Ὁσίου Ἐφραίμ τοῦ Σύρου
Γιὰ τὴν ψυχή, ὅταν πειράζεται ἀπό τὸν Ἐχθρό, πῶς πρέπει νὰ προσεύχεται στὸν Θεὸ μὲ δάκρυα (δ)
“Ἐγώ ὡστόσο, μιὰ θλιμμένη ψυχή, ἀδιάκοπα κραυγάζω σ’ ἐσένα, Δέσποτα, καὶ ἀναγκάζομαι γιὰ τὴν ἀντιμετώπιση τοῦ Ἐχθροῦ μου νὰ παρακαλῶ ἐσένα• δές, Δέσποτα, καὶ γίνε καταφυγή μου, καὶ ἐπιτίμησε τοὺς ληστές του, διότι κάθε ὥρα μὲ ταράζουν καὶ δὲν τὸ ἀντιλαμβάνομαι, μὲ ἐξαπατοῦν καὶ δὲν τὸ γνωρίζω, μὲ κάνουν νὰ ρεμβάζω, καὶ γι’ αὐτὸ δὲν ἔρχομαι σὲ κατάνυξη, μοῦ φέρνουν ἐμπόδια, γιὰ νὰ μὴν μπορέσω νὰ σὲ παρακαλέσω, διότι ξέρουν καλά, ὅτι ἂν κραυγάσω πρὸς ἐσένα μὲ δάκρυα καὶ κλαυθμό, δὲ θὰ μὲ ἐγκαταλείψεις. Ἀλίμονο, πόσο φοβερὸ ἀντίπαλο ἔχω στὸ ἀγώνισμά μου! Ἀλλά, εἶμαι μακάριος, ποὺ ἔχω τόσο μεγάλο λυτρωτὴ καὶ μισθαποδότη στὸν ἀγώνα μου. Τὸ φίδι, ποὺ λέγεται βασιλίσκος, εἶναι φοβερὸ καὶ στὸ βλέμμα καὶ στὸ δηλητήριο, ἀλλά καὶ αὐτὸς ὁ Δράκοντας, εἶναι πονηρότερος ἀπ’ αὐτὸ τὸ φίδι καὶ στὰ δυό, στὴν πάλη καὶ στὴν ἀδιαντροπιά• ὅμως ἐσὺ ἡ ἁγία δύναμη, ποὺ κατέπιες τὶς ράβδους οἱ ὁποῖες μεταβλήθηκαν σὲ φίδια, ἐπιτίμησε καὶ αὐτὸν τὸν Δράκοντα, διότι ἔρχεται μὲ ἀδιαντροπιά, ἀλλά ἡ ἀδιαντροπιά τῆς πάλης τοῦ ἑτοιμάζει θησαυρὸ σ’ αὐτοὺς ποὺ ὑπομένουν, καὶ ἡ θλίψη ποὺ προξενοῦν οἱ ἀπειλὲς τοῦ ἔχει μέσα της κρυμμένο μακαρισμό• διότι ἡ χαρὰ αὐτῆς τῆς ζωῆς εἶναι γεμάτη ἀπό λύπη• ἐνῶ ἡ θλίψη καὶ ὁ στεναγμὸς προξενοῦν χαρὰ καὶ αἰώνια ζωή. Πάντοτε ἤμουν ἀσθενὴς καὶ ἀσθενῶ, Δέσποτα, ἀλλά διαρκῶς μὲ ἐπισκέπτεται ἡ χάρη σου καὶ μὲ θεραπεύει• παρόλα αὐτὰ κάθε ὥρα παραμέλησα καὶ παραμελῶ τὴν ἀνταμοιβὴ γιὰ τὶς θεραπεῖες ποὺ μοῦ ἔκανε αὐτή. Ἐπειδὴ εἶναι ἀνεκτίμητες οἱ θεραπεῖες τῆς χάριτός σου, τὶς προσφέρεις δωρεάν, καὶ ἐπειδὴ τὶς χαρίζεις διὰ μέσου τῶν δακρύων, χάρισε καὶ σ’ ἐμένα διὰ μέσου τῶν δακρύων τὶς θεραπεῖες τῆς ψυχῆς μου”. (Τά κείμενα πού δημοσιεύουμε εἶναι παρμένα ἀπό τό ἔργο: «Ὁσίου Ἐφραίμ τοῦ Σύρου Ἔργα, τόμος 2ος τῶν ἐκδόσεων «Τό Περιβόλι τῆς Παναγίας, σελ. 59 κ.ἑ.)
