Φιλ. α΄12 – 20
12 Γινώσκειν δὲ ὑμᾶς βούλομαι, ἀδελφοί, ὅτι τὰ κατ’ ἐμὲ μᾶλλον εἰς προκοπὴν τοῦ εὐαγγελίου ἐλήλυθεν,
13 ὥστε τοὺς δεσμούς μου φανεροὺς ἐν Χριστῷ γενέσθαι ἐν ὅλῳ τῷ πραιτωρίῳ καὶ τοῖς λοιποῖς πᾶσι,
14 καὶ τοὺς πλείονας τῶν ἀδελφῶν ἐν Κυρίῳ πεποιθότας τοῖς δεσμοῖς μου περισσοτέρως τολμᾶν ἀφόβως τὸν λόγον λαλεῖν.
15 τινὲς μὲν καὶ διὰ φθόνον καὶ ἔριν, τινὲς δὲ καὶ δι’ εὐδοκίαν τὸν Χριστὸν κηρύσσουσιν·
16 οἱ μὲν ἐξ ἐριθείας τὸν Χριστὸν καταγγέλλουσιν, οὐχ ἁγνῶς, οἰόμενοι θλῖψιν ἐπιφέρειν τοῖς δεσμοῖς μου·
17 οἱ δὲ ἐξ ἀγάπης, εἰδότες ὅτι εἰς ἀπολογίαν τοῦ εὐαγγελίου κεῖμαι.
18 τί γάρ; πλὴν παντὶ τρόπῳ, εἴτε προφάσει εἴτε ἀληθείᾳ, Χριστὸς καταγγέλλεται. καὶ ἐν τούτῳ χαίρω. ἀλλὰ καὶ χαρήσομαι·
19 οἶδα γὰρ ὅτι τοῦτό μοι ἀποβήσεται εἰς σωτηρίαν διὰ τῆς ὑμῶν δεήσεως καὶ ἐπιχορηγίας τοῦ Πνεύματος Ἰησοῦ Χριστοῦ,
20 κατὰ τὴν ἀποκαραδοκίαν καὶ ἐλπίδα μου ὅτι ἐν οὐδενὶ αἰσχυνθήσομαι, ἀλλ’ ἐν πάσῃ παρρησίᾳ, ὡς πάντοτε, καὶ νῦν μεγαλυνθήσεται Χριστὸς ἐν τῷ σώματί μου εἴτε διὰ ζωῆς εἴτε διὰ θανάτου.
ἑρμηνεία Π.Ν. Τρεμπέλα
12 Θέλω λοιπόν νά γνωρίζετε, ἀδελφοί, ὅτι ἐκεῖνα τά δυσάρεστα πού μοῦ συνέβησαν, μᾶλλον συνετέλεσαν στήν πρόοδο τῆς διαδόσεως τοῦ Εὐαγγελίου.
13 Κι ἔτσι ἔγινε φανερό σ’ ὅλη τή φρουρά τῶν πραιτωριανῶν καί σ’ ὅλους τούς ἄλλους κύκλους τῶν κατοίκων τῆς Ρώμης ὅτι ἐξαιτίας τῆς πίστεώς μου καί τῆς σχέσεώς μου μέ τόν Χριστό ρίχθηκα στή φυλακή δεμένος.
14 Καί οἱ περισσότεροι ἀπ’ τούς ἀδελφούς ἐνισχύθηκαν στήν πίστη τους πρός τόν Κύριο καί ἀπέκτησαν θάρρος ἀπό τά δεσμά καί τή φυλάκισή μου, ὥστε νά ἔχουν τώρα περισσότερη τόλμη νά κηρύττουν ἄφοβα τό λόγο τοῦ Εὐαγγελίου.
15 Μερικοί βέβαια κηρύττουν τόν Χριστό ἀπό φθόνο καί ἀνταγωνιστική διάθεση πρός ἐμένα, ἐπειδή δέν ἀνέχονται τήν ἐπιρροή μου. Μερικοί ὅμως κηρύττουν καί ἀπό ἀγαθή καρδιά καί πρόθεση.
16 Ἄλλοι κηρύττουν τόν Χριστό ἀπό φατριασμό καί κομματισμό, ὄχι μέ εἰλικρίνεια καί ἁγνά ἐλατήρια, ἀλλά ἐπειδή φαντάζονται ὅτι ἔτσι θά προσθέσουν ἀκόμη μεγαλύτερη θλίψη καί περισσότερους κινδύνους στή φυλάκισή μου.
17 Καί ἄλλοι κηρύττουν ἀπό ἀγάπη, ἐπειδή ξέρουν καλά ὅτι ἔχω προορισμό καί ἀποστολή νά ἀπολογοῦμαι καί νά ὑπερασπίζω τό Εὐαγγέλιο· καί ἀπό συμπάθεια γιά τά δεσμά μου φιλοτιμοῦνται νά ὑποβοηθοῦν τό ἔργο τῆς ἀποστολῆς μου.
18 Νά λοιπόν γιατί σᾶς εἶπα ὅτι οἱ θλίψεις πού περνῶ συνετέλεσαν στήν πρόοδο τοῦ Εὐαγγελίου. Διότι τί πρόκειται νά συμβεῖ; Τίποτε ἄλλο ἐκτός ἀπ’ τό ὅτι κηρύττεται ὁ Χριστός μέ κάθε τρόπο, εἴτε ὑποκριτικά καί μέ προσχήματα, εἴτε μέ εἰλικρίνεια καί εὐθύτητα. Καί γιά τό γεγονός αὐτό χαίρομαι, ἀλλά καί θά χαίρομαι.
19 Καί θά χαίρομαι, ἐπειδή γνωρίζω ὅτι αὐτό, τό νά αὐξάνονται δηλαδή οἱ θλίψεις μου γιά τήν πρόοδο τοῦ Εὐαγγελίου, θά μοῦ ἀποφέρει μεγάλη πνευματική ὠφέλεια καί θά μέ ὁδηγήσει στήν αἰώνια σωτηρία μου. Θά μοῦ ἀποφέρει πνευματική ὠφέλεια μέ τή δέησή σας καί μέ τήν πλούσια ἐνίσχυση τῆς χάριτος τοῦ Πνεύματος, τό ὁποῖο ὁ Ἰησοῦς Χριστός μᾶς παρέχει.
20 Καί ἡ σωτηρία μου αὐτή θά εἶναι σύμφωνη μέ τή σφοδρή καί σταθερή προσδοκία καί ἐλπίδα πού ἔχω, ὅτι δέν θά ντροπιασθῶ σέ τίποτε καί δέν θά ἀποδειχθῶ φαντασιόπληκτος μέ τή διάψευση τῶν ἐλπίδων μου. Ἀλλά ὅπως πάντοτε, ἔτσι καί τώρα, ἔχοντας κάθε παρρησία καί θάρρος, θά μεγαλυνθεῖ καί θά δοξασθεῖ ὁ Χριστός μέ τήν ταλαιπωρία τοῦ σώματός μου, εἴτε μείνω στή ζωή, εἴτε θανατωθῶ.
