά τόν στενοχωροῶν. Αἱ ἁμαρτίαι τῶν Χριστιανῶν ἔπειτα, ἡ φροντίς καί ἡ μέριμνα διά τήν πρόοδον τῶν Ἐκκλησιῶν, αὐτά καί τόσα ἄλλα ἦσαν αἱ πηγαί, ἀπό τάς ὁποίας ἀνέβλυζεν ἡ λύπη.
Ἀλλ’ ἐδῶ εἶναι τό θαυμαστόν, ὅτι τόσον ὁ Παῦλος ὅσον καί οἱ ἄλλοι ἀπόστολοι τοῦ Χριστοῦ, ἄν καί ἐδοκίμαζαν θλίψεις πολλάς καί εἶχον ἑπομένως ἀφορμάς διά νά λυποῦνται, ὅμως δέν ἦσαν λυπούμενοι, ἀλλ’ «ὡς λυπούμενοι». Ὄχι ὅτι δέν ᾐσθάνοντο τήν ὀδύνην τῶν θλιβερῶν γεγονότων καί περιστατικῶν εἰς τούς καθημερινούς ἀγῶνας των. Ἄνθρωποι ἦσαν καί αὐτοί, ὅμοιοι μέ ἡμᾶς. Ἀλλ’ ἡ λύπη δέν ἐκυριάρχει εἰς τό ἐσωτερικόν τῆς ψυχῆς των, δέν ἐθόλωνε τήν σκέψιν των, δέν εἶχε τήν δύναμιν νά μαράνῃ τήν πίστιν καί τήν ἐλπίδα τῶν πρός τόν Θεόν. Ἦσαν οἱ ἄνθρωποι εἰς τήν ψυχήν τῶν ὁποίων ἐκυριάρχει ἡ χαρά. Ὅλαι αἱ δυσκολίαι καί αἱ ἀντιξοότητες καί οἱ κίνδυνοι καί αὐτός ἀκόμη ὁ θάνατος, τόν ὁποῖον καθημερινῶς ἀντιμετώπιζον, δέν εἶχαν τήν δύναμιν νά ταράξουν τήν οὐράνιαν γαλήνην, ἡ ὁποία εἰς τό ἐσωτερικόν τῶν ἐβασίλευεν. Ἦσαν «ὡς λυπούμενοι, ἀεί δέ χαίροντες».
Αὐτά ὅμως, ἀδελφέ μου, δέν συνέβαινον μόνον μέ τούς ἐκλεκτούς τοῦ Κυρίου ἀποστόλους. Αὐτά εἶναι προνόμια καί ὅλων τῶν ὀπαδῶν τοῦ Χριστοῦ. Καί ἐγώ καί σύ, καί ὅλοι ὅσοι φέρομεν τό τίμιον ὄνομα τοῦ Χριστιανοῦ, ἔτσι πρέπει νά εἴμεθα- «ὡς• λυπούμενοι, ἀεί δέ χαίροντες».
Θά συναντήσωμεν καί ἡμεῖς εἰς τήν πορείαν τοῦ βίου μας πολλά ἤ ὀλίγα περιστατικά, τά ὁποῖα δέν θά εἶναι εὐχάριστα. Καί δι’ ἐκείνους μέν οἱ ὁποῖοι εὑρίσκονται μακράν ἀπό τήν Σωτήρίαν, θά εἶναι πηγή πικρίας καί λύπης ἀφορήτου. Δι’ ἡμᾶς, ὅμως οἱ ὁποῖοι ἀκολουθοῦμεν τόν Κύριον, δέν θά ἔχουν τήν δύναμιν νά ἐξαφανίσουν καί νά ἐξαλείψουν τήν χαράν τήν ὁποίαν ὁ Κύριος ἐχάρισεν ὡς προνόμιον καί ὡς θησαυρόν πολύτιμον εἰς τούς ὀπαδούς του. Καί εἰς τάς πικροτέρας θλίψεις πού θά συνάντήσωμεν, θά πρέπῃ νά εἴμεθα «ὡς λυπούμενοι», θά κλαύσωμεν δηλαδή καί ἡμεῖς καί θά χύσωμεν δάκρυα θερμά, ὅταν ὁ θάνατος μᾶς χωρίζῃ ἀπό προσφιλῆ μας πρόσωπα. Μήπως ἄλλως τε καί ὁ Κύριός μας δέν ἐδάκρυσε διά τόν θάνατον τοῦ Λαζάρου καί δέν προσηυχήθη «μετά κραυγής ἰσχυρᾶς καί δακρύων» (Εβρ. ε’ 