Ἀπόστολος: ἡμέρας, Τρ. κθ΄ ἑβδ. ἐπιστ. (῾Εβρ. δ΄
1-13)·
Φοβηθῶμεν
οὖν μή ποτε, καταλειπομένης ἐπαγγελίας εἰσελθεῖν εἰς τὴν κατάπαυσιν αὐτοῦ, δοκῇ
τις ἐξ ὑμῶν ὑστερηκέναι.
2 καὶ
γάρ ἐσμεν εὐηγγελισμένοι, καθάπερ κἀκεῖνοι· ἀλλ’ οὐκ ὠφέλησεν ὁ λόγος τῆς ἀκοῆς
ἐκείνους μὴ συγκεκραμένος τῇ πίστει τοῖς ἀκούσασιν.
3
εἰσερχόμεθα γὰρ εἰς τὴν κατάπαυσιν οἱ πιστεύσαντες, καθὼς εἴρηκεν· ὡς ὤμοσα ἐν
τῇ ὀργῇ μου, εἰ εἰσελεύσονται εἰς τὴν κατάπαυσίν μου· καίτοι τῶν ἔργων ἀπὸ
καταβολῆς κόσμου γενηθέντων.
4 εἴρηκε
γάρ που περὶ τῆς ἑβδόμης οὕτω· καὶ κατέπαυσεν ὁ Θεὸς ἐν τῇ ἡμέρᾳ τῇ ἑβδόμῃ ἀπὸ
πάντων τῶν ἔργων αὐτοῦ·
5 καὶ ἐν
τούτῳ πάλιν· εἰ εἰσελεύσονται εἰς τὴν κατάπαυσίν μου.
6 ἐπεὶ
οὖν ἀπολείπεταί τινας εἰσελθεῖν εἰς αὐτήν, καὶ οἱ πρότερον εὐαγγελισθέντες οὐκ
εἰσῆλθον δι’ ἀπείθειαν,
7 πάλιν
τινὰ ὁρίζει ἡμέραν, σήμερον, ἐν Δαυῒδ λέγων, μετὰ τοσοῦτον χρόνον, καθὼς
εἴρηται· σήμερον ἐὰν τῆς φωνῆς αὐτοῦ ἀκούσητε, μὴ σκληρύνητε τὰς καρδίας ὑμῶν.
8 εἰ γὰρ
αὐτοὺς Ἰησοῦς κατέπαυσεν, οὐκ ἂν περὶ ἄλλης ἐλάλει μετὰ ταῦτα ἡμέρας·
9 ἄρα
ἀπολείπεται σαββατισμὸς τῷ λαῷ τοῦ Θεοῦ.
10 ὁ γὰρ
εἰσελθὼν εἰς τὴν κατάπαυσιν αὐτοῦ καὶ αὐτὸς κατέπαυσεν ἀπὸ τῶν ἔργων αὐτοῦ,
ὥσπερ ἀπὸ τῶν ἰδίων ὁ Θεός.
11
Σπουδάσωμεν οὖν εἰσελθεῖν εἰς ἐκείνην τὴν κατάπαυσιν, ἵνα μὴ ἐν τῷ αὐτῷ τις
ὑποδείγματι πέσῃ τῆς ἀπειθείας.
12 Ζῶν
γὰρ ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ καὶ ἐνεργὴς καὶ τομώτερος ὑπὲρ πᾶσαν μάχαιραν δίστομον καὶ
διικνούμενος ἄχρι μερισμοῦ ψυχῆς τε καὶ πνεύματος, ἁρμῶν τε καὶ μυελῶν, καὶ
κριτικὸς ἐνθυμήσεων καὶ ἐννοιῶν καρδίας,
13 καὶ
οὐκ ἔστι κτίσις ἀφανὴς ἐνώπιον αὐτοῦ, πάντα δὲ γυμνὰ καὶ τετραχηλισμένα τοῖς
ὀφθαλμοῖς αὐτοῦ, πρὸς ὃν ἡμῖν ὁ λόγος.
