ΚΕΙΜΕΝΟ
«Ἐν ταῖς χερσί σου οἱ κλῆροί μου· ρῦσαί με ἐκ χειρός ἐχθρῶν μου καί ἐκ τῶν καταδιωκόντων με.»
ΕΡΜΗΝΕΙΑ
Εἰ τά χεῖρας σου εὑρίσκονται αἱ τύχαι μου καί σύ κανονίζεις τί θά μοῦ συμβῇ. Σύ διευθύνεις τάς ἐν τῷ βίῳ ἑκάστου μεταβολάς. Γλύτωσέ με ἀπό τάς χεῖρας τῶν ἐχθρών μου καί ἀπό αὐτούς πού μέ καταδιώκουν. (Ἀπό τήν “Παλαιά Διαθήκη μετά συντόμου ἑρμηνείας” τ.10ος, ἔκδοση “Ο ΣΩΤΗΡ”).
ΣΧΟΛΙΟ
Ὁ προφητάναξ εὑρίσκεται πλέον εἰς τάς δυσμάς τοῦ βίου του. Ἐδοκίμασεν κατά τήν πολυτάραχον ζωήν του θλίψεις «πολλάς καί κακάς». Ἀλλ’ ἰδού ὅτι καί τώρα κίνδυνοι καί παγίδες τόν περιβάλλουν, δεινά καί συμφοραί τό ἀπειλοῦν. Ἴσως-ἴσως καί ὁ προσεγγίζων θάνατος δημιουργεῖ εἰς τήν ψυχήν του συναισθήματα μελαγχολικά, καί δι’ αὐτό ζητεῖ νά εὕρῃ στήριγμα, ἐνίσχυσιν, παρηγορίαν. Ποῦ ἀλλοῦ; Εἰς τόν Θεόν, τόν κραταιόν Κύριον, πρός τόν ὁποῖον εἰς ἄλλας παρόμοιας περιπτώσεις καί κατά τό παρελθόν κατέφευγε. Καί ἐκεῖνος τόν ἐλύτρωνε. Δι’ αὐτό τώρα, ἐνῶ αἱ δύσκολοι στιγμαί πού περνᾷ τοῦ προκαλοῦν τήν στενοχώριαν καί τήν ἀνησυχίαν, ἡ ἀνάμνησις τοῦ παρελθόντος τόν στηρίζει καί τόν ἐνδυναμώνει. Ὁ ἥλιος τῆς θείας ἀγαθότητος φεγγοβολεῖ εἰς τήν ψυχήν του καί τοῦ χαρίζει τήν ἐλπίδα καί τήν χαράν. Καί εὐγνωμονῶν προκαταβολικῶς διά τήν ἐλπιζομένην βοήθειαν, ἀφήνει τήν ψυχήν του νά ἐκσπάσῃ εἰς δοξολογίας καί εὐχαριστίας. «Σύ εἶ ὁ Θεός μου. Ἐν ταῖς χερσί σου οἱ κλῆροί μου». Σύ εἶσαι ὁ παντοδύναμος καί πανάγαθος Θεός μου. Εἰς τά χέρια σου εἶναι καί τό παρόν καί τό μέλλον μου καί ὅλη μου ἡ ζωή. Ἄς μαίνωνται οἱ ἐχθροί μου. Ἄς μέ περιβάλλουν κίνδυνοι. Ἄς μέ παραμονεύει ὁ θάνατος. Δέν ἠμπορεῖ κανεἰς νά μέ βλάψῃ, διότι σύ εἶσαι ὁ Θεός μου. Σύ κανονίζεις τήν πορείαν τοῦ βίου μου. Σύ μοῦ ἐχάρισες τήν ζωήν καί σύ κατευθύνεις τά διαβήματά μου. Εἰς σέ λοιπόν ἐμπιστεύομαι καί τώρα. Σύ καί πάλιν θά μέ σώσῃς. Καί ἄν ἀποθάνω, πλησίον σου θά ἔλθω. Διότι «σύ εἶ Θεός μου. ἐν ταῖς χερσί σου οἱ κλῆροί μου».
Θλιμμένη ψυχή, βασανισμένε ὁδοιπόρε τῆς παρούσης ζωῆς! Διατί λησμονεῖς τήν μεγάλην αὐτήν ἀλήθειαν τήν ὁποίαν ἐκφράζει μέ τούς λόγους του αὐτούς ὁ θεόπνευστος προφήτης; Διατί δέν σκέπτεσαι ὅτι καί τό παρόν καί τό μέλλον μας εὑρίσκεται εἰς τά χέρια τοῦ Θεοῦ; Διατί λησμονεῖς ὅτι καί τήν χαράν καί τήν λύπην μας, τά δάκρυά μας καί τούς στεναγμούς μας ἐκεῖνος τά βλέπει καί τά ἀκούει καί τά γνωρίζει ὅλα; Διατί ἀφήνεις νά κυριεύῃ τήν ψυχήν σου ἡ λύπη; Διατί καταποντίζεσαι εἰς τό πέλαγος τῆς θλίψεως; Ἴσως αἱ δυσκολίαι τάς ὁποίας ἀντιμετωπίζεις σοῦ φαίνονται ἀνυπέρβλητοι. Ἴσως τά προβλήματα πού ὑπάρχουν ἐνώπιόν σου καί ζητοῦν λύσιν τά θεωρεῖς ἄλυτα. Ἴσως ἡ καταστροφή σοῦ φαίνεται ἀναπόφευκτος καί τό μέλλον ἐμφανίζεται ἐνώπιόν σου ζοφερόν, χωρίς ἐλπίδα διορθώσεως τῶν κακῶν.