7) πρό τοῦ Σωτήρίου του Πάθους; Θά κλαύσωμεν λοιπόν καί ἡμεῖς καί δέν θά μείνωμεν ἀσυγκίνητοι καί ἀναίσθητοι εἰς τά θλιβερά γεγονότα. Οἱ λόγοι ὅμως τοῦ Κυρίου «ἐν τῷ κόσμῳ θλίψιν ἔξετε· ἀλλά θαρσεῖτε, ἐγώ νενίκηκα τόν κόσμον» (Ιωαν. ιζ” 33) καί τό παράδειγμα τῶν ἁγίων ἀποστόλων θά συντελοῦν εἰς τό νά μετριάζεται ἡ λύπη, ὥστε νά εἴμεθα «ὡς λυπούμενοι», ἡ δέ χαρά νά μή φεύγῃ ποτέ ἀπό τήν ψυχήν, ἔστω καί ἄν τό σῶμα πονῇ καί ὑποφέρῃ. Καί θά πραγματοποιῆται εἰς τούς Χριστιανούς ἐκεῖνο πού ἕνας εὐσεβής ποιητῆς γράφει:
«Κι ἄν πόνος τό κορμί φλογίζῃ, μεσ’ στήν καρδιά τραγούδι ἀρχίζει».
Διότι, ἐπί τέλους, ὅσοι εἰς τόν κόσμον αὐτόν ζοῦν ἠνωμένοι μέ τόν Χριστόν, ἠξεύρουν ὅτι εἴμεθα διαβάται καί περαστικοί ἀπό τήν γῆν καί ὅτι ἡ μόνιμος καί αἰώνια πατρίς μας εἶναι ὁ οὐρανός. Εἶναι βέβαιοι ὅτι, τήν τρικυμίαν τῆς παρούσης ζωῆς θά τήν διαδεχθῇ ἡ γαλήνη καί ἡ ἀδιατάρακτος εὐτυχία τῆς ἐπουρανίου βασιλείας. Πῶς λοιπόν εἶναι δυνάτον τά γεγονότα τῆς παρούσης ζωῆς, ὁσονδήποτε θλιβερά καί ἄν εἶναι, νά καλύπτουν τήν χριστιανικήν ψυχήν έξ ὁλοκλήρου καί νά τήν καταποντίζουν εἰς τό πέλαγος τῆς ἀπογνώσεως; Ἰδού διατί οἱ Χριστιανοί εἰς τήν παροῦσαν ζωήν πρέπει νά εἴμεθα «ὡς λυπούμενοι, ἀεί δέ χαίροντες».
Ὦ πανάγαθε Κύριε! Σύ, ὁ ὁποῖος περισσότερον ἀπό κάθε ἄλλον ἐθλίβης καί ἐλυπήθης εἰς τήν παροῦσαν ζωήν, σέ παρακαλοῦμεν, δίδε μας τήν χάριν σου νά μιμούμεθα καί ἡμεῖς τό παράδειγμά σου. Καί ὅταν ἔρχωνται τά θλιβερά τοῦ βίου γεγονότα νά δηλητηριάσουν τήν ψυχήν μας μέ τήν πικρίαν τῆς λύπης, δίδε μας σύ ἀπό τόν οὐρανόν τήν χάριν σου διά νά χαροποιῇ τάς ψυχάς μας. Μετάβαλλε τήν λύπην εἰς χαράν, τήν πικρίαν εἰς γλυκύτητα, τούς στεναγμούς μας εἰς δοξολογίας καί εὐχαριστίας πρός τό πανάγιον ὄνομά σου. Ἐνίσχυσέ μας, πανάγαθε Κύριε, ὥστε παρ’ ὅλας τάς θλίψεις τάς ὁποίας θά συναντήσωμεν, νά διερχώμεθα τήν παροῦσαν ζωήν ὅπως καί οἱ ἐκλεκτοί σου ἀπόστολοι: «ὡς λυπούμενοι, άεί δέ χαίροντες», μέ τήν πίστιν ὅτι μᾶς περιμένει ἡ ἀτελεύτητος χαρά εἰς τήν οὐράνιόν σου βασιλείαν. Ἀμήν.
( Ἀπό τό βιβλίο τοῦ Ἀρχ.Χριστοφ.Παπουτσοπούλου «Λόγοι τῆς Χάριτος», ἔκδοση «Ο ΣΩΤΗΡ»)
