«Τηλέμαχος Τσιμιρίκας: Τὸ παιδὶ ποὺ θυσιάστηκε γιὰ τὰ ἀδέλφια του». Μὲ τὸν τίτλο αὐτόν, τὸν τόσο ἐκφραστικό, τὸ «Ἔθνος τῆς Κυριακῆς» (16-12-2012) δημοσίευσε ἐκτενὴ ἀνταπόκριση γιὰ μιὰ οἰκογενειακὴ τραγωδία, ἀπὸ τὴν ὁποία παραθέτουμε μερικὰ ἀποσπάσματα: «Οἱ φλόγες ἄγγιζαν, λές, τὸ Παγγαῖο, οἱ καμπάνες χτυποῦσαν καὶ καλοῦσαν τὸν κόσμο νὰ σπεύσει γιὰ βοήθεια στὸ σπίτι ποὺ καιγόταν. Κι ὁ Τηλέμαχος (…) ὅρμησε μέσα στὶς φλόγες. Ἀλλὰ ἕνα ξύλινο δοκάρι ποὺ ἔπεσε ἀπὸ τὴν ὀροφὴ τῆς παλιᾶς διώροφης κατοικίας τοῦ ἔκοψε τὴ φόρα καὶ τὸ νῆμα τῆς ζωῆς. Λίγο ἀργότερα μαζὶ μὲ τὴ δική του σορὸ οἱ πυροσβέστες ἀνέσυραν καὶ τὶς σοροὺς τῶν ἀδελφῶν του, τοῦ 5χρονου Ἀνδρέα καὶ τοῦ 9χρονου Γεράσιμου (…). Ἡ Μεσορόπη Καβάλας (…) θρηνεῖ, καὶ τὸ πανελλήνιο μιλᾶ συγκλονισμένο γιὰ τὴν αὐτοθυσία τοῦ 15χρονου Τηλέμαχου Τσιμιρίκα, ποὺ ἀψήφησε τὸν κίνδυνο καὶ ρίχτηκε στὴ μάχη μὲ τὶς φλόγες γιὰ νὰ σώσει τὰ δυὸ μικρότερα ἀδέλφια του. Δυστυχῶς δὲν τὰ κατάφερε… Ἡ οἰκογένεια τοῦ Γιώργου Τσιμιρίκα (…) ἔχασε τρία ἀπὸ τὰ δέκα της παιδιά, σὲ μιὰ τραγωδία ποὺ συγκλόνισε ὅλη τὴ χώρα (…). Τὰ ξημερώματα τοῦ περασμένου Σαββάτου ἡ διώροφη πατρικὴ κατοικία τοῦ Γιώργου Τσιμιρίκα τυλίχθηκε στὶς φλόγες πιθανὸν ἀπὸ μιὰ ξυλόσομπα ποὺ ἔκαιγε στὸ ἰσόγειο. Τὰ τέσσερα ἀπὸ τὰ ἕξι παιδιὰ τῆς οἰκογένειας ποὺ διανυκτέρευαν ἐκεῖ πρόλαβαν καὶ βγῆκαν μαζὶ μὲ τοὺς γονεῖς καὶ τοὺς παπποῦδες, ὅλοι ἀπὸ τὴν πίσω πόρτα. Τελευταῖος βγῆκε ὁ Τηλέμαχος (…)». Συγκλονισμὸ ψυχῆς αἰσθάνεται καθένας ποὺ πληροφορεῖται τὶς λεπτομέρειες τῆς δραματικῆς αὐτῆς ἱστορίας, μὲ κεντρικὸ ἥρωα ἕνα 15χρονο μόλις βλαστάρι ποὺ ἀναπτυσσόταν στὴ ζεστὴ φωλιὰ μιᾶς ὑ περπο λύτεκνης οἰκογένειας. Δὲν θὰ σχολιάσουμε ἐμεῖς τὴν ἀπαράμιλλη αὐτοθυσία τοῦ ἡρωικοῦ παιδιοῦ, ἀλλὰ θὰ ἀφήσουμε τοὺς συνομιλήκους μ’ αὐτὸ μαθητὲς νὰ ἐκφρασθοῦν αὐθόρμητα. Καὶ πρῶτα τοὺς συμμαθητές του, οἱ ὁποῖοι «ἔκαναν πρόταση στὸν διευθυντὴ νὰ πάρει τὸ σχολεῖο τὸ ὄνομα τοῦ ἀδικοχαμένου συμμαθητῆ τους, ἐνῶ οἱ ἐκπαιδευτικοὶ θὰ εἰσηγηθοῦν στὴ σχολικὴ ἐπιτροπὴ νὰ γίνεται μιὰ ἐκδήλωση κάθε χρόνο στὴ μνήμη του καὶ νὰ συνοδεύεται ἀπὸ ἕνα διαγωνισμό. Εἴτε μαθηματικῶν, στὰ ὁποῖα ἦταν ἀριστοῦχος, εἴτε ἱστορίας, στὴν ὁποία ἐπίσης διέπρεπε, ἀλλὰ καὶ μουσικῆς, ἀφοῦ ἔπαιζε ἐξαιρετικὰ πιάνο, ἢ ἀκόμη καὶ Ἀγγλικῶν, ποὺ τὰ μιλοῦσε σὰν νὰ ἦταν ἡ μητρική του γλώσσα. Γιατὶ ὁ Τηλέμαχος ἦταν ἄριστος σὲ ὅλα καὶ ἔβγαζε γενικὸ βαθμὸ κοντὰ στὸ 20». Σὲ λίγες μέρες ἔφθασε στὴ βαρυπενθοῦσα οἰκογένεια «μέσῳ τοῦ σχολείου ἡ ἐπιστολὴ ποὺ ἔστειλαν οἱ μαθητὲς τῆς Γ΄ τάξης τοῦ 3ου Γυμνασίου Ἀμπελοκήπων Θεσσαλονίκης: ‘‘Πιστεύουμε πὼς ὅποιο κι ἂν ἦταν τὸ ἀποτέλεσμα, ὅσο θρῆνο καὶ νὰ προκάλεσε ἡ κίνησή σου αὐτή, ἦταν μιὰ κίνηση ἄξια θαυμασμοῦ, μιὰ κίνηση ποὺ κρύβει τεράστιο θάρρος, τεράστια ἀγάπη, τεράστια ἀνθρωπιά… Κλείνοντας πρέπει νὰ ποῦμε ἕνα εὐχαριστῶ σὲ σένα, ἕνα εὐχαριστῶ στοὺς ἀνθρώπους σὰν κι ἐσένα, ποὺ μᾶς κάνουν νὰ ἔχουμε ἀκόμα ἐλπίδες, νὰ πιστεύουμε πὼς τὰ ὄνειρά μας μποροῦν νὰ γίνουν πραγματικότητα καὶ κυρίως πὼς ἀξίζει νὰ προσπαθήσουμε νὰ τὰ πραγματοποιήσουμε’’, ἔγραψαν οἱ 15χρονοι μαθητές». Ἡ θυσία τοῦ μικροῦ Τηλέμαχου ἀποτελεῖ πραγματικὰ ἕνα φάρο λαμπρὸ στὴ σκοτεινιασμένη ἀτμόσφαιρα τῆς ἐποχῆς μας, ἕνα σπάνιο παράδειγμα ἠθικοῦ μεγαλείου, ποὺ πρέπει νὰ τιμηθεῖ ἐπάξια τόσο ἀπὸ τὸ Ὑπουργεῖο Παιδείας ὅσο καὶ ἀπὸ τὴν Ἀκαδημία Ἀθηνῶν. Ἕνα ὅμως εἶναι βέβαιο: Τὸ ἀνώτερο βραβεῖο μὲ αἰώνια διάρκεια θὰ τὸ δώσει ὁ μισθαποδότης Θεὸς στὸν ἐπίγειο ἄγγελο Τηλέμαχο… «Αἰωνία αὐτοῦ ἡ μνήμη»!
