ΘΑΝΑΤΟΣ ΚΑΙ ΑΝΑΣΤΑΣΗ

 

1. ΚΛΙΜΑΚΑ ΠΕΙΡΑΣΜΩΝ

Στό σημερινό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα, ὁ ἀπό­στο­λος Παῦ­­λος μᾶς περιγράφει μέσα σέ λίγες γραμμές τίς δοκιμασίες καί θλίψεις πού ἀντιμετώπιζαν τότε οἱ ἅ­γι­οι ἀπό­στο­λοι. Ἐ­μεῖς οἱ ἀ­πό­στο­λοι, λέ­γει, ἀντι­με­­τω­πί­­ζου­με καθημερινά θλίψεις καί πειρα­σμούς σέ κά­­θε τό­πο καί πε­ρί­στα­σι, ὅ­μως αὐτές δέν δη­μι­ουρ­γοῦν μέσα μας ἀ­γω­νι­ώ­δεις στε­νο­χώ­ρι­ες. Φθά­νου­με κάποτε σέ ἀ­πο­­ρί­α, ὅ­μως δέν ἀ­πε­λι­ζό­μα­στε. Μᾶς κα­τα­δι­ώ­κουν οἱ ἄν­­­θρω­ποι, ἀλ­λά δέν μᾶς ἐγ­κα­τα­λεί­πει ὁ Θε­ός. Μᾶς κα­­ταβάλλουν οἱ πειρα­σμοί μας, ἀλ­λά δέν χα­νό­μα­στε.

Στήν ὅ­λη αὐ­τή πα­ρου­σί­α­σι τῶν πει­ρα­σμῶν καί τῶν κιν­δύ­νων πού πε­ρι­γρά­φει ὁ θεῖ­ος Παῦ­λος μπο­ρεῖ νά δῇ ὁ κα­θέ­νας μας ἕ­να κλι­μα­κω­τό σχῆ­μα τῶν δο­κι­μα­σι­ῶν καί θλί­ψε­ων πού κά­θε χρι­στια­νός μπο­­­­­ρεῖ νά ἀν­τι­με­τω­πί­σῃ στη ζω­ή του. Ἕνα σχῆμα σέ τέσ­­­σε­ρα ἐ­πί­πε­δα τά ὁ­ποῖ­α ἐκ­φρά­ζουν οἱ λέ­ξεις: θλι­βό­με­νοι, ἀ­πο­ρού­με­νοι, δι­ω­κό­με­νοι, κα­τα­βαλ­λό­με­νοι. Βέ­βαι­­α οἱ πε­ρισ­σό­τε­ροι πι­στοί συ­νή­θως βρι­σκό­μα­στε τό πρῶ­το ἐ­πί­πε­δο τῶν θλί­ψε­ων ἤ ἀκόμη καί τό δεύ­τε­ρο τῆς ἀ­πο­ρί­ας. Στό τρί­το καί τέταρτο ἐ­πί­πε­δο τῶν δι­ωγ­μῶν καί τῆς ἐ­ξου­θε­νώ­σε­ως μό­νον οἱ προοδευμένοι πνευματικῶς πιστοί, οἱ ἅ­γιοι καί οἱ μάρ­τυ­ρες ἀξίωνονται νά βρεθοῦν.

