Ὁσίου Ἐφραίμ τοῦ Σύρου
Αρχή της πρώτης παραινέσεως (β)
«Πρέπει λοιπὸν νὰ ὁλοκληρώνει ὁ καθένας, μὲ κάθε ταπεινοφροσύνη καὶ ὑπομονή, τὸ ἔργο ποὺ ἄρχισε νὰ κτίζει. Τὸ νὰ εἶναι ὅμως κανεὶς ἀσταθὴς στὸν τρόπο ζωῆς καὶ νὰ περιπλανιέται μὲ τὸ λογισμὸ ἀπό τόπο σὲ τόπο καὶ ἀπό ἔργο σὲ ἔργο, κάνει τὸν καρπὸ ἄγουρο, ἂν βέβαια καρποφορήσει ἕνας τέτοιος ἀδελφός. Καὶ δὲ φέρνει ὁ Ἐχθρὸς σὲ ὅλους τοὺς τόπους τοὺς ἴδιους πειρασμοὺς ἐναντίον τοῦ ἀδελφοῦ. Ἀλλά, ἀλλοῦ συμβουλεύει νὰ προτιμᾶ ὁ ἀδελφός, γιὰ τὴν αὐτοδικαίωσή του, τὴ σκληρότατη μοναχική πολιτεία καὶ τὸν τραχὺ βίο, καὶ ἀλλοῦ τὸν κάνει νὰ ἀποφεύγει τοὺς ὠφέλιμους τόπους, μὲ τὴν πρόφαση ὅτι δὲν ὑπάρχει κάποια μικρὴ συγκατάβαση πρὸς τοὺς ἀδύνατους ἀδελφούς, καὶ ἔτσι νοθεύει ὕπουλα τὸ λογισμό του, διαφθείροντας ψυχικὰ τὸν ἀδελφό. Καί, ὅταν μένει στὸ κοινόβιο, τὸν προδιαθέτει νὰ φαντάζεται τὴν ἔρημο, ἐπειδὴ σ’ ἐκεῖνο τὸν τόπο ὑπάρχει πολλὴ ἠσυχία• ὅταν ὅμως μένει στὴν ἔρημο, τὸν συμβουλεύει νὰ τὴν ἀποφεύγει, ἐπειδὴ οἱ τόποι εἶναι κατάξεροι καὶ δὲν προσφέρουν καμιὰ παρηγοριά. Καὶ αὐτὰ τὰ ὑποκινεῖ ὅλο καὶ πιὸ συχνά, γιὰ νὰ κάνει τὸν ἀδελφὸ ἀκατάστατο καὶ περιγέλαστο σὲ ὅλα, καὶ ἔτσι νὰ μὴν μπορέσει νὰ ἐκπληρώσει καμιὰ ἀρετή. Διότι, ὅπως ἀκριβῶς συμβαίνει, ὅταν κανεὶς ἀρχίσει νὰ κτίζει ἕναν πύργο, καὶ δείξει ἀδιαφορία γιὰ τὸ κτίσιμο καὶ πεῖ· «Θὰ κτίσω καλύτερα μιὰ στοά»• καὶ μόλις ἀρχίσει νὰ σκάβει τὰ θεμέλια, ξαναπεῖ· «Εἶναι προτιμότερο νὰ κτίσω ἕνα κελλί»• καὶ ἂν αὐτὸ τὸ ἀφήσει μισοτελειωμένο, ὁ σκοπός του θὰ εἶναι ἀνώφελος• ἔτσι καὶ ὁ μοναχός, ἂν δὲ μένει ὑπομονετικὰ μὲ πνευματικὴ σύνεση σὲ ἕναν τόπο, δὲν μπορεῖ νὰ δώσει τέλειο καρπό.» (Τά κείμενα πού δημοσιεύουμε εἶναι παρμένα ἀπό τό ἔργο: «Ὁσίου Ἐφραίμ τοῦ Σύρου Ἔργα, τόμος 2ος τῶν ἐκδόσεων «Τό Περιβόλι τῆς Παναγίας, σελ. 79 κ.ἑ.)
