ΤΑ ΧΑΡΙΣΜΑΤΑ ΜΑΣ ΚΑΙ Η ΑΞΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥΣ

ΛΟΓΟΣ εἰς τό: «ἔ­δω­κε… τά­λαν­τα… ἑ­κά­στῳ κα­τὰ τὴν ἰ­δί­αν δύ­να­μιν»

 

Στή ση­με­ρι­νή πα­ρα­βο­λή τῶν τα­λάν­των ὁ Κύ­ριος δι­α­νέμει στούς δούλους του, δηλαδή σ’ ὅλους τούς ἀν­θρώ­πους διάφορα τάλαντα καί τούς καλεῖ νά τά ἀξιο­ποι­ήσουν καί νά τά πολλαπλασιάσουν.

Ἄς δοῦ­με λοι­πόν σή­με­ρα πῶς ὁ Θε­ός διανέμει τά τά­λαν­τα καί πῶς ἐ­μεῖς θά τά πολ­λα­πλα­σι­ά­σου­με.

1. ΤΑ ΤΑΛΑΝΤΑ ΜΑΣ

Στό κα­θέ­να ἄνθρωπο λοιπόν ὁ Θεός ἔ­χει δώ­σει τά­λαν­τα. Ποι­ά εἶ­ναι αὐ­τά; Τά δι­ά­φο­ρα χα­ρί­σμα­τα μέ τά ὁ­ποῖ­α μᾶς προί­κι­σε: ἱ­κα­νό­τη­τες, κλί­σεις, φυ­σι­κά προ­σόν­τα πού ἔ­χου­με, σω­μα­τι­κά καί πνευ­μα­τι­κά. Δι­α­νο­η­τι­κά χα­ρί­σμα­τα, εὐ­στρο­φί­α, γνῶ­σι, σο­φί­α, σύ­νε­σι. Ἀλ­λά καί πνευ­μα­τι­κά χα­ρί­σμα­τα: πρα­ό­τη­τα, κα­λω­σύ­νη, εὐ­γέ­νεια, δι­ά­κρι­σι, χά­ρι­σμα ἀ­γά­πης, πα­ρα­κλή­σε­ως καί τόσα ἄλλα. Καί ἡ θέ­σι μας καί τά ἀ­γα­θά πού ἔ­χου­με, ἡ ὑ­γεί­α καί οἱ δυ­νά­μεις μας τάλαντα τοῦ Θεοῦ εἶναι. Ἀλλά καί πόσο μεγάλο τάλαντο εἶναι ἡ ξε­χω­ριστή τιμή νά ἔχουμε γεννηθεῖ ὀρθόδοξοι χρι­στι­α­νοί;

Τάλαντα πού ἐχάρισε ὁ Θεός σ’ ὅλους τούς ἀν­θρώ­πους. «Ἑ­­νί ἑ­κά­στῳ ἡ­μῶν» στόν κα­θέ­να μας. Καί τά δια­μοί­ρασε ὄ­χι τυ­χαί­α ἤ ἄδικα, ἀλ­λά σύμ­φω­να μέ τήν παν­­σο­φί­α του «κα­τά τό μέ­τρον τῆς δω­ρε­ᾶς του». Ἀλ­λά καί σύμ­φω­να μέ τό συμ­φέ­ρον τοῦ ἀν­θρώ­που. Δι­ό­τι ὁ Θε­ός ὁ ὁ­ποῖ­ος μᾶς ­γνω­ρί­ζει πρίν ἀ­κό­μη γεν­νη­θοῦ­με, γνω­ρί­ζει τίς δι­α­θέ­σεις μας καί τήν ἰ­δι­ο­συγ­κρα­σί­α μας καί μοι­ρά­ζει τά χα­ρί­σμα­τα μέ τέ­λεια δι­και­ο­σύ­νη ὥ­στε ὁ κα­θέ­νας νά πά­ρει τά­λαν­τα πού ται­ριά­ζουν στίς δι­α­θέ­σεις του καί τίς ἀν­το­χές του «κα­τὰ τὴν ἰ­δί­αν δύ­να­μιν». Δέν εἶ­ναι ὅ­λοι οἱ ἄν­θρω­ποι ἱ­κα­νοί νά κρα­τή­σουν τόν ἴ­διο ἀ­ριθ­μό χα­ρι­σμά­των. Γι­’­ αὐ­τό καί στήν πα­ρα­βο­λή ὁ Κύ­ριος σέ ἄλ­λον ἔ­δω­σε πέν­τε τά­λαν­τα, σέ ἄλ­λον δύ­ο καί στόν ἄλ­λο ἕ­να. Βέ­βαι­α ὅ­σοι ἔ­χουν πε­ρισ­σό­τε­ρα χα­ρί­σμα­τα ἔ­χουν καί με­γα­λύ­τε­ρες εὐ­θῦ­νες καί ἀ­παι­τή­σεις ἐκ μέρους τοῦ Θεοῦ. Ὅ­λοι παν­τως ἔ­χουν τήν θέ­σι τους στή με­γά­λη οἰ­κο­γέ­νεια τοῦ Θε­οῦ.

