Ὁσίου Ἐφραίμ τοῦ Σύρου
Ἐξομολόγηση, δηλαδὴ προσευχὴ πρὸς τὸν Θεὸ (γ)
«Θὰ ἀκούσεις ὁ ἴδιος τὴ δέησή τους καὶ θὰ μὲ σώσεις μὲ τὶς παρακλήσεις τους. Καὶ ἐγώ διὰ μέσου αὐτῶν σοῦ προσφέρω δόξα, διότι ἄκουσες τὶς προσευχές τους καὶ μὲ λυπήθηκες καὶ δὲν περιφρόνησες τὴ δέησή μου. Ἐσύ, Κύριε, μὲ τὸν Προφήτη σου εἶπες• «Ἄνοιξε τὸ στόμα σου καὶ θὰ τὸ γεμίσω». Νά, λοιπόν, ἔχει ἀνοίξει τὸ στόμα τοῦ δούλου σου, μαζὶ μὲ τὴν καρδιά του• γέμισέ το μὲ τὴ χάρη σου, γιὰ νὰ σὲ δοξολογήσω παντοτινά, Χριστέ, ὁ Θεὸς ὁ Σωτήρας μας. Ρίξε στὴν καρδιά μου, φιλάνθρωπε ἀγαθέ, τὴ δροσιὰ τῆς χάριτός σου. Γιατί ὅπως ἡ σπαρμένη γῆ δὲν μπορεῖ νὰ θρέψει ἀπό μόνη της τὰ σπαρτά, χωρὶς τὴ βοήθεια τῆς ἀγαθοσύνής σου, ἔτσι καὶ ἡ καρδιά μου δὲν μπορεῖ νὰ προφέρει τὰ εὐάρεστα σ’ ἐσένα μὲ τὴ χάρη σου, ἂν δὲν καρποφορήσει καρπὸ δικαιοσύνης. Νά, λοιπόν, τὸ θέρος μεγαλώνει τὰ σπαρτὰ καὶ τὰ δέντρα στεφανώνονται μὲ τὰ ποικίλα ἄνθη• καὶ ἡ δροσιὰ τῆς χάριτός σου ἂς ποτίσει τὴ διάνοιά μου καὶ ἂς τὴν στολίσει ὁλόγυρα μὲ τὰ ἄνθη τῆς ταπεινώσεως καὶ τῆς κατανύξεως, τῆς ἀγάπης καὶ τῆς ὑπομονῆς. Καὶ τί νὰ πῶ; Διότι, νά, ἡ προσευχή μου εἶναι ἀδύναμη, ἐνῶ οἱ ἀνομίες μου εἶναι μεγάλες καὶ δυνατές• οἱ ἁμαρτίες μου μὲ θλίβουν καὶ οἱ ἀδυναμίες μου μὲ βασανίζουν ἐσὺ ὅμως εἶσαι πλούσιος καὶ ἀγαθός, εἶσαι ἐλεήμων καὶ σπλαχνικός. Ἔσυ ποὺ ἄνοιξες τὰ μάτια τοῦ τυφλοῦ, ἄνοιξε τὰ μάτια τῆς διανοίας μου, γιὰ νὰ προσέχω παντοτινὰ τὸ κάλλος σου. Καὶ ἔσυ ποὺ ἄνοιξες τὸ στόμα τοῦ ζώου κάνοντάς το νὰ μιλήσει, ἄνοιξε τὸ στόμα μου, γιὰ νὰ ὑμνήσει καὶ νὰ δοξάσει τὴ χάρη σου. Ἐσύ ποὺ ἔβαλες ὅρια στὴ θάλασσα μὲ τὸ λόγο τῆς προσταγῆς σου, βάλε ὅρια καὶ στὴν καρδιά μου μὲ τὴ χάρη σου, γιὰ νὰ μὴν παραστρατήσει δεξιὰ ἡ ἀριστερά, μακριὰ ἀπό τὸ κάλλος σου. Ἐσύ ποὺ ἔδωσες μέσα στὴν ἔρημο νερὸ σὲ λαό ποὺ ἦταν ἀπείθαρχος καὶ ἀντιμιλοῦσε, δῶσε μου κατάνυξη καὶ δάκρυα στὰ μάτια, γιὰ νὰ κλάψω μέρα καὶ νύχτα τὶς μέρες τῆς ζωῆς μου, μὲ ταπεινοφροσύνη καὶ ἀγάπη καὶ καθαρὴ καρδιά. Ἄς πλη¬σιάσει ἡ δέησή μου ἐνώπιόν σου, Κύριε, καὶ δώρισέ μου ἀπό τὸν ἅγιο σπόρο σου, γιὰ νὰ σοῦ προσφέρω δεμάτια γεμάτα κατάνυξη. Δόξα πρέπει στὸν Θεὸ πού μοῦ ἔδωσε τὸν σπόρο, γιὰ νὰ προσφέρω σ’ αὐτὸν καρπούς. Ἄκουσε, Κύριε, τὴν προσευχὴ τοῦ δούλου σου, μὲ τὶς πρεσβεῖες ὅλων τῶν Ἁγίων σου, ἐσύ ποὺ εἶσαι ὑπεράνω ὅλων εὐλογητός, στοὺς αἰῶνες. Ἀμήν». (Τά κείμενα πού δημοσιεύουμε εἶναι παρμένα ἀπό τό ἔργο: «Ὁσίου Ἐφραίμ τοῦ Σύρου Ἔργα, τόμος 2ος τῶν ἐκδόσεων «Τό Περιβόλι τῆς Παναγίας, σελ. 73 κ.ἑ.)