Καί ὅμως. ἐάν ἀφήσωμεν τήν σκέψιν μας νά πετάξῃ πρός τά ὀπίσω, θά εὕρωμεν πλῆθος γεγονότων ὁμοίων πρός ὅσα τώρα μᾶς ἀπασχολοῦν, ἀλλά διά τά ὁποῖα θά ἠμπορούσαμεν νά ἐπαναλάβωμεν τούς λόγους τοῦ θείου Παύλου: «ἐκ πάντων με ἐρρύσατο ὁ Κύριος». Θά ἐνθυμηθῶμεν περιπτώσεις κατά τάς ὁποίας μέ πίστιν ἀκλόνητον καί μέ προσευχήν θερμήν κατεφύγαμεν εἰς τόν Θεόν. Καί ἐκεῖνος, πανάγαθος καί στοργικός ὅπως εἶναι, «εἰσήκουσε τῆς φωνῆς τῆς δεήσεώς μας». Διατί λοιπόν καί τώρα δέν θά σπεύση εἰς βοήθειάν μας; Διατί καί τώρα ἐάν ἡμεῖς τόν παρακαλέσωμεν, δέν θά ἐκπληρώσῃ τό αἴτημα τῆς προσευχῆς μας; Αὐτός κυβερνᾷ τό σύμπαν. Εἰς τήν θέλησίν του τά πάντα ὑπακούουν. Αὐτός γνωρίζει καί τάς πλέον ἀσημάντους λεπτομερείας ὅλων ὅσα μᾶς συμβαίνουν. Καί ἐάν ἀκόμη κρίνῃ ὅτι πρέπει νά φύγωμεν ἀπό τόν κόσμον αὐτόν, πάλιν κοντά του θά μᾶς καλέσῃ καί πλησίον του θά εὑρισκόμεθα. Διατί λοιπόν νά ἀθυμῶμεν; Διατί νά λησμονῶμεν τήν παρήγορον ἀλήθειαν, τήν ὁποίαν παραστατικότατα διετύπωσεν ὁ προφητάναξ, «σύ εἶ ὁ Θεός μου. ἐν ταῖς χερσί σου οἱ κλῆροί μου»;
Ὦ Κύριε, Κύριε! Ὅταν τά κύματα τῶν θλίψεων τῆς παρούσης ζωῆς ἔρχωνται τό ἕνα κατόπιν τοῦ ἄλλου καί ἡ ψυχή μου καλύπτεται ἀπό τήν λύπην καί ὅλα γύρω μου φαίνωνται μαῦρα καί σκοτεινά, ἀξίωνέ με νά σκέπτωμαι τούς λόγους αὐτούς τοῦ προφητάνακτος. Ὅταν αἱ θύελλαι τοῦ βίου ἀποδιώκουν τήν χαράν ἀπό τήν ψυχήν μου, δίδε μου τήν χάριν σου διά νά εὑρίσκω τήν γαλήνην καί τήν εἰρήνην σκεπτόμενος ὅτι «ἐν ταῖς χερσί σου οἱ κλῆροί μου». Ὤ, ναί, Κύριε! Τό παρελθόν τό μαρτυρεῖ. Καί ὁ λόγος σου ὑπόσχεται ὅτι ποτέ δέν θά μέ ἐγκαταλείψῃς καί ποτέ δέν θά στείλῃς δοκιμασίας τάς ὁποίας νά μή ἠμπορῶ νά ὑπομένω. Καί συγχρόνως ὑπόσχεσαι νά μέ ἔχῃς ὑπό τήν κραταιάν σου σκέπην καί προστασίαν. Χάριζέ μου, ἰσχυράν τήν πεποίθησιν αὐτήν καί ἀξίωνέ με ἐν καιρῷ τῶν θλίψεων νά μή χάνω τό θάρρος μου καί νά μή μέ κυριεύῃ ἡ λύπη· Ἀλλά, πλήρης ἐμπιστοσύνης εἰς τήν πατρικήν σου ἀγάπην, νά καταφεύγω πρός σέ καί, μέ καρδίαν εὐγνώμονα καί ψυχήν ἀφωσιωμένην, νά σοῦ ζητῶ προστασίαν καί χάριν καί λύτρωσιν καί νά σοῦ λέγω: «Σύ εἶ ὁ Θεός μου. ἐν ταῖς χερσί σου οἱ κλῆροί μου».
( Ἀπό τό βιβλίο τοῦ Ἀρχ.Χριστοφ.Παπουτσοπούλου «Λόγοι τῆς Χάριτος», ἔκδοση «Ο ΣΩΤΗΡ»)