Γι’αὐτό δέν ἔ­χου­με τό δι­καί­ω­μα νά ζη­λεύ­ου­με τούς ἄλ­λους γιά τά χα­ρί­σμα­τα πού ἔ­χουν, δι­ό­τι κι ἐ­μεῖς ἔ­χου­με ἄλ­λα τά ὁ­ποῖ­α ἐ­κεῖ­νοι δέν ἔ­χουν. Ἄς ἀναφέρου­με με­ρι­κά πα­ρα­δείγ­μα­τα. Ἄλ­λος ἔ­χει σω­μα­τι­κές ἱκανό­τη­τες νά δι­α­κο­νεῖ περισσότερο σέ ἐρ­γα­σί­ες δύ­σκο­λες κι ἄλ­λος ἱκανότητες πνευ­μα­τι­κές καί προσφέρει πολ­λά μέ τίς γνώ­σεις του· ἄλ­λος ἔχει δυνατή πί­στι πού κά­νει καί θαύματα κι ἄλλος σύνεσι καί διάκρισι ξε­χω­ρι­στή. Ὅλοι οἱ πιστοί βέ­βαια ἔ­χου­με χρέος προσευχῆς, ἱεραποστολῆς, ἀγῶνος. Ὑπάρχουν ὅμως πιστοί πού ἔ­χουν ἰδιαίτερο χά­ρι­σμα νά ἀ­φο­σι­ώ­νον­ται μέ μεγα­λύ­τε­ρη θέρμη στήν προ­σευ­χή καί τή λα­τρεί­α, ἐνῷ ἄλλοι νά δι­α­κο­νοῦν περισσότερο μέ ζῆ­λο σέ φιλανθρωπικά ἤ ἱ­ε­ρα­πο­στο­λι­κά ἔρ­γα. Ἄλλοι ἔχουν εὐ­χέ­ρεια νά οἰ­κο­δο­μοῦν περισσότερο μέ τό λό­γο τους κι ἄλ­λοι περισ­σό­τε­ρο μέ τό σι­ω­πη­λό πα­ρα­δειγ­μά τους. Ὑ­πάρ­χουν βέ­βαι­α καί εἰ­δι­κά χα­ρί­σμα­τα με­γά­λα καί ἱ­ε­ρά γιά ἀν­θρώ­πους λί­γους, ἐ­κλεγ­μέ­νους ἀ­πό τόν Θε­ό πού ἔ­χουν τήν κλί­σι νά γί­νουν ποι­μέ­νες καί δι­δά­σκα­λοι τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας μας. Ὅ­λοι πάν­τως ἔ­χου­με χρέ­ος ἔ­ναν­τι τοῦ ἁ­γί­ου Θε­οῦ νά καλ­λι­ερ­γή­σου­με τά χαρί­σμα­τά μας γιά τήν δι­κή μας πνευ­μα­τι­κή πρό­ο­δο καί τε­λεί­ω­σι ἀλ­λά καί γιά τήν βο­ή­θεια τῶν ἄλ­λων. Πῶς ὅ­μως θά γίνῃ αὐτό;

2. ΠΟΛΛΑΠΛΑΣΙΑΣΜΟΣ

Τό πρῶ­το πού χρει­ά­ζε­ται εἶ­ναι νά συ­νει­δη­το­ποι­ή­σου­με πώς δέν μᾶς τά ἔ­δω­σε τά χα­ρί­σμα­τα ὁ Θε­ός γιά νά καυ­χό­μα­στε κά­ι ἐ­πι­δει­κνυ­ό­μα­στε, νά προ­βαλ­λό­μα­στε καί πε­ρι­αυ­το­λο­γοῦ­με. Μᾶς τά ἔ­δω­σε ὄ­χι γιά τό ἐ­γώ μας ἀλ­λά γιά τόν ἀ­δελ­φό μας. Δέν μπο­ροῦ­με λοιπόν νά κοι­τά­ζου­με μό­νο τόν ἑ­αυ­τό μας καί νά ἀ­δι­α­φο­ροῦ­με γιά τούς ἄλ­λους. Αὐ­τό μαρ­τυ­ρεῖ ἔλ­λει­ψι συ­ν­αι­σθή­σε­ως τοῦ χρέ­ους καί τῆς εὐ­θύ­νης μας. Εἶ­ναι ἔν­δει­ξι πα­ρα­κμῆς, φι­λαυ­τί­ας καί ἀ­το­μι­σμοῦ. Δι­ό­τι ὅ­ταν ὁ ἄν­θρω­πος γί­νῃ δοῦ­λος τῆς ὕ­λης, δέν ἔ­χει καμ­μί­α δι­ά­θε­σι νά ἐρ­γα­σθῇ γιά τόν Θε­ό, γιά τήν ψυ­χή του καί τούς ἄλ­λους. Ἀ­φο­σι­ώ­νε­ται στά μά­ται­α καί ἀ­χρη­στεύ­ει τά τά­λαν­τα τά ὁ­ποῖ­α τοῦ ἔ­χει δώ­σει ὁ Θε­ός. Καί ἀ­πο­δει­κνύ­ε­ται ἔ­τσι ἀ­νά­ξιος τῆς γεν­ναι­ο­δω­ρί­ας τοῦ Θε­οῦ.

Τό δεύ­τε­ρο πού θά πρέ­πει νά κά­νου­με εἶ­ναι νά κα­τα­πο­λε­μή­σου­με κά­θε ρα­θυ­μί­α καί ὀ­κνη­ρί­α ἡ ὁ­ποί­α ἀ­χρη­στεύ­ει τά τά­λαν­τά μας. Τό πα­ρά­δειγ­μα τοῦ τρί­του δού­λου τῆς ση­με­ρι­νῆς πα­ρα­βο­λῆς, πού ἔ­θα­ψε τό τά­λα­ν­τό του καί ὁ­δη­γή­θη­κε στόν αἰ­ώ­νιο θά­να­το πρέ­πει νά μᾶς συγ­κλο­νί­σει. Καί τέλος νά δεί­ξου­με ἰ­σχυ­ρό ζῆ­λο, προ­­θυ­μί­α καί ἰ­δι­αί­τε­ρη ἐ­πι­μέ­λεια γιά νά ἀ­ξι­ο­ποι­ή­σου­με τά συγ­κε­κρι­μέ­να τά­λαν­τα πού ὁ Θε­ός μᾶς ἐ­χά­ρι­σε. Ὅ­σα τά­λαν­τα τό­σες καί οἱ εὐ­θῦ­νες. Ὅ­σο με­γα­λύ­τε­ρα κά­ι πλου­σι­ό­τε­ρα χα­ρί­σμα­τα ἔ­χου­με, τό­ση πε­ρισ­σό­τε­ρη ἡ ἀ­πο­στο­λή μας καί ὁ ζῆ­λος μας. Ὁ κα­θέ­νας ἀ­νά­λο­γα μέ τό ἀ­ξί­ω­μα κά­ι τίς ἱ­κα­νό­τη­τές του νά δι­α­κο­νῇ καί νά ἀ­να­κου­φί­ζῃ τούς γύ­ρω του.

***

Ἀ­δελ­φοί, τά χαρίσματα πού ἔχουμε εἶναι τοῦ Θεοῦ. Δικά του δῶρα εἶναι. Σ’ αὐτόν νά ἀναπέμπουμε θερμή τήν εὐχαριστία πού μᾶς τά ἐχάρισε. Σ’ αὐτόν θά δώ­σου­με ὅμως καί λόγο γιά τόν τρόπο μέ τόν ὁποῖο τά δι­α­χειρι­σθή­καμε. Ἄς ἐργασθοῦμε λοιπόν μέ ζῆλο καί προ­­θυ­μί­α, γιά νά ἀκούσουμε κάποτε τήν μακαρία φω­νή τοῦ Δε­σπό­του Χρι­στοῦ νά μᾶς λέγῃ: «εὖ, δοῦλε ἀ­γα­θὲ καὶ πιστέ! εἴσ­ε­λ­θε εἰς τὴν χαρὰν τοῦ κυρίου σου».