Εὐαγγέλιον:
ἡμέρας, Δευτ. ια΄ ἑβδ. Λουκᾶ (Λκ. ιθ΄ 37-44).
37 ἐγγίζοντος δὲ αὐτοῦ ἤδη πρὸς τῇ καταβάσει τοῦ ὄρους
τῶν ἐλαιῶν ἤρξατο ἅπαν τὸ πλῆθος τῶν μαθητῶν χαίροντες αἰνεῖν τὸν Θεὸν φωνῇ
μεγάλῃ περὶ πασῶν ὧν εἶδον δυνάμεων
38 λέγοντες· εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος βασιλεὺς ἐν
ὀνόματι Κυρίου· εἰρήνη ἐν οὐρανῷ καὶ δόξα ἐν ὑψίστοις.
39 καί τινες τῶν Φαρισαίων ἀπὸ τοῦ ὄχλου εἶπον πρὸς
αὐτόν· διδάσκαλε, ἐπιτίμησον τοῖς μαθηταῖς σου.
40 καὶ ἀποκριθεὶς εἶπεν αὐτοῖς· λέγω ὑμῖν ὅτι ἐὰν
οὗτοι σιωπήσωσιν, οἱ λίθοι κεκράξονται.
41 καὶ ὡς ἤγγισεν, ἰδὼν τὴν πόλιν ἔκλαυσεν ἐπ᾿ αὐτῇ,
λέγων
42 ὅτι εἰ ἔγνως καὶ σύ, καί γε ἐν τῇ ἡμέρᾳ σου ταύτῃ,
τὰ πρὸς εἰρήνην σου! νῦν δὲ ἐκρύβη ἀπὸ ὀφθαλμῶν σου·
43 ὅτι ἥξουσιν ἡμέραι ἐπὶ σὲ καὶ περιβαλοῦσιν οἱ ἐχθροί
σου χάρακά σοι καὶ περικυκλώσουσί σε καὶ συνέξουσί σε πάντοθεν,
44 καὶ ἐδαφιοῦσί σε καὶ τὰ τέκνα σου ἐν σοί, καὶ οὐκ
ἀφήσουσιν ἐν σοὶ λίθον ἐπὶ λίθῳ, ἀνθ᾿ ὧν οὐκ ἔγνως τὸν καιρὸν τῆς ἐπισκοπῆς
σου.
Ἑρμηνεία
Π.Ν. Τρεμπέλα
37 Ὅταν λοιπόν πλησίαζε στά Ἱεροσόλυμα κι ἔφθασε κοντά
στό σημεῖο πού τελειώνει ὁ κατηφορικός δρόμος τοῦ ὄρους τῶν Ἐλαιῶν, ὅλοι ἀπό τό
πλῆθος τῶν μαθητῶν του ἄρχισαν μέ χαρά νά ἀνυμνοῦν καί νά δοξολογοῦν τόν Θεό μέ
δυνατή φωνή γιά ὅλα τά θαύματα πού εἶχαν δεῖ ἕως τότε νά γίνονται ἀπό τόν
Ἰησοῦ,
38 καί ἔλεγαν: Εὐλογημένος καί δοξασμένος εἶναι ὁ
βασιλιάς πού ἔρχεται ἐκ μέρους τοῦ Κυρίου ὡς ἀντιπρόσωπός του. Ὁ Μεσσίας
ἔρχεται νά φέρει εἰρήνη στόν οὐρανό, διότι τώρα πιά συμφιλιώνονται καί
εἰρηνεύουν οἱ ἄνθρωποι μέ τόν οὐράνιο Πατέρα καί τούς ἀγγέλους του. Ἀλλά καί οἱ
ἄγγελοι πού βρίσκονται στά ὕψιστα μέρη τοῦ οὐρανοῦ δοξάζουν τό Θεό γιά τήν
ἐνανθρώπηση καί τήν ἔλευση τοῦ Μεσσία.
39 Μερικοί ὅμως ἀπό τούς Φαρισαίους βγῆκαν μέσα ἀπό τό
πλῆθος τοῦ λαοῦ, μέ τόν ὁποῖο εἶχαν ἀναμιχθεῖ γιά νά κατασκοπεύσουν τόν Ἰησοῦ,
καί τοῦ εἶπαν: Διδάσκαλε, ἐπιτίμησε τούς μαθητές σου γιά τά βλάσφημα αὐτά λόγια
πού λένε, ἀποδίδοντας σέ σένα τιμές πού ἀνήκουν μόνο στό Μεσσία.
40 Καί ὁ Ἰησοῦς τούς ἀποκρίθηκε: Σᾶς βεβαιώνω ὅτι κι
ἄν αὐτοί σιωπήσουν, θά κραυγάσουν οἱ ἄψυχες πέτρες.
41 Κι ὅταν πλησίασε καί εἶδε τήν πόλη Ἱερουσαλήμ, τόν
ἔπιασαν λυγμοί καί ἔχυσε ἄφθονα δάκρυα γι’ αὐτήν. Καί εἶπε:
42 Ἄν μάθαινες κι ἐσύ, ὅπως τό ξέρουν οἱ μαθητές μου
καί οἱ ταπεινοί αὐτοί συνοδοί μου, ἔστω καί τήν τελευταία αὐτή μέρα, πού
ἀποτελεῖ τήν τελευταία προθεσμία πού σοῦ δίνει ὁ Θεός, ἄν γνώριζες ἐκεῖνα πού
θά σέ κάνουν νά εἰρηνεύσεις μέ τόν Θεό καί νά ἀποφύγεις τίς τρομερές συνέπειες
τῆς ὀργῆς του! Ἄν ἤξερες ὅτι ἡ πίστη καί ἡ ὑπακοή σου σ’ ἐμένα θά σοῦ ἐξασφάλιζε
τήν εἰρήνη σου μέ τόν Θεό καί συγχρόνως θά ἀπέτρεπε τήν καταστροφή τῆς
ἐρημώσεώς σου, δέν θά χανόσουν. Τώρα ὅμως εἶναι τυφλωμένα τά μάτια σου καί δέν
μπορεῖς νά δεῖς ποιά δεινά σέ περιμένουν.
43 Διότι θά ἔλθουν ἡμέρες ὀλέθριες γιά σένα. Τίς
ἡμέρες ἐκεῖνες οἱ ἐχθροί σου θά σέ ζώσουν γύρω-γύρω μέ χαρακώματα καί μέ
ὀχυρωματικά ἔργα, θά σέ περικυκλώσουν καί θά σέ πολιορκήσουν σφιχτά ἀπ’ ὅλα τά
μέρη μέ στενή πολιορκία.
44 Καί θά κατεδαφίσουν τά οἰκοδομήματά σου καί τά
τείχη σου. Ἀλλά καί ὅσα παιδιά σου βρεθοῦν μέσα στά τείχη σου θά τά ρίξουν
σφαγμένα στή γῆ. Καί δέν θά ἀφήσουν μέσα στήν πόλη πέτρα πάνω στήν πέτρα. Κι
ὅλα αὐτά θά τά πάθεις ὡς τιμωρία, ἐπειδή εἶχες θεληματική τύφλωση καί δέν
συνειδητοποίησες τόν καιρό πού σέ ἐπισκέφθηκε ὁ Θεός γιά νά σέ ἐλεήσει καί νά
σέ σώσει.
