«Ἁγίου Λουκᾶ Ἀρχιεπισκόπου Κριμαίας Λόγοι καί ὁμιλίες τόμος Β»
«Μακάριοι οὕς ἐξελέξω, καὶ προσελάβου, Κύριε» (γ)
«Τότε γιατί αὐτὰ τὰ δάκρυα στὸ πρόσωπό μας; Ἀντί νὰ κλαῖμε πρέπει νὰ χαιρόμαστε μὲ μία ἤρεμη χαρά, διότι οἱ συγγενεῖς μας, ποὺ ἀπέθαναν ἐν Κυρίῳ, τώρα στέκονται ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ. «Ναί, λέγει τὸ Πνεῦμα, ἵνα ἀναπαύσωνται ἐκ τῶν κόπων αὐτῶν τὰ δὲ ἔργα αὐτῶν ἀκολουθοῦν μετ’ αὐτῶν» (Ἀπ. 14, 13). Στὸν Θεὸ θὰ πᾶνε ὅλα τὰ καλά τους ἔργα καὶ θὰ παρουσιαστοῦν ἐνώπιον τοῦ Κυρίου μὲ χαρὰ μεγάλη.
Γιατί κλαῖτε καὶ ἀπελπίζεστε; Γιὰ τὸν ἑαυτό σας κλαῖτε, λυπᾶσθε τὸν ἑαυτό σας, κλαῖτε γιατί χηρέψατε, γιατί δὲν ἔχετε πιὰ σὲ ποιὸν νὰ στηριχτεῖτε. Κλαίτε γιατί ἦρθαν γιὰ σᾶς ἡμέρες δύσκολες. Εἶναι ὅμως ὅλα αὐτὰ λόγος γιὰ νὰ κλαῖμε; Ὄχι, καθόλου. Πρέπει νὰ κλαῖμε ἐπειδή μᾶς στέλνει ὁ Θεὸς καινούριες δοκιμασίες; Ὄχι, βέβαια. Ἂν καὶ πραγματικὰ ἡ ζωὴ τῆς χήρας εἶναι πολὺ δύσκολη, ὅμως δὲν πρέπει νὰ κλαῖμε. Πρέπει νὰ ταπεινωθοῦμε ἐνώπιον τοῦ Κυρίου, νὰ σκύψουμε ἐνώπιον Αὐτοῦ τὸ κεφάλι μας καὶ νὰ ἀποδεχθοῦμε τὸ θέλημά του.
Ἡ ζωή μας εἶναι χρόνος ποὺ πρέπει νὰ σηκώνουμε τὸ σταυρό μας καὶ νὰ ὑπομένουμε τὶς θλίψεις. Πρέπει νὰ τὸ θυμόμαστε πάντα. Νὰ μὴν κλαῖμε καὶ νὰ μὴν τραβᾶμε τὰ μαλλιά μας. Ναί, ἄς τρέχουν ἀπό τὰ μάτια μας τὰ ἤρεμα δάκρυα, αὐτὰ καθαρίζουν τὴν ψυχή μας, ἀλλά νὰ μὴν ὑπάρχουν κραυγὲς ἀπελπισίας.
Νὰ ταπεινωνόμαστε ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ παραδεχόμαστε τὸ θεῖο θέλημά του. Τότε ὁ Κύριος θὰ μᾶς βοηθήσει καὶ θὰ κάνει πιὸ ἐλαφρὸ τὸν σταυρό μας. Νὰ ἔχετε ἐμπιστοσύνη στὸν Κύριο! Αὐτὸς ποτὲ δὲν ἀφήνει ἀβοήθητο τὸν ἄνθρωπο, ὁ ὁποῖος στηρίζει σ’ Αὐτὸν τὶς ἐλπίδες του.» (Τά κείμενα τοῦ Ἁγίου Λουκᾶ πού δημοσιεύονται σέ συνέχειες στήν ἱστοσελίδα μας εἶναι παρμένα ἀπό τό ὁμώνυμο βιβλίο τῶν ἐκδόσεων «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ»)
