«Ἁγίου Λουκᾶ Ἀρχιεπισκόπου Κριμαίας Λόγοι καί Ὁμιλίες τόμος Β΄»
Γιατί δέν λαμβάνουμε πάντα αὐτά πού ζητᾶμε στίς προσευχές μας; (γ)
“Δέν πρέπει νά εἴμαστε σάν αὐτούς γιά τούς ὁποίους ὁ ἀπόστολος Ἰάκωβος λέει• «Ἐκ τοῦ αὐτοῦ στόματος ἐξέρχεται εὐλογία καί κατάρα. Οὐ χρῆ, ἀδελφοί μου, ταῦτα οὕτω γίνεσθαι. Μήτι ἡ πηγή ἐκ τῆς αὐτῆς ὀπῆς βρύει τό γλυκύ καί τό πικρόν;» (Ἰα. 3, 10). Ἀπό τό στόμα τῶν ἁγίων ἀποστόλων καί τῶν μεγάλων ὁσίων καί ἱεραρχῶν πάντα ἔβγαινε μόνο γλυκό καί εὐλογημένο νερό. Ὁ κόσμος ποτέ δέν ἄκουσε ἀπ’ αὐτούς λόγο σαπρό καί μάταιο. Ποτέ ἡ πηγή δέν ἀνάβλυζε μαζί γλυκό καί πικρό νερό, τό νερό τῆς κατάρας πού βγάζουν χείλη ἀκάθαρτα.
Αὐτό εἶναι τό κριτήριο βάση τοῦ ὁποίου μποροῦμε νά ξεχωρίζουμε τούς ἀνθρώπους. Ἄν βλέπουμε ἕναν ἄνθρωπο πού πότε λέει λόγο καλό καί πότε καταριέται καί βρίζει τούς ἄλλους, νά φεύγουμε μακριά ἀπ’ αὐτόν. Νά ξέρουμε ὅτι εἶναι ἀκάθαρτη ἡ καρδιά του καί ὅτι ὁ ἄνθρωπος αὐτός ἀκόμα πολύ ἀπέχει ἀπό τό νά εἶναι πραγματικός χριστιανός. Καί ἄν θά συναναστρεφόμαστε μ’ αὐτόν θά μᾶς χαλάσει καί ἐμᾶς, διότι ἡ συναναστροφή μέ ἕναν διεφθαρμένο ἄνθρωπο δέν μένει ποτέ χωρίς ἐπιπτώσεις. Μπορεῖ μαζί του νά γίνουμε καί ἐμεῖς σάν τήν πηγή πού ἀναβλύζει ταυτόχρονα νερό γλυκό καί πικρό.
Ἐμεῖς ὅμως δέν πρέπει νά μοιάζουμε σέ μία τέτοια πηγή. Ἄς ἔχουμε πάντα μπροστά μας τό παράδειγμα πού μᾶς δίνει ὁ ἅγιος Ἐφραίμ ὁ Σύρος. Λέει ὅτι ἡ ἀνθρώπινη ψυχή εἶναι σάν τό σφουγγάρι. Κάποιοι πῆραν τό σφουγγάρι καί τό ἔβαλαν μέσα σέ ξύδι καί τό σφουγγάρι ἀμέσως γέμισε ξύδι. Γέμισε ξύδι καί θά παραμένει γεμάτο ξύδι ὅ,τι καί νά κάνουμε· μποροῦμε νά ρίχνουμε ἐπάνω του κρασί πολύτιμο, τό ξύδι δέν φεύγει. Ἀντίθετα ἄν βάλουμε τό σφουγγάρι μέσα σέ ἕνα δοχεῖο γεμάτο πολύτιμο οἶνο ἀμέσως θά γεμίσει καί αὐτό μέ τό καλό ἐκεῖνο κρασί. Καί θά παραμένει γεμάτο κρασί, ἀκόμα καί ἄν ρίξουμε ἐπάνω του ἀκαθαρσίες. Τό σφουγγάρι ἔχει μία συγκεκριμένη χωρητικότητα καί ἄν ὅλο εἶναι γεμάτο κρασί πῶς θά δεχθεῖ τίς ἀκαθαρσίες;
Τό ἴδιο μποροῦμε νά ποῦμε καί γιά τήν καρδιά μας• αὐτή ὅλη πρέπει νά εἶναι γεμάτη μέ τόν ἀγαθό λόγο τοῦ Εὐαγγελίου, μέ τίς ἐντολές τοῦ Κυρίου μας. Δέν εἶναι εὔκολη ὑπόθεση νά γεμίσουμε τήν καρδιά μας μέ πράγματα καθαρά καί ἅγια, πρῶτα πρέπει νά ἀποκτήσουμε τήν ἀνικανότητα νά δεχόμαστε μέσα μας πράγματα βλαβερά καί διεφθαρμένα.
Μόνο νά μήν συναναστρεφόμαστε μέ τούς ἀνθρώπους πού τό στόμα τους μοιάζει πηγή τοῦ γλυκοῦ καί τοῦ πικροῦ νεροῦ μαζί, πού πότε προσεύχονται καί πότε καταριοῦνται. Νά ὁδηγήσουμε τά βήματά μας πρός τούς ἀνθρώπους πού τό στόμα τούς ἀναβλύζει μόνο γλυκό νερό. Μαζί τους θά εἴμαστε καί ἐμεῖς καθαροί. Ἀμήν.” (Τά κείμενα τοῦ Ἁγίου Λουκᾶ πού δημοσιεύονται σέ συνέχειες στήν ἱστοσελίδα μας εἶναι παρμένα ἀπό τό ὁμώνυμο βιβλίο τῶν ἐκδόσεων «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ»)
