Ο ΑΙΩΝΙΟΣ ΑΡΧΙΕΡΕΥΣ

 

1. ΟΙ ΑΡΧΙΕΡΕΙΣ ΤΩΝ ΙΟΥΔΑΙΩΝ

Κατά τή σημερινή ἑορτή τῆς ἀνακομιδῆς τῶν ἱε­ρῶν λειψάνων τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου ἀρ­χι­επισκόπου Κωνσταντινουπόλεως, τό ἀποστολικό ἀ­νά­γνωσμα πού ἔχει ἐπιλεγεῖ πρός τιμήν του ἀνα­φέ­ρε­ται στόν μέγα ἀρχιερέα μας Κύριο Ἰησοῦ Χριστό. Γιά νά καταδείξῃ ὁ ἀπόστολος Παῦλος τήν ὑπε­ρο­χή καί τή μο­ναδικότητα τοῦ Κυρίου μας ὡς ἀρχιερέως τόν συγ­κρί­νει μέ τούς ἀρχιερεῖς τῆς Παλαιᾶς Διαθή­κης.

Γιά νά κατανοήσουμε τήν σύγκρισι αὐτή θά πρέπει νά δοῦμε πρῶτα καί μερικά σχετικά ἱστορικά στοιχεῖα. Στήν Παλαιά Διαθήκη λοιπόν ὁ Θεός κατέστησε ὡς πρῶτο ἀρχιερέα τόν Ἀαρών ὁ ὁποῖος μέ δέος καί φρίκη εἰ­σ­ῆλ­θε γιά πρώτη φορά στήν θεία σκηνή γιά νά προ­σφέ­ρῃ λατρεία στόν ἀληθινό Θεό. Αὐτός ἦταν ὁ πρό­γο­νος ὅ­λων τῶν ἀρχιερέων, ὁ πρῶτος πού δέ­χθη­κε τήν ἀρ­χιε­ρω­σύνη. Αὐτός καί οἱ διάδοχοί του ἀρχιερεῖς τῆς Πα­λαι­ᾶς Δι­α­θή­κης ὑπῆρ­ξαν τύποι καί σκι­ώδεις προ­ει­κο­νίσεις τοῦ μόνου ἀλη­θι­νοῦ καί μεγάλου ἀρχιε­ρέ­ως, τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χρι­στοῦ.

Ὅμως ὅλοι αὐτοί οἱ ἀρχιερεῖς ἦταν ἄνθρωποι· καί ὡς ἄν­θρω­ποι, ὅσο καλοί κι ἄν ἦταν, ἦταν ἁμαρτωλοί. Γι’ αὐτό καί πρίν προ­σφέ­ρουν τήν θυσία τοῦ ἐξι­σλα­σμοῦ γιά τίς ἁ­μαρτίες τοῦ λαοῦ, ἔ­πρε­πε πρῶ­­τα νά προ­σφέρουν θυ­σί­α γιά τίς δικές τους ἁμαρ­τίες. Γι’ αὐτό καί καί ὁ νό­μος τούς ὑποχρέωνε νά ἔχουν τουλάχιστον μία ἐξωτερική τυ­πική κα­θα­ρότητα πρίν προ­σφέρουν τήν θεί­α λα­τρεία. Ἔτσι ἑπτά ἡμέ­ρες πρίν ἀπό τήν θυσία τοῦ ἐξιλασμοῦ ἔπρεπε νά πα­ρα­μέ­νουν στό χῶ­ρο τῆς θεί­ας λατρείας, γιά νά μήν ἔλθουν σέ ἐπαφή μέ ὁ,τι­δή­ποτε θεωροῦσαν ἀκάθαρτο.

2. Ο ΑΡΧΙΕΡΕΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ

Ὅμως ὁ Κύριός μας, ὁ ἀλη­θι­νός ἀρ­χι­ερεύς, ἦταν ὁ μό­νος ἀνα­μάρτητος. Γι’ αὐτό μᾶς λέγῃ ὁ θεῖος Παῦλος ὅτι ὁ Χριστός δέν προσέφερε θυ­σί­α γιά τόν ἑαυτό του, διότι ἦταν ἀνέγγιχτος ἀπό κάθε ἁμαρτία. Καί προ­σδί­δει στόν Κύριό μας τά τρία ἐπί­θε­τα «ὅσιος, ἄ­κα­κος, ἀ­μί­­αντος», τά ὁποῖα διακρίνουν τήν πλή­­­ρη ἐσω­τε­ρική κα­θαρότητα τοῦ Χριστοῦ ἀπό τήν τυπική ἐξω­τε­ρι­κή καθαρότητα τῶν ἀρχιερέων τῆς Παλαιᾶς Δια­θή­κης.

Ὁ Χριστός μας εἶναι ὁ ἀληθινός ἀρχιερεύς διότι «ἁ­μαρ­τίαν οὐκ ἐποίησεν». Εἶναι ἀναμάρτητος, ἅ­γι­ος, ἀπ­αλ­λαγμένος τελείως ἀπό κλίσεις πρός τήν ἁ­μαρτία, χω­ρίς νά ἔχῃ οὔτε ἐλάχιστη δι­­άθεσι πρός αὐ­τήν. Εἶναι «ὁ μή γνούς ἁμαρτίαν». Ὁ Χριστός μας λοι­πόν, ὁ Θεός πού ἔγινε ἄν­θρωπος, ὡς ἄνθρωπος ἦταν ἀ­παλ­λαγ­μέ­νος ἀπό κά­θε μο­λυ­σμό, ἀπ­αλ­λαγ­μένος κι ἀπ’ αὐτό τό προ­πα­το­ρικό ἁμάρτημα. Δι­ότι ὁ Χρι­στός μέ τήν ὑπερ­φυ­­σι­κή του γέννησι ἐκ Πνεύ­ματος Ἁ­γί­ου καί Μα­ρίας τῆς Παρ­θέ­νου, δέν κλη­ρο­νό­μησε τήν ἁ­μα­ρ­­τωλή κα­τά­στα­σι τοῦ προπατορικοῦ ἁμαρτήματος, ἀλ­λά προ­σέ­λα­βε ὑ­γι­ῆ ἀν­­­θρώ­πινη φύσι, ἀμέτοχος ἀπό κάθε ἁμαρ­τία.

