«Ἁγίου Λουκᾶ Ἀρχιεπισκόπου Κριμαίας Λόγοι καί Ὁμιλίες τόμος Β΄»
Περί τοῦ φόβου τοῦ Θεοῦ (γ)
“Ὁ ἅγιος προφήτης Δαβίδ στόν 33ο ψαλμό τοῦ λέει• «Φοβήθητε τόν Κύριον πάντες οἱ ἅγιοι αὐτοῦ» (Ψα. 33, 10). Ἄν στούς ἁγίους λέει ὅτι πρέπει νά φοβοῦνται τόν Κύριο, τότε αὐτό σημαίνει ὅτι ὅλοι οἱ ἄνθρωποι πρέπει νά Τόν φοβοῦνται, ἀκόμα καί οἱ ἅγιοι. Χωρίς τόν φόβο τοῦ Θεοῦ δέν εἶναι δυνατόν οἱ ἅγιοι νά πορεύονται τόν δύσκολο δρόμο τους. Ὅλοι τους τόν ἀκολουθοῦν καθοδηγούμενοι ἀπό τόν φόβο τοῦ Θεοῦ.
Σᾶς εἶπα ὅτι ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ, μέ τόν ὁποῖο εἶναι διαποτισμένη ἡ καρδιά τῶν ἁγίων, καί τόν ὁποῖο κάθε χριστιανός ὀφείλει νά τόν ἔχει, διαφέρει ριζικά ἀπό τόν φόβο τῶν δούλων. Μόνο γι’ αὐτό τόν τελευταῖο μποροῦμε νά ποῦμε πῶς δέν πρέπει νά ὑπάρχει στήν καρδιά τοῦ χριστιανοῦ. Ἀπό τούς δύο μόνο ὁ δεύτερος δέν θεωρεῖται καλός καί ἀποδοκιμάζεται.
Ποιός λοιπόν εἶναι ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ, τόν ὁποῖο ὁ ψαλμῳδός τόν ὀνομάζει φόβο καθαρό καί ποιός εἶναι ὁ φόβος τῶν δούλων; Ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ σημαίνει σεβασμό. Ὅταν συναντᾶμε στήν ζωή μας κάποιον ἄνθρωπο ἐνάρετο, γεμάτο χριστιανική σοφία καί θεία ἀγάπη, ἄνθρωπο πού πράττει ἔργα ἀγαθά, τόν πλησιάζουμε μέ δέος, τόν θεωροῦμε πολύ ἀνώτερο ἀπό μᾶς, βλέποντας τήν καρδιά του, ἡ ὁποία μέ τήν καθαρότητά της ἀπέχει κατά πολύ ἀπό τήν δική μας.
Ἄν τά παιδιά πού ἀγαπᾶνε τούς γονεῖς τους τούς σέβονται καί αἰσθάνονται δέος μπροστά τους, ἄν ταυτόχρονα μέ τήν ἀγάπη τῶν παιδιῶν πρός τόν πατέρα καί τήν μητέρα τους ὑπάρχει καί δέος, μποροῦμε νά ποῦμε ὅτι ὁ φόβος τους εἶναι κάτι ἀρνητικό; Αὐτός ὁ φόβος εἶναι καθαρός καί ἅγιος. Καί ἄν τέτοιο δέος μᾶς προκαλοῦν οἱ ἄνθρωποι, πόσο μεγαλύτερος πρέπει νά εἶναι ὁ φόβος μπροστά στόν Παντοδύναμο Θεό πού εἶναι ἡ ἴδια ἡ Ἀγάπη καί ἡ Δικαιοσύνη; Πῶς μποροῦμε νά μήν αἰσθανόμαστε δέος ἐνώπιον Αὐτοῦ ἀπό τόν ὁποῖο ἐξαρτῶνται ὅλα στήν ζωή μας καί ἡ ἴδια ἡ ζωή ἀκόμα; Πρέπει νά θυμόμαστε ὅτι ὁ Θεός εἶναι ἡ αἰώνια Δικαιοσύνη καί Σοφία, εἶναι Αὐτός πού θά μᾶς ἀνταποδώσει ὄχι μόνο γιά τά καλά μας ἔργα ἀλλά καί γιά τίς ἁμαρτίες μας.
Ὅλοι οἱ ἅγιοι εἶχαν τήν συνείδηση τῆς ἁμαρτωλότητάς τους, γι’ αὐτό ἡ καρδιά τους ἦταν διαποτισμένη ὄχι μόνο μέ τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, ἀλλά καί μέ τό δέος ἐνώπιόν του. Αὐτός ὁ φόβος διαφέρει πολύ ἀπό τόν φόβο τῶν δούλων, στόν ὁποῖο δέν ὑπάρχει καθόλου ὁ σεβασμός. Ὑπάρχουν ἄνθρωποι πού φοβοῦνται τόν Θεό ἐπειδή Τόν θεωροῦν ἀπόλυτο ἄρχοντα καί μεγάλο δυνάστη, ὅπως Τόν ἔβλεπαν οἱ εἰδωλολάτρες. Πολλοί ἄνθρωποι δέν ἔχουν ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ καθαρό φόβο, ἀλλά τόν φόβο τῶν δούλων. (Τά κείμενα τοῦ Ἁγίου Λουκᾶ πού δημοσιεύονται σέ συνέχειες στήν ἱστοσελίδα μας εἶναι παρμένα ἀπό τό ὁμώνυμο βιβλίο τῶν ἐκδόσεων «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ»)
