Ὁσίου Ἐφραίμ τοῦ Σύρου
Τέταρτη παραίνεση (γ)
«Νὰ κάνεις τέλεια ὑπομονή στὸ ἔργο ποὺ σὲ κάλεσε ὁ Θεός. Δένε καλὰ τὶς ἄγκυρες καὶ τὰ σχοινιά, γιὰ νὰ μὴν παρασυρθεῖ λίγο-λίγο τὸ σκάφος σου στὸ πέλαγος, καὶ τότε θὰ σὲ διδάξει ἡ πείρα, ποιὰ γαλήνη καὶ ποιὰ ἡσυχία ἀπολάμβανες, ὅταν ἤσουν μέσα στὸ λιμάνι• ὁ κόσμος ἔχει παρομοιασθεῖ μὲ τὸ πέλαγος, καὶ μὲ λιμάνι ὁ ἀσκητικὸς βίος. Μὴν ἀγαπᾶς νὰ περιπλανιέσαι, ἀλλά προτίμησε νὰ ἀποφύγεις μὲ τὴν ὑπομονὴ τὰ σκάνδαλα τῆς ἀπομάκρυνσης ἀπό τὸν τόπο τῆς ἀσκήσεως. Ἄς τὸ πῶ καὶ αὐτό· ὅταν γυρίσουμε ὅλο τὸν κόσμο, δέ μᾶς περιμένει στὸ τέλος τὸ κελλί μας, ἂν θέλουμε νὰ σωθοῦμε; Ἂν στὸ κοινόβιο δὲ μένουμε μὲ καρτερία καὶ μόνοι μας δὲν ἡσυχάζουμε, τότε ποῦ θὰ βρεθεῖ τὸ καταφύγιο γιὰ μᾶς; Αὐτὸ μοιάζει μ’ ἐκεῖνον ποὺ λέει ὅτι οὔτε τὴ ζέστη τοῦ ἥλιου μπορεῖ νὰ ὑποφέρει, οὔτε τὴ σκιὰ νὰ ἀνεχθεῖ· καὶ τότε ποῦ θὰ σταθοῦμε; Φοβοῦμαι μήπως μας δεχθεῖ τελικὰ ἐκεῖνο τὸ καμίνι τῆς κολάσεως. Λοιπὸν ἂς μὴν κυριευόμαστε ἀπό τὴν ἀκηδία, ἀγαπώντας τὴ φυγοπονία. Ἂν εἴμαστε δεσμῶτες τοῦ Σωτῆρος μας Θεοῦ, ἄς μὴν ντραποῦμε γιὰ τὴν ἁλυσίδα τῶν θλίψεων, ἀλλά ἂς τὴν ὑπομείνουμε μὲ χαρά, προσδοκώντας τὸν ἐρχομό του ἀπό τους οὐρανούς, γιὰ νὰ μᾶς συμπεριλάβει στὸ χορὸ τῶν Ἁγίων, διότι ὅσοι ἔγιναν μέτοχοι στὰ παθήματά του, θὰ εἶναι μέτοχοι καὶ στὴν παρηγοριά ποὺ χαρίζει. Ἂν μάλιστα κάποιος δυσανασχετεῖ γιὰ τὸν κόπο τοῦ ἔργου, ἄς σκεφθεῖ πόσοι σ’ αὐτὸ τὸν κόσμο ὑπάρχουν ποὺ ὑποφέρουν καὶ πονοῦν στὰ χέρια καὶ στὰ πόδια, ἄνθρωποι πλούσιοι καὶ μὲ πολλοὺς ὑπηρέτες, καὶ ποὺ ὅμως δὲ βρίσκουν ἀνακούφιση οὔτε νύχτα οὔτε μέρα, καθὼς βασανίζονται ἀπό τούς πόνους καὶ φαίνονται σὰν νὰ εἶναι δεμένοι μὲ κάποια ἁλυσίδα καὶ δεσμά.» (Τά κείμενα πού δημοσιεύουμε εἶναι παρμένα ἀπό τό ἔργο: «Ὁσίου Ἐφραίμ τοῦ Σύρου Ἔργα, τόμος 2ος τῶν ἐκδόσεων «Τό Περιβόλι τῆς Παναγίας, σελ. 79 κ.ἑ.)
