«Πιστεύομεν, διὸ καὶ λαλοῦμεν».
Κατὰ τὴ σημερινὴ Κυριακὴ συμπίπτει
ἡ ἑορτὴ τοῦ ἁγίου ἐνδόξου μεγαλομάρτυρος Μηνᾶ τοῦ θαυματουργοῦ καὶ τῶν ἁγίων μαρτύρων
Βίκτωρος καὶ Βικεντίου. Κοινὸ χαρακτηριστικὸ τῆς ζωῆς τῶν τριῶν ἁγίων ἦταν ὅτι ὁμολόγησαν
μὲ παρρησία τὴν πίστη τους στὸν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό καὶ γιὰ τὸν λόγο αὐτὸ ὁδηγήθηκαν
στὸ μαρτύριο, ὁμολογώντας αὐτὸ ἀκριβῶς ποὺ διατυπώνει ὁ ἀπόστολος Παῦλος στὸ ἐπίκαιρο
ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα: «πιστεύομεν, διὸ καὶ λαλοῦμεν». Δηλαδή, αὐτὸ ποὺ πιστεύουμε,
αὐτὸ ποὺ ζοῦμε, αὐτὸ καὶ ὁμολογοῦμε!
Εἶχαν πίστη καὶ ζῆλο Θεοῦ, αὐτὰ
ἀκριβῶς ποὺ χρειαζόμαστε καὶ μεῖς γιὰ νὰ μποροῦμε νὰ ὁμολογοῦμε τὴ χριστιανική μας
πίστη. Ἂς τὰ προσέξουμε.
1. Γνώση καὶ ἐμπειρία πίστεως
Πρώτη προϋπόθεση γιὰ νὰ ὁμολογοῦμε
τὴν πίστη μας εἶναι νὰ γνωρίζουμε τὶ ἀκριβῶς μᾶς διδάσκει‧ ποιὲς εἶναι οἱ ἀπαντήσεις
ποὺ δίνει στὰ βασικὰ ἐρωτήματα κάθε ἀνθρώπου. Νὰ γνωρίζουμε δηλαδὴ τί πιστεύουμε.
Παράλληλα ὅμως μὲ τὴ θεωρητικὴ
γνώση εἶναι ἀπαραίτητο νὰ ζοῦμε τὴν πίστη ὡς βίωμα, ὡς ἐμπειρία, ὡς προσωπικὴ ἐπιλογή
μας. Δὲν ἀρκεῖ μόνο νὰ γνωρίσουμε θεωρητικὰ ποιὸς εἶναι ὁ Χριστός, ἀλλὰ ὀφείλουμε
νὰ ἀποκτήσουμε προσωπικὴ σχέση μαζὶ του: νὰ Τὸν ἀγαποῦμε, νὰ αἰσθανόμαστε τὴ γλυκύτητα
τῆς παρουσίας του, νὰ ποθοῦμε τὴν ἐπικοινωνία μαζί του. Ἡ προσ ευχή, ἡ μετάνοια,
ὁ πνευματικὸς ἀγώ νας, ἡ χαρὰ τῆς χριστιανικῆς ζωῆς, ἡ ἀγάπη καὶ ἡ προσφορὰ πρὸς
τοὺς ἄλλους ἀποτελοῦν μοναδικὰ πνευματικὰ βιώματα, μέσα στὰ ὁποῖα κάθε ψυχὴ βρίσκει
ἀνάπαυση καὶ εἰρήνη. Μόνο ἂν ἔχουμε γευθεῖ αὐτὴ τὴν ἐμπειρία τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς,
θὰ εἴμαστε σὲ θέση νὰ μιλήσουμε καὶ στοὺς ἄλλους γιὰ τὸν Κύριο Ἰησοῦ, ὡς τὸν μόνο
ἀληθινὸ Θεό, τὸν Σωτήρα καὶ Λυτρωτή μας.
2. Ζῆλος καὶ ἐνθουσιασμὸς
Ἐπιπλέον, γιὰ νὰ δίνουμε μαρτυρία
Χριστοῦ, χρειάζεται καὶ μιὰ δεύτερη προϋπόθεση: νὰ ἔχουμε ζῆλο καὶ ἐνθου σιασμό.
Μόνο ἡ καρδιὰ ποὺ εἶναι πυρακτωμένη ἀπὸ θεϊκὸ ζῆλο μπορεῖ νὰ ὑπερνικᾶ τὰ ἐμπόδια
καὶ νὰ μὴν ὑπολογίζει τὶς εἰρωνεῖες, τὶς ἀπειλὲς ἢ ἄλλες τυχὸν δυσκολίες.
