«Ἁγίου Λουκᾶ Ἀρχιεπισκόπου Κριμαίας Λόγοι καί Ὁμιλίες τόμος Β΄»
«Προσέχετε ἀπό τῆς ζύμης τῶν Φαρισαίων καὶ Σαδδουκαίων» (Μθ. 16, 6) (γ)
“Ἀφοῦ τὸ εἶπε αὐτὸ ὁ Χριστὸς ἄφησε τοὺς Φαρισαίους καὶ τοὺς Σαδδουκαίους καὶ μπῆκε μαζὶ μὲ τοὺς μαθητὲς στὸ πλοιάριο γιὰ νὰ πάει στὴν ἄλλη ὄχθη τῆς λίμνης Τιβεριάδας. Ὅταν ἔφτασαν ἐκεῖ εἶδαν οἱ μαθητὲς ὅτι ξέχασαν νὰ πάρουν ψωμί. «Ὁ δὲ Ἰησοῦς εἶπεν αὐτοῖς· ὁρᾶτε καὶ προσέχετε ἀπό τῆς ζύμης τῶν Φαρισαίων καὶ Σαδδουκαίων» (Μθ. 16, 6). Ποιὸ εἶναι τὸ νόημα αὐτοῦ τοῦ λόγου; Πρέπει ὁπωσδήποτε νὰ τὸ καταλάβουμε, διότι ὁ Χριστὸς τὸν ἀπευθύνει ὄχι μόνο στοὺς μαθητές του, ἀλλὰ καὶ σὲ ὅλους τούς χριστιανούς. Σὲ ὅλους μας λέει νὰ φυλαγόμαστε καὶ νὰ προσέχουμε ἀπό τὸ προζύμι τῶν Φαρισαίων καὶ τῶν Σαδδουκαίων.
Αὐτὸ τὸ προζύμι τῶν Φαρισαίων καὶ τῶν Σαδδουκαίων ἦταν τὸ προζύμι τῆς ὑπερηφάνειας καὶ τῆς ὑψηλοφροσύνης, τῆς ἀγάπης γιὰ τὶς τιμὲς καὶ τὶς πρωτοκαθεδρίες. Ὁ Χριστὸς ἔλεγε γιὰ τοὺς γραμματεῖς καὶ τοὺς Φαρισαίους: «Δεσμεύουσι γὰρ φορτία βαρέα καὶ δυσβάστακτα καὶ ἐπιτιθέασιν ἐπὶ τοὺς ὤμους τῶν ἀνθρώπων, τῷ δὲ δακτύλῳ αὐτῶν οὐ θέλουσι κινῆσαι αὐτά, πάντα δὲ τὰ ἔργα αὐτῶν ποιοῦσι πρὸς τὸ θεαθῆναι τοῖς ἀνθρώποις» (Μθ. 23, 45). Καὶ ἐμεῖς ὅταν κάνουμε κάτι δὲν θέλουμε νὰ μᾶς βλέπουν οἱ ἄνθρωποι; Δὲν ἐπιζητᾶμε τὸν ἔπαινο καὶ τὴν δόξα τῶν ἀνθρώπων; Πάντα τὸ ἐπιζητᾶμε. Καὶ αὐτὸ σημαίνει ὅτι ἔχουμε μέσα μας τὸ προζύμι τῶν Φαρισαίων καὶ τῶν Σαδδουκαίων.
«Φιλοῦσι δὲ τὴν πρωτοκλισίαν ἐν τοῖς δείπνοις καὶ τάς πρωτοκαθεδρίας ἐν ταῖς συναγωγαῖς καὶ τοὺς ἀσπασμοὺς ἐν ταὶς ἀγοραῖς καὶ καλεῖσθαι ὑπὸ τῶν ἀνθρώπων ραββὶ ραββί. ὑμεῖς δὲ μὴ κληθῆτε ραββί· εἰς γὰρ ὑμῶν ἐστιν ὁ διδάσκαλος, ὁ Χριστός· πάντες δὲ ὑμεῖς ἀδελφοὶ ἐστε» (Μθ. 23, 68). Μποροῦμε νὰ ποῦμε ὅτι δὲν μᾶς ἀρέσουν οἱ πρῶτες θέσεις; Ὅτι δὲν ἐπιδιώκουμε, ὅπως οἱ γραμματεῖς καὶ οἱ Φαρισαῖοι τὴν δόξα τῶν ἀνθρώπων; Βλέπουμε μέσα μας τὸ ἴδιο προζύμι τῶν Φαρισαίων, τὸ προζύμι τῆς αὐτοπροβολῆς, τῆς ὑψηλοφροσύνης καὶ τῆς ὑπερηφάνειας.