Ἑρμηνεία Π.Ν. Τρεμπέλα
1 Ἄς παραδειγματισθοῦμε λοιπόν ἀπό τήν τιμωρία αὐτή τοῦ Ἰσραήλ. Καί καθώς
ἀπομένει μιά νέα ὑπόσχεση τοῦ Θεοῦ νά εἰσέλθουμε στόν τόπο τῆς αἰωνίου
ἀναπαύσεως, στόν ὁποῖο εἰσῆλθε κι ὁ ἴδιος ἀφοῦ δημιούργησε τόν κόσμο, ἄς
φοβηθοῦμε μήπως κανείς ἀπό σᾶς φανεῖ ὅτι καθυστέρησε, καί γι’ αὐτό μείνει ἔξω
καί ἀποκλεισθεῖ ἀπ’ αὐτήν.
2 Πρέπει νά ἔχουμε τό φόβο αὐτό, διότι κι ἐμεῖς ἔχουμε λάβει τή χαρμόσυνη
ὑπόσχεση τῆς ἀναπαύσεως, ὅπως κι ἐκεῖνοι εἶχαν λάβει τήν ὑπόσχεση γιά τή γῆ τῆς
ἐπαγγελίας. Δέν τούς ὠφέλησε ὅμως ἐκείνους ὁ λόγος τῆς ἐπαγγελίας πού ἄκουσαν,
διότι δέν ἀποδέχθηκαν τό λόγο αὐτό συνδυασμένο καί ἑνωμένο μέ τήν πίστη.
3 Διότι στόν τόπο τῆς ἀληθινῆς ἀναπαύσεως θά μποῦμε ὅσοι πιστέψαμε, κι
ὄχι ἐκεῖνοι, σύμφωνα μ’ αὐτό πού ἔχει πεῖ ὁ Θεός: Ὁρκίστηκα λοιπόν, ὅταν θύμωσα
ἐναντίον τους, ὅτι δέν θά μποῦν στή γῆ τῆς ἀναπαύσεως πού τούς εἶχα ὑποσχεθεῖ.
Καί δέν μπῆκαν ἐκεῖνοι στόν τόπο τῆς ἀναπαύσεως, ἄν καί τά ἔργα τῆς δημιουργίας
εἶχαν γίνει ἐξαρχῆς, ἀπό τότε πού κτίσθηκε ὁ κόσμος, καί συνεπῶς ὑπῆρχε ἀπό
τότε ἕτοιμος καί ὁ τόπος τῆς ἀναπαύσεως.
4 Καί μάλιστα τό ὅτι ἑτοιμάστηκε ὁ τόπος τῆς ἀναπαύσεως ἀπό τότε,
ἀποδεικνύεται ἀπό τό ἑξῆς: Ἔχει πεῖ τό Ἅγιον Πνεῦμα σέ κάποιο μέρος τῆς Ἁγίας
Γραφῆς τά ἑξῆς γιά τήν ἕβδομη ἡμέρα: Ὁ Θεός τήν ἕβδομη ἡμέρα σταμάτησε ὁριστικά
ὅλα τά ἔργα του.
5 Καί πάλι στό ἴδιο μέρος τῆς Ἁγίας Γραφῆς λέει: Δέν θά μποῦν στόν τόπο
τῆς ἀναπαύσεώς μου. Ἄρα κανείς ἕως τώρα δέν μπῆκε στόν τόπο τῆς ἀναπαύσεως πού
ἦταν ἑτοιμασμένος ἀπό τήν ἀρχή.
6 Ἐπειδή λοιπόν ἀπομένει νά εἰσέλθουν κάποιοι σ’ αὐτόν τόν τόπο τῆς
ἀναπαύσεως, καί ἐπειδή ἐκεῖνοι πού ἔλαβαν πρωτύτερα τή χαρμόσυνη αὐτή ὑπόσχεση
δέν μπῆκαν σ’ αὐτόν τόν τόπο ἐξαιτίας τῆς παρακοῆς τους,
7 πάλι ὁ Θεός ὁρίζει καιρό ἀναπαύσεως. Καί ὁρίζει τόν καιρό αὐτό, ὅταν
λέει μέ τό στόμα τοῦ Δαβίδ «σήμερα». Ὁ Δαβίδ, πού εἶπε τό «σήμερα», ἔζησε πολλά
χρόνια μετά τόν Μωυσῆ. Ὕστερα λοιπόν ἀπό τόσα χρόνια πού πέρασαν ἀπό τότε πού
στά χρόνια τοῦ Μωυσῆ ὁρκίστηκε ὁ Θεός νά μή μποῦν οἱ Ἰουδαῖοι στόν ἐπίγειο τόπο
τῆς ἀναπαύσεως, ὁ Θεός ὁρίζει πάλι κάποια μέρα πού τήν ὀνομάζει «σήμερα». Καί
τήν ὁρίζει σύμφωνα μ’ ἐκεῖνο πού εἶπε μέσῳ τοῦ Δαβίδ: Σήμερα, ἐάν ἀκούσετε τή
φωνή τοῦ Θεοῦ, μήν κάνετε σκληρές τίς καρδιές σας μέ τήν ἀνυπακοή.
