«Ἁγίου Λουκᾶ Ἀρχιεπισκόπου Κριμαίας Λόγοι καί ὁμιλίες τόμος Β»
Λόγος εἰς τὴν Κυριακὴ Ε’ τῶν Νηστειῶν (ζ)
«Πολλὰ παραδείγματα ἀντλοῦμε ἀπὸ τοὺς βίους τῶν ἁγίων, τὰ ὁποῖα καὶ ἐμεῖς θὰ ἔπρεπε νὰ τὰ ἀκολουθήσουμε. Σᾶς ἔχω πεῖ γιὰ τὸν μεγάλο ἅγιο καὶ θαυματουργό, τὸν Μακάριο τὸν Αἰγύπτιο, ὁ ὁποῖος ἀνάσταινε νεκρούς. Τὸν συκοφάντησε μία πόρνη λέγοντας ὅτι περιμένει ἀπ’ αὐτὸν παιδί. Ὁ ἅγιος Μακάριος ἦταν τότε νέος στὴν ἡλικία γι’ αὐτὸ οἱ κάτοικοι τῆς περιοχῆς πίστεψαν στὰ λόγια τῆς πόρνης. Βρῆκαν τὸν ἅγιο καὶ τὸν χτύπησαν ἄγρια. Ἐκεῖνος δὲν δικαιολογήθηκε. Ὅταν ἦρθε ἡ ὥρα τοῦ τοκετοῦ ἡ πόρνη πέντε μέρες δὲν μποροῦσε νὰ γεννήσει, μέχρι ποὺ μετανόησε γιὰ τὴν ἁμαρτία της. Τότε ὅλοι οἱ κάτοικοι κυριεύτηκαν ἀπὸ μεγάλο φόβο καὶ πῆγαν στὸν ἅγιο νὰ ζητήσουν συγγνώμη. Ἀλλὰ ἐκεῖνος γιὰ νὰ μὴν τοῦ ζητᾶνε συγγνώμη καὶ νὰ μὴν τὸν ἐπαινοῦν ἔφυγε στὴν ἔρημο.
Οἱ ἅγιοι εἶναι αὐτοὶ ποὺ στὴν ζωὴ τους ἀκολούθησαν πιστὰ τὸν Χριστὸ Σωτήρα. Πραγματικὰ μεγάλος εἶναι ὁ ἅγιος Δούλας, ὁ ὁποῖος ὅλη τὴ ζωὴ τοῦ ὕπεμενε μὲ ἀγάπη τὶς κακίες τῶν ἀδελφῶν τῆς μονῆς ὅπου ἀσκήτευε. Οἱ μοναχοὶ δὲν τὸν ἀγαποῦσαν, τὸν ὕβριζαν καὶ τὸν κακολογοῦσαν καὶ ἐκεῖνος μὲ πραότητα ὑπέμενε τὶς κακίες τους. Σὲ πολλοὺς ἀπό μᾶς ποὺ ὑποφέρουν ἀπὸ βαριὲς ἀσθένειες, καὶ ἀπὸ πολλὴ θλίψη χάνουν τὸ κουράγιο, καλὸ παράδειγμα δίνει ἡ ὁσία Συγκλητική, ἡ ὁποία ὅλη τὴ ζωὴ της ἦταν καρφωμένη στὸ κρεββάτι τοῦ πόνου καὶ ὑπέμενε τὰ βάσανα μὲ ἐλπίδα καὶ δὲν ἄφηνε τὴν ἄσκηση.
Ὁ ὅσιος Ποιμὴν τῆς μονῆς τῶν Σπηλαίων καὶ αὐτὸς ἐπίσης ὅλη τὴν ζωή του ἀπὸ τὰ παιδικά του χρόνια ὑπέφερε ἀπὸ μία πολὺ βαριὰ ἀσθένεια. Ὅταν ἐπρόκειτο νὰ γίνει μοναχός, τὴν μοναχική του κουρὰ ἔκαναν οἱ ἄγγελοι ὑπὸ τὴν μορφὴ τοῦ ἡγουμένου τῆς Μονῆς καὶ τῶν μοναχῶν.» (Τά κείμενα τοῦ Ἁγίου Λουκᾶ πού δημοσιεύονται σέ συνέχειες στήν ἱστοσελίδα μας εἶναι παρμένα ἀπό τό ὁμώνυμο βιβλίο τῶν ἐκδόσεων «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ»)