Τοὺς ἄρεσε νὰ τοὺς καλοῦν οἱ ἄνθρωποι δασκάλους. «Ὑμεῖς δὲ μὴ κληθῆτε ραββί· εἰς γὰρ ὑμῶν ἐστὶν ὁ διδάσκαλος, ὁ Χριστός· πάντες δὲ ὑμεῖς ἀδελφοὶ ἐστε», ἔλεγε ὁ Χριστὸς στοὺς μαθητές του. Ἐμᾶς, τοὺς ἀρχιερεῖς καὶ τοὺς ἱερεῖς ὁ Χριστὸς ἔβαλε νὰ διακονοῦμε καὶ νὰ διδάσκουμε τὸν λαό του. Μήπως αὐτὸ ποὺ εἶπε στοὺς Φαρισαίους ἀφορᾶ καὶ ἐμᾶς καὶ δὲν ἔχουμε κανένα δικαίωμα νὰ καλούμαστε δάσκαλοι; Νομίζω ὅτι στὴν περίπτωσή μας αὐτὸ δὲν ἰσχύει, διότι ἐμεῖς δὲν διδάσκουμε κάτι τὸ δικό μας, δὲν ἔχουμε κάποια δική μας διδασκαλία. Διδάσκουμε αὐτὸ ποὺ δίδασκε ὁ Χριστὸς καὶ οἱ ἀπόστολοί του. Δὲν εἴμαστε διδάσκαλοι, εἴμαστε κήρυκες, αὐτὸ ποὺ κάνουμε εἶναι νὰ μεταβιβάζουμε τὸν λόγο τοῦ Χριστοῦ καὶ τῶν ἀποστόλων του σὲ σᾶς, τὰ λογικὰ πρόβατα τοῦ ποιμνίου τοῦ Χριστοῦ.
Τὴν παραπάνω ἐντολὴ τοῦ Χριστοῦ τὴν παραβαίνουν οἱ αἱρετικοί. Αὐτοὶ ἀρνοῦνται τὴν διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας καὶ πλάθουν δικές τους θεωρίες καὶ ἑρμηνεῖες τῆς Ἁγίας Γραφῆς. Ἀναλαμβάνουν αὐθαίρετα τὸ ρόλο τοῦ δασκάλου. Θέλουν νὰ εἶναι διδάσκαλοι, ὅμως ἂς μὴν ξεχνᾶνε ὅτι αὐτὸς ποὺ διδάσκει δικές του θεωρίες πέφτει σὲ πλάνη καὶ κυριεύεται ἀπὸ τὴν ὑπερηφάνεια καὶ ἔτσι καταστρέφει καὶ τὸν ἑαυτό του καὶ ἐκείνους ποὺ τὸν ἀκοῦνε.
Αὐτό, λοιπόν, σημαίνει ὁ λόγος τοῦ Χριστοῦ· «Προσέχετε ἀπὸ τῆς ζύμης τῶν Φαρισαίων καὶ Σαδδουκαίων» (Μθ. 16, 6). Αὐτὸ σημαίνει ὁ λόγος τοῦ ἀποστόλου Παύλου· «Ὥστε ὁ δοκῶν ἑστᾶναι βλεπέτω μὴ πέσῃ» (Α’ Κο. 10, 12). Νὰ φυλαγόμαστε ἀπὸ τὸ προζύμι τῶν Φαρισαίων καὶ Σαδδουκαίων· ἀπὸ τὴν ὑψηλοφροσύνη, τὴν αὐτοπροβολὴ καὶ τὴν ὑπερηφάνεια. Ἀμήν.” (Τά κείμενα τοῦ Ἁγίου Λουκᾶ πού δημοσιεύονται σέ συνέχειες στήν ἱστοσελίδα μας εἶναι παρμένα ἀπό τό ὁμώνυμο βιβλίο τῶν ἐκδόσεων «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ»)
