«Ἁγίου Λουκᾶ Ἀρχιεπισκόπου Κριμαίας Λόγοι καί ὁμιλίες τόμος Β»
Περὶ τοῦ διασκορπισμοῦ τοῦ νοῦ κατὰ τὴν ὥρα τῆς προσευχῆς (α)
«Πολλοὶ ἄνθρωποι συνέχεια μὲ ρωτᾶνε, πῶς μποροῦν νὰ μάθουν νὰ προσεύχονται σωστὰ καὶ πῶς νὰ ἀπαλλαγοῦν ἀπὸ τὸν διασκορπισμὸ τῶν λογισμῶν τὴν ὥρα τῆς προσευχῆς. Μοῦ λένε ὅτι δὲν μποροῦν νὰ συγκεντρωθοῦν στὴν προσευχή, ὅτι ὁ νοῦς συνέχεια ἀποσπᾶται ἀπὸ τὴν προσευχὴ καὶ πηγαίνει ἀλλοῦ. Ακόμα καὶ ἡ μία ἀκτίνα τοῦ ἡλίου ποὺ πέφτει πάνω στὴν εἰκόνα εἶναι ἱκανὴ νὰ τὸν ἀποσπάσει ἀπό τὴν προσευχή. Λένε ἐπίσης ὅτι καὶ ἡ λαμπρότητα τῆς ἀρχιερατικῆς λειτουργίας τοὺς ἐμποδίζει στὴν προσευχή, ἐπειδὴ δὲν τοὺς ἀφήνει νὰ συγκεντρωθοῦν. «Δὲν μποροῦμε, λένε, νὰ συγκεντρωθοῦμε καὶ νὰ προσευχηθοῦμε καλά». Καὶ μὲ παρακαλᾶνε νὰ τοὺς μάθω νὰ προσεύχονται.
Μὴν νομίζουμε ὅμως ὅτι τὸ πράγμα αὐτὸ εἶναι εὔκολο. Ξέρετε τί εἶναι αὐτὸ πού μοῦ ζητᾶτε νὰ σᾶς μάθω; Εἶναι τὸ πιὸ μεγάλο καὶ τὸ πιὸ δύσκολο ἀπ’ ὅλα τὰ ἀνθρώπινα ἔργα. Διότι τί εἶναι ἡ ἀληθινὴ προσευχή; Εἶναι ἡ ἄμεση κοινωνία τοῦ πνεύματός μας μὲ τὸν Θεό.
Αὐτὸ σημαίνει ἡ προσευχή. Ἂν ἔτσι τὴν βλέπουμε, τότε ἡ ἀπάντηση σ’ αὐτοὺς ποὺ θέλουν νὰ ἁπαλλαγοῦν ἀπό τὸν διασκορπισμὸ τῶν λογισμῶν εἶναι ἡ ἑξῆς· γιὰ νὰ ὑπάρχει κοινωνία μὲ τὸν Θεὸ πρέπει νὰ ἔχουμε ἀντίστοιχη ζωή, νὰ εἴμαστε ἄξιοι καὶ ἱκανοί. Μπορεῖ ὁ ἄνθρωπος ποὺ ἀσχολεῖται μόνο μὲ τὶς βιοτικὲς μέριμνες, ποὺ πολὺ σπάνια σκέφτεται τὸν Θεό, ἀλλὰ κυλιέται στὰ πάθη, τὶς ἁμαρτίες καὶ τὶς ἐπιθυμίες του, μπορεῖ αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος νὰ ἔχει κοινωνία μὲ τὸν Θεό;» (Τά κείμενα τοῦ Ἁγίου Λουκᾶ πού δημοσιεύονται σέ συνέχειες στήν ἱστοσελίδα μας εἶναι παρμένα ἀπό τό ὁμώνυμο βιβλίο τῶν ἐκδόσεων «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ»)