2. ΘΛΙΨΕΙΣ

Ὅ­λοι λοι­πόν οἱ χρι­στια­νοί στήν πνευ­μα­τι­κή μας πο­­­­ρεί­α ὁ­πωσ­δή­πο­τε θά διέλθουμε τό πρῶ­το στά­διο τῶν θλί­ψε­ων, πού εἶ­ναι ὑ­πο­χρε­ω­τι­κό γιά ὅ­λους μας. Εἶ­ναι τό πρῶ­το βῆ­μα πρός τόν οὐ­ρα­νό, τό βῆ­μα τοῦ πό­νου καί τῶν δα­κρύ­ων πού μᾶς καλ­λι­ερ­γεῖ καί μᾶς πλου­τί­ζει μέ τήν χά­ρι τῆς ὑ­πο­μο­νῆς καί τῆς πί­στε­ως. Βέ­βαι­α ἐ­μεῖς δέν ἀν­τι­με­τω­πί­ζου­με τίς θλί­ψεις τῶν ἁ­γί­ων ἀ­πο­στό­λων καί τῶν μαρ­τύ­ρων τῆς πί­στε­ως. Ὅ­μως ὅ­λοι μας ὁ­μο­λο­γοῦ­με ὅ­τι πί­νου­με κα­θη­με­ρι­νά πολλά πικρά πο­τή­ρια θλί­ψε­ων. Θλιβόμαστε ἀ­πό ἐ­χθρούς καί φί­­λους, ξέ­νους καί συγ­γε­νεῖς, πε­ρι­στά­σεις καί προ­­βλή­μα­τα στό σπίτι, στήν ἐργασία, στούς δρόμους παντοῦ.

Αὐ­τό ὅ­μως πού το­νί­ζει ἐ­δῶ ὁ θεῖ­ος Παῦ­λος εἶ­ναι ὅ­τι οἱ χρι­στια­νοί θλιβόμαστε μέν ἀλλά δέν στενο­χω­ρού­μα­στε; Πῶς ὅμως εἶναι δυνατόν νά συμβαίνῃ αὐτό;

Συμβαίνει διότι οἱ πιστοί πρέ­πει νά ἀντι­με­τω­πί­ζου­με τίς θλί­ψεις μας μό­νον ὡς ἐ­ξω­τε­ρι­κές κα­τα­στά­σεις καί συν­θῆ­κες. Διότι ὅταν ζοῦμε μέσα στήν χάρι τοῦ Θε­οῦ οἱ θλί­ψεις τῆς ζω­­ῆς μᾶς θλί­βουν βέβαια ἐ­ξω­τε­ρι­κά, μᾶς πι­έ­ζουν, μᾶς πε­­ρι­σφίγ­γουν, ἀλ­λά δέν μπο­ροῦν νά μᾶς ἀγ­γί­ξουν ἐ­σω­­τε­ρι­κά, δέν ἔ­χουν τήν δύ­­να­μι νά εἰ­σχω­ρή­σουν βα­θειά στήν ψυ­χή μας καί νά δη­μι­ουρ­γή­σουν μέ­σα στήν καρ­διά μας κα­τά­στα­σι στε­νό­τη­τος, στε­νοχωρίας καί ἀ­σφυ­ξί­ας. Μέσα στήν καρδιά μας ζοῦ­με τήν εἰρήνη τοῦ Χριστοῦ.

3. ΑΠΟΡΙΕΣ

Κά­ποι­οι ὅμως ἀ­πό ἐ­μᾶς ἀν­τι­με­τω­πί­ζου­με τό­σες πολ­­­λές κα­θη­με­ρι­νές καί ἀ­δι­ά­πτω­τες θλί­ψεις ὥστε νά φθά­νουμε σέ ἕ­να δεύ­τε­ρο δυσκολότερο ἐ­πί­πε­δο δο­κι­μα­σιῶν, στήν κα­τά­στα­σι τῆς ἀ­πο­ρί­ας καί ἀ­μη­χα­νί­ας. Ἀ­πο­ροῦ­με καί σαστίζουμε γιά ὅ­λα αὐ­τά πού ἀν­τι­με­τω­πί­ζου­με, προ­βλη­μα­τι­ζό­μα­στε γιά τό τί πρέ­πει νά κά­νου­με, ἀ­πέ­ναν­τι στούς ἀλ­λε­πάλ­λη­λους πει­ρα­σμούς καί τίς θλί­ψεις πού δε­χό­μα­στε ἀ­πό τούς γύ­ρω μας. Ἀλ­λά ἀ­κό­μη καί σ’­αὐ­τό τό στά­διο, ἐνῶ μπο­ρεῖ νά βγαί­νει κά­πο­τε μέ­σα ἀ­πό τά χεί­λη μας ἕ­να «για­τί;», ὁ ἀπό­στο­λος Παῦλος ὑπογραμμίζει ὅτι οἱ πιστοί δέν φθά­νου­με καί δέν πρέπει νά φθάνουμε πο­τέ στό βα­­θ­μό νά ἀ­πελ­πι­στοῦ­με καί νά ἀ­πο­γο­η­τευ­θοῦ­με. Για­τί;