3. Η ΘΥΣΙΑ ΤΟΥ

Ποιά θυσία προσέφερε ὅμως ὁ Κύριός μας ὡς ὁ μό­νος καί μέγας ἀληθινός ἀρχιερεύς; Προ­σέφερε θυ­σί­α ἀσυγκρίτως ἀνώτερη ἀπό τή θυσία τῆς Παλαιᾶς Δια­θή­κης, θυσία ἀτίμητη. Προ­σέφερε τήν Με­γά­λη Παρα­σκευ­ή ἐπάνω στόν σταυ­ρό τόν ἴδιο τόν ἑαυ­τό του. Ἔ­γι­νε ὁ ἴδιος θύτης καί θῦμα, ἱερεύς καί ἱε­ρεῖ­ο. Ἡ θυσία του αὐτή ὅμως δέν προ­σφέρ­θη­κε στόν ἐπίγειο Ναό τοῦ Σολομῶντος, ὅπως ἔκαναν οἱ ἀρχιερεῖς τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, ἀλλά στόν Οὐ­ρά­νιο Ναό τοῦ Θε­οῦ. Ὁ Κύρι­ός μας ὡς ἀνα­μάρ­τητος ἀρχιερεύς μέ τήν ἀ­νά­ληψί του εἰσῆλθε στόν ὑψηλότατο Ναό, τόν οὐράνιο θρόνο καί ἐκεῖ προσέφερε τό αἷμα του. Καί ὡς τέλειος ἄν­θρω­πος ὑ­ψη­­λό­τε­ρος καί αὐ­τῶν τῶν οὐρα­νί­ων ἀγ­γέ­λων, ἐκά­θι­σε στόν πα­τρι­κό θρό­νο. Αὐ­τός πού ταπει­νώ­θη­κε προ­σφέ­ρον­τας ὡς ἀρ­χιερεύς καί λειτουρ­γός ἐπά­νω στό σταυ­ρό τό τίμιο αἷ­μα του, ὁ ἴδιος τώρα δο­ξά­ζε­ται στόν θε­ϊκό θρόνο. Καί ἀπό ἐκεῖ ὡς οὐράνιος ἀρ­χιε­ρεύς με­σι­τεύει γιά μᾶς τά παιδιά του. Γιά νά μᾶς προ­σφέ­ρῃ τήν σωτηρία μας. Ἐκεῖ μᾶς περιμένει νά μᾶς ὑπο­δε­χθῇ, νά μᾶς πα­ρου­σιάσῃ στόν Οὐράνιο Πατέρα του καί νά μᾶς τοποθετήσῃ στά δεξιά του. Ἐκεῖ περιμένει τά μέλη τοῦ σώ­ματός του, δι­ό­τι θέ­λει ὅπου εἶναι αὐτός, νά εἴμαστε κι ἐμεῖς μαζί του. Στόν ἔνδοξο θρόνο του!

Ἄς συγκινηθοῦμε λοιπόν ἀπό τήν ἄπειρη αὐτή ἀρ­χι­ερατική θυσία καί μεσιτεία τοῦ Κυρίου μας. Κι ἄς γε­μίζουμε μέ θᾶρρος κι ἐλπίδα. Ζεῖ ὁ ἀρ­χι­ερεύς μας καί ἀπό τόν οὐράνιο θρόνο του πάντοτε ἀρχιερατεύει στό ἀλη­θινό οὐ­ράνιο θυσιαστήριο. Εἶναι ὁ ἴδιος πού πα­ρέδωσε τόν ἑαυτό του στόν σταυρό. Ἔχει τήν ἴδια ἀ­γά­πη καί συμ­πάθεια, τήν ὁποία εἶχε καί τότε ὅταν θυ­σι­άστηκε γιά μᾶς. Καί τώρα μέ τήν ἴδια ἀγάπη καί τρυ­φερότητα ἀρχιερατεύει γιά μᾶς, διότι γιά μᾶς πέθανε.

Σέ ὁποιαδήποτε ὥρα, νύκτα καί ἡμέρα, περιμένει νά δε­χθῇ τίς ἱκεσίες μας καί τίς προσφορές μας γιά νά τίς παρουσιάσῃ στόν οὐράνιο Πατέρα του. Μᾶς δίνει τό θάρ­ρος καί τήν παρρησία νά πλη­σιάζουμε πρός Αὐτόν καί νά ζητοῦμε ὅ,τι χρει­α­ζόμαστε· μέ τήν βεβαιότητα, ὅτι θά τό λάβουμε πλού­σια. Ἄς τοῦ πα­ρα­δώ­σουμε λοι­πόν ὁλο­κληρωτικά τίς ζωές μας καί τίς καρ­διές μας. Ἔτσι ὥστε τήν συγκλονιστική ἐκείνη ἔνδοξη ἡμερα τῆς Δευτέρας Παρουσίας του νά μᾶς βάλῃ στό θεϊκό του θρό­νο του ὡς συμ­βα­σι­λεῖς καί συνδαιτημόνες τοῦ δεί­πνου του στήν οὐράνιο Βασιλεία του.