8 Κι ἄς μήν πεῖ κανένας ὅτι ὁ Ἰησοῦς τοῦ Ναυῆ πέτυχε ἔπειτα νά εἰσαγάγει
τούς Ἰσραηλίτες στή γῆ τῆς ἐπαγγελίας καί τῆς ἀναπαύσεως. Ἡ ἀνάπαυση ἐκείνη δέν
ἦταν ἡ αἰώνια καί ἀληθινή. Διότι ἐάν ὁ Ἰησοῦς τοῦ Ναυῆ εἶχε ὁδηγήσει ἐκείνους
στόν τόπο τῆς ἀληθινῆς ἀναπαύσεως, δέν θά μιλοῦσε τό Ἅγιον Πνεῦμα ἔπειτα γιά
ἄλλον καιρό, κατά τόν ὁποῖο οἱ ἄνθρωποι μποροῦν νά κληρονομήσουν τήν αἰώνια
ἀνάπαυση.
9 Συνεπῶς ἀπομένει καί ἐπιφυλάσσεται στόν ἀληθινό λαό τοῦ Θεοῦ κάποια
αἰώνια καί ἱερή ἀνάπαυση, ὅμοια μέ τήν ἀνάπαυση τοῦ Θεοῦ κατά τό Σάββατο τῆς
δημιουργίας.
10 Πράγματι λοιπόν πρόκειται γιά ἱερή καί αἰώνια ἀνάπαυση, γιά
σαββατισμό. Διότι ἐκεῖνος πού μπαίνει στήν οὐράνια ἀνάπαυση τοῦ Θεοῦ,
ἀναπαύεται κι αὐτός ἀπό τά ἔργα του, ὅπως ἀκριβῶς ἀναπαύθηκε καί ὁ Θεός ἀπό τά
δικά του ἔργα.
11 Ἄς προσπαθήσουμε λοιπόν μέ σπουδή καί ἐπιμέλεια νά μποῦμε σ’ ἐκεῖνον
τόν τόπο τῆς ἀναπαύσεως, γιά νά μήν πέσει κανείς στό ἴδιο παράπτωμα τῆς
παρακοῆς τῶν Ἰουδαίων καί ἀποκλεισθεῖ, ὅπως ἀποκλείσθηκαν κι ἐκεῖνοι.
12 Πρέπει νά δείξουμε ἐπιμέλεια καί σπουδή. Διότι ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ, ὁ
ὁποῖος περιέχει τίς ὑποσχέσεις καί τίς ἀπειλές του, δέν εἶναι νεκρό γράμμα·
εἶναι ζωντανός καί δραστικός καί πιό κοφτερός ἀπό κάθε δίκοπο μαχαίρι, καί
εἰσχωρεῖ καί σ’ αὐτά τά ἀδιάσπαστα βάθη τοῦ ἀνθρώπου, δηλαδή στήν ψυχή καί στίς
ἀνώτερες πνευματικές δυνάμεις τοῦ ἀνθρώπου, καθώς καί στίς ἀρθρώσεις καί στούς
μυελούς. Καί στήν ἀνεπίδεκτη ψυχή προκαλεῖ πληγές καί τύψεις, κι αὐτή τελικά
σκληρύνεται καί μένει ἀμετανόητη. Ἔχει τή δύναμη ἐπίσης νά ἐρευνᾶ καί νά κρίνει
κι αὐτές τίς ἀφανεῖς σκέψεις καί προθέσεις τῆς καρδιᾶς.
13 Καί δέν ὑπάρχει κανένα κτίσμα ἀφανές καί ἀόρατο ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, ἀλλά
ὅλα εἶναι γυμνά καί ξεσκεπασμένα στά μάτια του. Σ’ αὐτόν θά δώσουμε λογαριασμό
καί ἀπολογία γιά τίς πράξεις μας.