Δι­ό­τι μᾶς σκε­πά­ζει ἡ δύ­να­μις τοῦ Θε­οῦ καί ἡ χά­ρι του. Ὁ­ποι­εσ­δή­πο­τε κι ἄν εἶ­ναι οἱ δυ­σκο­λί­ες μας καί οἱ κίν­δυ­νοι πού δι­α­τρέ­χου­με, καί ὁ­σο­δή­πο­τε κι ἄν ἐν­τα­θοῦν, πάν­το­τε ὑ­πάρ­χει ἡ θαυμαστή ἐπέμβασι τοῦ Θε­οῦ πού μᾶς ἐνι­σχύ­ει. Τή στιγ­μή ἐ­κεί­νη πού αἰ­σθα­νό­μα­στε τό βά­ρος καί τό φορ­τί­ο τῶν δο­κι­μα­σι­ῶν μας νά γί­νε­ται ἀ­νυ­πό­φο­ρο, παρεμβαίνει ὁ Θε­ός καί μᾶς προ­στα­τεύει. Αὐ­τός μᾶς στηρίζει, μᾶς ἐνδυ­να­μώ­νει, μᾶς ἐ­λευ­θε­ρώ­νει ἀ­πό τά πρό­βλή­μα­τα καί ἀ­πό τούς κιν­δύ­νους μας. Μή τό ξε­χνοῦ­με πο­τέ. Ὁ Θε­ός ἀ­δι­α­φο­ρεῖ γιά τούς πό­νους μας, δέν μᾶς ἐγ­κα­τα­λεί­πει στούς πει­ρα­σμούς μας. Δί­πλα μας εἶ­ναι καί ση­κώ­νει ὁ ἴ­διος μαζί μας τό φορ­τί­ο μας, σκου­πί­ζει τά δά­κρυ­ά μας, μᾶς ἐ­νι­σχύ­ει στόν ἀ­γῶ­να μας.

4. ΠΙΣΤΙ ΣΤΗΝ ΑΝΑΣΤΑΣΙ

Ἔτσι ὅμως ὅλοι οἱ πιστοί καθώς βλέπουμε τήν θαυ­μαστή ἐπέμβασι τοῦ Χριστοῦ στίς δοκιμασίες τῆς ζωῆς μας βεβαιωνόμαστε στήν πρᾶξι γιά τήν δύναμι τοῦ Χρι­­στοῦ, τή δύναμι τῆς ἀναστάσεώς του. Γι’αὐτό γε­μί­ζουμε μέ πίστι κι ἐλπίδα καί δέν ἀ­πογοη­τευ­ό­μα­στε στίς δοκιμασίες μας καί τούς ἀ­γῶ­­νες μας.

Αὐτή ἡ πίστι καί ἡ ἐλπίδα τῆς ἀναστάσεως ἄς πλημ­­­μυρίζῃ τίς ψυ­χές μας μέ φῶς, χαρά καί ἐλ­πί­δα. Διότι αὐτή ἡ πίστι εἶναι ἡ μόνη δύ­ναμι πού μπο­ρεῖ νά μᾶς πα­ρη­γορῇ καί νά μᾶς ἐν­θαρ­ρύ­­νει κατά τίς δύ­­σκο­λες ἡ­μέ­ρες καί ὧ­ρες τῶν δοκιμασιῶν καί τῶν θλί­ψεών πού ὅλοι μας σίγουρα κάποτε θά ἀντι­με­τω­πί­σου­με. Καί θά δοξάζουμε μέσα ἀπό τά βάθη τῆς καρδιᾶς μας τό ὄνομα τοῦ σταυρωθέντος καί ἀναστάντος Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ.