«Ἁγίου Λουκᾶ Ἀρχιεπισκόπου Κριμαίας Λόγοι καί ὁμιλίες τόμος Β»
«Μακάριοι οὕς ἐξελέξω, καὶ προσελάβου, Κύριε» (β)
«Τοῦτο γὰρ ὑμῖν λέγομεν ἐν λόγῳ Κυρίου ὅτι ἡμεῖς οἱ ζῶντες, οἱ περιλειπόμενοι εἰς τὴν παρουσίαν τοῦ Κυρίου οὐ μὴ φθάσωμεν τοὺς κοιμηθέντας· ὅτι αὐτὸς ὁ Κύριος ἐν κελεύσματι, ἐν φωνῇ ἀρχαγγέλου καὶ ἐν σάλπιγγι Θεοῦ καταβήσεται ἀπ’ οὐρανοῦ, καὶ οἱ νεκροὶ ἐν Χριστῷ ἀναστήσονται πρῶτον…» (Α’ Θε. 4, 15-16). Πρῶτα θὰ ἀναστηθοῦν οἱ νεκροὶ ἐν Χριστῷ, αὐτοὶ ποὺ πέθαναν πιστοὶ στὸν Χριστὸ καὶ στὴν ζωὴ τους ὑπῆρχαν σκεύη ἱερὰ τῆς χάριτος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.
«Ἔπειτα ἡμεῖς οἱ ζῶντες οἱ περιλειπόμενοι ἅμα σὺν αὐτοῖς ἁρπαγησόμεθα ἐν νεφέλαις εἰς ἀπάντησιν τοῦ Κυρίου εἰς ἀέρα, καὶ οὕτω πάντοτε σὺν Κυρίω ἐσόμεθα. Ὥστε παρακαλεῖτε ἀλλήλους ἐν τοῖς λόγοις τούτοις» (Α’ Θε. 4, 17-18). Νὰ παρηγορεῖτε ὁ ἕνας τὸν ἄλλον καὶ νὰ παρηγορεῖστε οἱ ἴδιοι ὅταν χάνετε κάποιον ἀπό τούς συγγενεῖς σας.
Καὶ ὅμως δὲν πρέπει νὰ κλαῖμε καὶ νὰ ἀναστενάζουμε. Ἂν αὐτὸς ὁ συγγενής μας ζοῦσε ἐν Χριστῷ, ἂν ἦταν ἄνθρωπος εὐλαβὴς καὶ ἡ καρδιὰ του ἦταν γεμάτη πίστη, τότε δὲν πρέπει νὰ κλαῖμε, νὰ ἀναστενάζουμε, νὰ τραβᾶμε τὰ μαλλιά μας καὶ νὰ βγάζουμε κραυ¬γὲς ἀπελπισίας. Ἀντὶ αὐτῶν πρέπει νὰ ἔχουμε ἱλαρὴ καὶ ἤρεμη χαρὰ διότι πρέπει νὰ πιστεύουμε ὅτι ὁ ἄνθρωπος, τὸν ὁποῖον τόσο πολὺ ἀγαπᾶμε βρίσκεται τώρα στὴν βασιλεία τοῦ Θεοῦ, διότι πιστεύουμε ὅτι ὁ θάνατος δὲν σημαίνει ἀφανισμό, ὅπως τὸ βλέπουν οἱ ἄθεοι καὶ οἱ ὀπαδοὶ κάποιων θρησκειῶν, γιὰ παράδειγμα οἱ βουδιστές.
Πρέπει νὰ πιστεύουμε ὅτι γιὰ τὸν χριστιανὸ ὁ θάνατος δὲν εἶναι τίποτα ἄλλο παρὰ μόνο μία ἁπλὴ διάβαση ἀπὸ τὴν πρόσκαιρη ζωή, ζωὴ γεμάτη θλίψεις, ζωὴ μεταξὺ ἀνθρώπων ψευδῶν, ποὺ ζοῦν μέσα στὴν ἁμαρτία καὶ ἀπιστία καὶ βρίζουν συνέχεια τὸ ὄνομα τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, σὲ μία ἄλλη ζωή. Στὴ ζωὴ τὴν αἰώνια, ἡ ὁποία γι’ αὐτοὺς ποὺ ἐδῶ στὴν γῆ ἀκολουθοῦσαν τὸ Χριστὸ εἶναι ἡ ζωὴ τῆς αἰώνιας χαρᾶς καὶ μακαριότητας!» (Τά κείμενα τοῦ Ἁγίου Λουκᾶ πού δημοσιεύονται σέ συνέχειες στήν ἱστοσελίδα μας εἶναι παρμένα ἀπό τό ὁμώνυμο βιβλίο τῶν ἐκδόσεων «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ»)
