Ὁσίου Ἐφραίμ τοῦ Σύρου
Γιὰ τὸ φόβο τῶν ψυχῶν (δ)
“Δές, Χριστὲ Σωτήρα, τὶς πηγὲς τῶν δακρύων μου, καὶ τὴ συντριβὴ καὶ τοὺς στεναγμοὺς τῆς ἀνάξιας ψυχῆς μου• καὶ ἂς ἔρθει ἡ φοβερὴ προσταγή σου καὶ ἂς μὲ σκεπάσει, προτοῦ νὰ ἔρθει ἡ φοβερὴ προσταγή σου καὶ μὲ βρεῖ ἀπροετοίμαστο καὶ ντροπιασμένο. Ἀλλά ἀπεναντίας, ἅς μου δώσει ἡ χάρη σου λίγο καιρὸ ἀληθινῆς μετάνοιας. Δὲν μπορεῖ, Πολυεύσπλαχνε, νὰ παραβλέψει ἡ χάρη σου ἕναν ἁμαρτωλὸ ποὺ χύνει δάκρυα, αὐτὴ ποὺ δίνει σὲ κάθε ψυχή, ποὺ ἔρχεται καὶ ζητᾶ, συγχώρηση τῶν ἁμαρτιῶν ποὺ ἔπραξε». Ἄκουσε ὁ ἅγιος καὶ ἀγαθὸς Θεὸς τὴ φωνή μου καὶ τὸ κλάμα τῶν δακρύων μου, καὶ ἐλέησέ με. «Καὶ τώρα δές, Μακρόθυμε, ὡς ἀγαθὸς Θεός, ὥστε καὶ ἐγὼ νὰ κάνω καρπὸ μετανοίας. Γι’ αὐτὸ σὲ ἱκετεύω νὰ μοῦ χαρίσεις καιρὸ μετανοίας». Μοῦ τὸ θυμίζει πάντοτε ὁ Σωτήρας Χριστός, καὶ μὲ ἕλκει πάντοτε στὴ ζωὴ γιὰ νὰ σωθῶ. Ὅταν θυμηθῶ τὴν ἡμέρα καὶ τὴν ὥρα ἐκείνη κατὰ τὴν ὁποία μοῦ συνέβη αὐτὸς ὁ ξαφνικὸς φόβος, δειλιάζω καὶ χύνω δάκρυα μὲ στεναγμούς. Ἀμέσως ὅμως λησμονῶ ὅλα μαζί, τὴ δέηση, τὰ δάκρυα, τὸ φόβο καὶ τὸν καιρὸ τῆς μετανοίας, ποὺ μοῦ δόθηκε μὲ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ. Γιατί λοιπὸν μοῦ συμβαίνουν αὐτά; Ἡ σκληρότητα καὶ ἡ ἀμέλεια καὶ ἡ λησμοσύνη; Καὶ γίνομαι ξαφνικὰ ἀδιάντροπος καὶ ὑπερήφανος καὶ ὀργίλος, χωρὶς νὰ ἔχω διόλου μπροστὰ στὰ μάτια μου οὔτε τὸ φόβο, οὔτε τὴ μέλλουσα κρίση. Μήπως εἶναι ἄδικος ὁ Θεός, ἂν θέλει νὰ ἐρευνήσει τὰ ἔργα μου; Ποτὲ κάτι τέτοιο. Παρακαλῶ ὅλους ἐσᾶς, φιλόθεοι φίλοι μου, νὰ πρεσβεύσετε, γιὰ μένα τὸν ἁμαρτωλὸ καὶ τιποτένιο, πρὸς τὸν εὔσπλαχνο καὶ φιλάνθρωπο Θεό. Γι’ αὐτὸ τὸ λόγο ἀνέφερα αὐτὸ ποὺ μοῦ συνέβη, γιὰ νὰ βρῶ δηλαδὴ τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ”. (Τά κείμενα πού δημοσιεύουμε εἶναι παρμένα ἀπό τό ἔργο: «Ὁσίου Ἐφραίμ τοῦ Σύρου Ἔργα, τόμος 2ος, τῶν ἐκδόσεων «Τό Περιβόλι τῆς Παναγίας, σελ. 33 κ.ἑ.)
