«Μείζων» ἀρετὴ ἡ ἀγάπη
Ἀπὸ τὴ Χαλκίδα προέρχεται ἡ παρακάτω εἴδηση: Τὸν περασμένο μήνα μία Ἑλληνίδα μὲ πονετικὴ καρδιὰ δώρισε μιὰ ζακέτα σὲ 12χρονη μαθήτρια γιὰ νὰ μὴν κρυώνει στὸ σχολεῖο.
«Ὅταν εἶδε τὴν κυρία Σταυρούλα νὰ τῆς τὴ δίνει ἁπλόχερα, δάκρυσε· ἦταν ἕνα ἀπὸ τὰ πιὸ ὡραῖα δῶρα ποὺ εἶχε λάβει τὸν τελευταῖο καιρό. ‘‘Παναγιώτα μου, εἶναι δική σου, τώρα ποὺ ἀλλάζει ὁ καιρός, νὰ τὴ φορᾶς καὶ νὰ πηγαίνεις σχολεῖο’’, τῆς λέει ἡ κυρία Σταυρούλα.
Ἡ Παναγιώτα πάει στὴν πρώτη γυμνασίου καὶ εἶναι καλὴ μαθήτρια, μιᾶς καὶ θέλει νὰ γίνει γιατρὸς γιὰ νὰ βοηθᾶ τοὺς ἀνθρώπους ποὺ τὸ ἔχουν ἀνάγκη.‘‘ Ὅταν θὰ μεγαλώσω καὶ θὰ γίνω γιατρός, δὲν θὰ σᾶς παίρνω χρήματα’’, ἀπαντᾶ τὸ μικρὸ κορίτσι τόσο ὥριμα ποὺ σπανίζει γιὰ τὴν ἡλικία της. ‘‘ Ὅταν βλέπω τὰ ματάκια τῶν μικρῶν παιδιῶν νὰ γεμίζουν ἀπὸ εὐτυχία’’, εἶναι ἡ ἀνταμοιβή μου, μᾶς λέει ἡ Σταυρούλα Γιοβανάκη, ἐμπνεύστρια τοῦ χαριστικοῦ παζαριοῦ ὅπου κάθε ἑβδομάδα δεκάδες πολίτες καλύπτουν τὶς ἀνάγκες τους μὲ ροῦχα ποὺ συγκεντρώνονται στὴν Ἁγία Μαρίνα τῆς Χαλκίδας. Ἡ ἀνταπόκριση τοῦ κόσμου εἶναι μεγάλη καὶ ἀποδεικνύει γιὰ ἄλλη μία φορὰ πὼς οἱ Ἕλληνες στὰ δύσκολα γίνονται μία γροθιά» («Εvianews» 4-11-2012).
Μέσα στὴν «γκρίζα» ἀτμόσφαιρα ποὺ περιβάλλει τὰ τελευταῖα χρόνια τὴν κοινωνία μας, μερικὲς φωτεινὲς ἀκτίνες σὰν τὸ παραπάνω περιστατικὸ μᾶς μεταδίδουν τὴν ἐλπίδα γιὰ ἕνα καλύτερο μέλλον. Δόξα τῷ Θεῷ, ὑπάρχουν ἀκόμη ψυχὲς εὐγενικές, γεμάτες ἀπὸ καλοσύνη καὶ ἔμπρακτη ἀγάπη πρὸς τὸν πάσχοντα συνάνθρωπο· ψυχὲς ποὺ ἐμπνέονται ἀπὸ τὴν πάμφωτη διδασκαλία τοῦ Θεανθρώπου. Λοιπόν, μὴ χάσουμε τὸ θάρρος καὶ τὴν πίστη μας στὸν παντοκράτορα Κύριο κατὰ τὴν παροῦσα δεινὴ περίσταση τοῦ λαοῦ μας. Τὸ ἀντίθετο μᾶλλον νὰ προσπαθοῦμε· νὰ ἀσκοῦμε κατὰ δύναμιν τὴ μέγιστη ἀρετὴ τῆς ἀγάπης πρὸς τοὺς συνανθρώπους μας, ὅπως ὁ «καλὸς Σαμαρείτης» τοῦ ἱεροῦ Εὐαγγελίου!
