Ἀπόστολος: ἡμέρας, Δευτ. ιζ΄ ἑβδ. ἐπιστ. (Ἐφεσ. α΄ 22-β΄ 3)·
22 καὶ πάντα ὑπέταξεν ὑπὸ τοὺς πόδας αὐτοῦ, καὶ αὐτὸν ἔδωκε κεφαλὴν ὑπὲρ πάντα τῇ ἐκκλησίᾳ,
23 ἥτις ἐστὶ τὸ σῶμα αὐτοῦ, τὸ πλήρωμα τοῦ τὰ πάντα ἐν πᾶσι πληρουμένου.
Καὶ ὑμᾶς ὄντας νεκροὺς τοῖς παραπτώμασι καὶ ταῖς ἁμαρτίαις,
2 ἐν αἷς ποτε περιεπατήσατε κατὰ τὸν αἰῶνα τοῦ κόσμου τούτου, κατὰ τὸν ἄρχοντα τῆς ἐξουσίας τοῦ ἀέρος, τοῦ πνεύματος τοῦ νῦν ἐνεργοῦντος ἐν τοῖς υἱοῖς τῆς ἀπειθείας·
3 ἐν οἷς καὶ ἡμεῖς πάντες ἀνεστράφημέν ποτε ἐν ταῖς ἐπιθυμίαις τῆς σαρκὸς ἡμῶν, ποιοῦντες τὰ θελήματα τῆς σαρκὸς καὶ τῶν διανοιῶν, καὶ ἦμεν τέκνα φύσει ὀργῆς, ὡς καὶ οἱ λοιποί· –
Ἑρμηνεία Π.Ν. Τρεμπέλα.
22 Καί ὅλα τά ὑπέταξε κάτω ἀπό τά πόδια του. Καί αὐτόν πού τόσο πολύ ὕψωσε, τόν ἔδωσε στήν Ἐκκλησία ὡς κεφαλή καί ὑπέρτατο ἀρχηγό, πάνω ἀπ’ ὅλα ὅσα ὑπάρχουν μέσα σ’ αὐτή.
23 Ἡ Ἐκκλησία αὐτή εἶναι τό σῶμα του, τό συμπλήρωμα τοῦ Χριστοῦ ὡς ἀνθρώπου· συμπλήρωμα τοῦ Χριστοῦ, ὁ ὁποῖος ὡς Θεός γεμίζει τά πάντα ἱκανοποιώντας ὅλες τίς ἀνάγκες τους, καί παρέχει σέ κάθε δημιούργημά του ὅ,τι τοῦ χρειάζεται.
Ο Θεός ἔκανε γιά μᾶς ὅ,τι ἔκανε καί γιά σᾶς. Ἐσεῖς δηλαδή ἤσασταν νεκροί πνευματικῶς ἐξαιτίας
τῶν παραβάσεων καί τῶν ἁμαρτιῶν,
2 στίς ὁποῖες κάποτε πορευόσασταν, ὅταν ζούσατε τή διεφθαρμένη ζωή τοῦ κόσμου αὐτοῦ, σύμφωνα μέ τό θέλημα τοῦ ἄρχοντα πού ἐξουσιάζει ἀπό τίς ἐκτάσεις τοῦ ἀέρα τούς σαρκικούς ἀνθρώπους· τοῦ πονηροῦ δηλαδή πνεύματος πού τώρα ἐνεργεῖ σέ ὅσους ἀντιστέκονται στό θέλημα τοῦ Θεοῦ.
3 Ἀνάμεσα σ’ αὐτούς τούς ἀπείθαρχους ἀκόμη κι ἐμεῖς οἱ Ἰουδαῖοι ὅλοι ζήσαμε καί συμπεριφερθήκαμε κάποτε σύμφωνα μέ τίς ἐπιθυμίες τῆς σάρκας μας καί κάναμε τά θελήματα τῆς ἁμαρτωλῆς φύσεώς μας καί τῶν σκοτισμένων διανοιῶν μας. Καί ἤμασταν τότε ἀπό τή διεφθαρμένη φύση μας καί ἀπό τήν ἴδια τή γέννησή μας ἄξιοι τῆς θείας ὀργῆς, ὅπως καί οἱ ὑπόλοιποι.