Εἶναι πολὺ χαρακτηριστικὸ τὸ παράδειγμα
τοῦ ἁγίου Μηνᾶ, ὁ ὁποῖος ἔδειξε ἀξιοθαύμαστο ζῆλο κατὰ τὴν ὁμολογία καὶ τὸ μαρτύριό
του. Ὁ ἅγιος ἦταν στρατιώτης τοῦ ρωμαϊκοῦ στρατοῦ, καὶ ὅταν τὸν κάλεσαν νὰ λάβει
μέρος στοὺς διωγμοὺς τῶν Χριστιανῶν, ἀμέσως ἀρνήθηκε προτιμώντας νὰ παραιτηθεῖ,
παρὰ νὰ συμμετάσχει στὰ ἐγκλήματα τῶν εἰδωλολατρῶν. Κι ὅταν ἀργότερα ὁδηγήθηκε στὸν
ἀνακριτή, οἱ σοφὲς καὶ συνετὲς ἀποκρίσεις του προκάλεσαν τὴν κατάπληξη ἀκόμη καὶ
αὐτοῦ τοῦ ἄρχοντα ποὺ τὸν ἀνέκρινε. «Πές μου, Μηνᾶ», τοῦ εἶπε, «πῶς ἐσύ, ἕνας χθεσινὸς
στρατιώτης συνηθισμένος σὲ μάχες καὶ πολέμους, ἀποκρίνεσαι μὲ τόση σοφία;»… Κι
ὁ ἅγιος ἀπάντησε: «Ὁ Θεός μου, αὐτὸς μὲ φώτισε νὰ ἐλέγξω τὴν ἀθεΐα σου… Διότι
μᾶς ὑποσχέθηκε ὅτι, ὅταν μᾶς ὁδηγήσουν μπροστὰ σὲ βασιλεῖς καὶ ἡγεμόνες γιὰ νὰ ὁμολογήσουμε
τὸ Ὄνομά του, θὰ μᾶς δώσει Ἐκεῖνος σοφία, στὴν ὁποία δὲν θὰ μποροῦν νὰ ἀντιλέξουν
ἢ νὰ ἀντισταθοῦν ὅλοι οἱ ἐχθροὶ τῆς πίστεως». Ἔτσι, ὁ γενναῖος στρατιώτης, ἐνισχυμένος
μὲ τὴ χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἔμεινε σταθερὸς μέχρι τέλους, ὁπότε καὶ ἔλαβε τὸ
στεφάνι τοῦ μαρτυρίου· καὶ ἀποτελεῖ γιὰ μᾶς παράδειγμα πίστεως, ζήλου καὶ ὁμολογίας.
«Πιστεύομεν, διὸ καὶ λαλοῦμεν».
Πράγματι! Τὸ νὰ δίνουμε μαρτυρία γιὰ τὴν πίστη μας εἶναι αὐθόρμητη κίνηση τῆς ψυχῆς
μας ποὺ πιστεύει‧ εἶναι ἀκόμα ἐκδήλωση ἀγάπης πρὸς τὸν Σωτήρα Χριστό, τὸν Εὐεργέτη
καὶ Λυτρωτή μας.
Ἀγάπης ὅμως καὶ πρὸς τοὺς συνανθρώπους
μας, τοὺς ἀδελφούς μας. Καὶ τὸ πιὸ σημαντικό: Εἶναι δρόμος σωτηρίας, διότι ὁ ἴδιος
ὁ Κύριος μᾶς ὑποσχέθηκε ὅτι ἂν ὁμολογοῦμε τὴν πίστη μας σ’ Αὐτόν, τότε κι Ἐκεῖνος
στὴ Δευτέρα Παρουσία του θὰ ὁμολογήσει ἐνώπιον ἀνθρώπων καὶ ἀγγέλων καὶ μάλιστα
ἐνώπιον τοῦ οὐρανίου Πατρὸς ὅτι εἴμαστε δικοί του. Ὑπάρχει μεγαλύτερη τιμή;
Τόσο μεγάλη ἀξία ἔχει ἡ ὁμολογία
τοῦ Χριστοῦ σ’ αὐτὴ τὴ ζωή. Μᾶς χαρίζει τὴν ἄλλη ζωή, τὴν αἰώνια!
